To jedna z tych historii z Filipin, która mrozi krew w żyłach. Istny horror, który mnie spotkał na wyspie. Podchodzę do tematu bardzo poważnie, bo to, co może człowieka spotkać u fryzjera, nadaje się na wpis na blogu.
Jak pewnie większość z was zauważyła, przez prawie cały ostatni rok zapuszczałem włosy. Sam sobie do końca nie jestem w stanie wyjaśnić dlaczego to robiłem. Pewnie z nudów albo z lenistwa. Nigdy mi się tutaj nie chciało iść do fryzjera, włosy rosły, a ja z czasem zacząłem myśleć, że z takimi długimi wyglądam lepiej (nadal się zastanawiam, czy faktycznie nie było lepiej). W sumie pierwszy raz w życiu miałem tak długie włosy!
Jednak ostatnim czasem ich długość trochę mi zaczęła przeszkadzać, szczególnie podczas jazdy na rowerze, w kasku, kiedy co chwilę mi zasłaniały oczy i musiałem je poprawiać. Podjąłem więc męską decyzję, żeby odwiedzić zakład fryzjerski.
Nie wiem jak większości facetów, ale mnie zakład fryzjerski zwykle kojarzy się z dentystą, więc raczej wolę unikać tego miejsca. Idziesz tam w jakimś określonym celu, a wychodzisz z większymi problemami, bo się okazuje, że masz kolejne dziury w uzębieniu, albo – w przypadku fryzjera – wstajesz z fotela, patrzysz w lustro i stwierdzasz, że wyglądasz jak idiota.
Przed podjęciem tej trudnej misji i wydaniem 30 peso (2,5 zł) na fryzjera skonsultowałem się jeszcze z kilkoma osobami, żeby się upewnić czy lokalny rzeźnik będzie wiedział co robić. Dwie z nich powiedziały, że przecież wyjaśnię czego oczekuję, więc nad czym tu się zastanawiać, a jedna, ku mojemu zdziwieniu, stwierdziła wprost, że nieważne jakie mam włosy i co powiem, to i tak wyjdę obcięty krótko i tak samo jak wszyscy. Nie bardzo chciało mi się w to uwierzyć, bo przecież jak mogę wyjść z krótkimi włosami, skoro wyjaśnię fryzjerowi, że chce przyciąć tylko końcówki…?
Nadszedł odpowiedni dzień, miałem więcej czasu, więc postanowiłem się wybrać na cięcie. Z lenistwa i skąpstwa wybrałem najbliżej położony „zakład fryzjerski”, w którym, jak informowała reklama, koszt nie będzie większy, niż 30 peso. Wszedłem do otwartego budynku, na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało fajnie. Fryzjer w tym czasie puszczał jakąś muzykę z radia, a ja nie musiałem czekać w kolejce, co jeszcze bardziej podnosiło mnie na duchu. Dokładnie trzy razy pokazałem na moich włosach, że proszę o przycięcie tylko końcówek i skrócenie 
nieco grzywki, która co chwilę mi wpadała do oczu. I na tym koniec. Zanim zabrał się do pracy poprosiłem, żeby powtórzył co ma zrobić. Wszystko zostało ustalone. Założył maskę na twarz, taką zwykłą, jakie ludzie z Krakowa ostatnio noszą, żeby nie wdychać smogu. Tyle tylko, że nie bardzo rozumiałem czy założył maskę dla ochrony siebie czy mnie, bo przecież przycinanie włosów nie wiąże się z żadną operacją na otwartym organizmie…
W chwili, kiedy fryzjer przygotowywał się do pierwszego cięcia zacząłem dostrzegać pewne, niepokojące elementy w jego „warsztacie”. Pierwsze, co mi się rzuciło w oczy, to plakat z 20 fryzurami, które jak dla mnie wyglądały tak samo i żadna z osób na plakacie nie miała dłuższych włosów, niż ja obecnie… Kolejnym, mrożącym krew w żyłach odkryciem, był stół przede mną. Krótkie spojrzenie i w jednym momencie zrozumiałem, że lutownica i kilkanaście rozebranych sprzętów elektronicznych, nie należą raczej do typowego wyposażenia zakładu fryzjerskiego. Szczerze mówiąc bałem się zapytać czy osoba, która zabiera się właśnie do ścinania moich włosów, bardziej interesuje się elektroniką czy fryzjerstwem. I wtedy TO się stało! Ponieważ skupiłem się na tym, co mnie otacza, 
a nie na tym, co „mistrz nożyczek” wyprawia na mojej głowie, nie zdążyłem krzyknąć „stop!” przed pierwszym cięciem. Ten sam koleś, który jeszcze 3 minuty temu dokładnie rozumiał co ma zrobić, przejechał maszynką po mojej głowie i marzenie o lekkim przycięciu „hodowanych” przez rok włosów po prostu odleciało. Byłem, delikatnie mówiąc, wkurzony, kiedy widziałem jak ten pacan stara się jak może, bym wyglądał jak typowy Filipińczyk. Już prawie obmyślałem sposób zabicia fryzjera i nawet nie przejmowałem się tym, że do ścięcia niektórych partii włosów używa nożyczek, jakie ma moja babcia, ale do przycinania kwiatów w ogrodzie! Nie zdziwiłbym się, gdyby fryzjero-elektromechanik (bo inaczej go nazwać nie można) wyciągnął linijkę i zaczął mierzyć czy włosy po lewej stronie są takiej samej długości, jak te po prawej.
Na koniec, kiedy już siedziałem bez ruchu obmyślając tortury, jakie mu zafunduję gdy powie, że skończył, on nagle wykrzyczał, wznosząc kciuk w górę „It’s ok, ok ?” Zamurowało mnie, nie wiedziałem co odpowiedzieć. Siedziałem jak wryty, a on dopieszczał moją nową fryzurę. Kiedy skończył przypomniałem sobie, że w San Juan nie ma już wolnego miejsca w celi i tylko dlatego darowałem mu życie. Zapłaciłem ustalone wcześniej 30 peso i oddaliłem się na swoim motocyklu, nie czując już wiatru w zburzonych włosach…
Ta historia nauczyła mnie, że niektórych rzeczy lepiej nie robić na Filipinach i pomimo, że kocham lokalnych ludzi za ich nastawienie do życia, to temu elektromechanikowi nie oddam nic do naprawy! Bez znaczenia czy będzie to moja głowa, czy radio, które nie działa!
Reakcja moich znajomych po ścięciu 80 % włosów to już w ogóle inna historia. W ciągu dwóch następnych dni przynajmniej 15 razy usłyszałem „Rafał, czy to ty?”. Co ciekawe i co zarazem lekko łagodzi moją złość w stosunku do „fryzjera”, to reakcje moich filipińskich koleżanek, bo wszystkie jednogłośnie twierdzą, że teraz wyglądam lepiej i ponownie chcą sobie robić ze mną zdjęcia…
