Historia tego małego domku, który został wybudowany na szczycie jednej z gór na Siquijor, sięga dobrych parę lat wstecz. Rok temu, kiedy poznałem Stephen, przyjaciela i pracodawcę, zabrał mnie w to magiczne miejsce i opowiedział mi jego historię. Dowiedziałem się wtedy, jak poznał niesamowitą Filipinkę, „Gen”, która została jego przewodnikiem w trakcie poszukiwania minerałów. Oboje wyszli na wzgórze. Niespodziewanie Stephen zrozumiał, że to miejsce, ta wyspa ma w sobie coś magicznego i zapragnął tam zostać. Dzięki temu widokowi kupił ziemię przy plaży, wybudował tam dom i restaurację „Baha Ba’r”. A w międzyczasie również kupił to wzgórze, żeby wybudować kolejny dom, w którym można odpocząć.
To właśnie pierwszy raz, kiedy szedłem zobaczyć ten niesamowity widok, powiedział pamiętne dla mnie zdanie: „Wiesz, Rafał, kiedy potrzebuję odpocząć od monotonnego życia na plaży, przyjeżdżam, żeby spędzić tutaj jedną albo dwie noce i odpocząć”. Zrozumiałem dokładnie, co miał na myśli, więc odpowiedziałem mu z przymrużeniem oka:
„Stephen, ja cię doskonalę rozumiem! Bo przecież ile można siedzieć w jednym miejscu na plaży z takim samym niesamowitym widokiem”. Do dzisiaj się z tego śmiejemy i wspominamy tę historię.
Sagimsim, bo tak nazwane zostało to miejsce, to jedno ze wzgórz za San Juan. Niezbyt oddalone, znajduje się na wysokości ok. 200 metrów nad poziomem morza, a rozprzestrzenia się z niego niesamowity widok na całe 
San Juan oraz część Siquijor. Widać z niego doskonale cztery wyspy, część Mindanao, na środku jest malutka wyspa Apo Island oraz Negros i Cebu. Mnie najbardziej jednak zauroczyło coś innego. Po prawej stronie jest spore urwisko, bardzo głębokie przez co człowiek nabiera respektu do tego miejsca, dokładnie widać ukształtowanie terenu oraz dżunglę ,ale z góry. W pochmurne dni masz wrażenie, że jesteś na poziomie chmur, a poniżej ciebie – błękitne morze i sąsiednie wyspy.
Do tego miejsca nie można dojechać motorem. Trzeba zostawić środek transportu w połowie drogi, a resztę przejść na piechotę. Dystans nie jest duży, ale podejście bardzo strome. Po niespełna kwadransie wędrówki każdy, kto zobaczył to miejsce, pomimo zmęczenia jest zadowolony z osiągniętego szczytu, bo widok po prostu zachwyca. Nie ma tutaj elektryczności, jest tylko bieżąca woda, którą doprowadzają rury z kolejnego wzgórza. To tylko jednopokojowe mieszkanie z kuchnia i osobną łazienką, otoczone werandą z hamakami. Ja się zakochałem w tym miejscu i często tutaj przychodzą samotnie, żeby wyłożyć się w hamaku, otworzyć laptopa i zacząć pisać kolejny artykuł. Nie słychać tutaj ruchu ulicznego, jedynie wiatr, ćwierkanie ptaków.
Jako ciekawostkę mogę wam powiedzieć, że po wyjściu na szczyt naprawdę ma się niezłą zadyszkę, to tak jak pisałem około 15 minut trekkingu. Przez to, że nie ma tutaj , wszystkie materiały do budowy tego domu musiały zostać wniesione ręcznie przez pracowników. To ogromny wysiłek, więc z mojej strony respekt dla robotników, którzy tego dokonali.
Jeżeli spodobał ci się ten artykuł i doceniasz pracę, jaką wkładam w prowadzenie tego bloga, proszę, zostaw komentarz albo przynajmniej lajka. Będzie to dla mnie znak że idę w dobrym kierunku i informacje, które się tutaj znalazły, okazały się przydatne. Pozdrawiam, Rafał
