Kolejny wspaniały weekend mam za sobą, dzięki moim wspaniałym znajomym miałem kolejny raz szansę spędzić czas w dolinie pięciu stawów i tym razem pierwszy raz z deską poczuć na własnej skórze to wspaniałe uczucie zwane adrenalina, ale od początku. Zbiórka była ustalona na 8: 00 rano w sobotę na łysej polanie, z której mieliśmy wychodzić do pięciu stawów, po drodze zgarnęliśmy jeszcze z Bukowiny Tatrzańskiej Beatkę i troszeczkę spóźnieni dojechaliśmy na miejsce gdzie już czekał Robert z Michałem. Standardowe szybkie pakowanie okazało się dosyć problematyczne ze względu na to, że miałem 2 plecaki i deskę snowboardową na sobie, masakra …… obiecuję sobie, że ostatni raz staram się w warunkach zimowych wnieść tyle sprzętu do doliny pięciu stawów!. 
Spakowani ruszyliśmy w drogę, każdy z nas miał spory ciężar, ale w ok. 4 h udało się dojść. Jako ciekawostka mogę napisać, że szlak zimowy przez Roztokę trochę jest dłuży od letniego, ze względu na obchodzenie ostatniej góry przy samym schronisku, jest to zdecydowanie mniej lawiniasta trasa.
Około południa już byliśmy w domku, gdzie trzeba było rozpalić w piecu, coś zjeść oraz się przepakować. Po zebraniu siły ok. godziny 14: 00 ruszyliśmy w stronę Koziego wierchu, ja, jako jedyny z deską w towarzystwie Michała i Roberta na skiturach, plany były ambitne, wyjść na kozi wierch i zjechać ( jak się później okazało trasa w kategorii S2 [ podobno bardzo trudna ] ) . Tak jak pisałem plany ambitne, bo jak się okazało 500 metrów wyżej zmęczenie nie pozwoliło na wyjście na sam szczyt, ostatecznie zjechaliśmy z ok. 2000 n.p.m. prawie pod samo schronisko. Pierwszy zjazd w tatrach wysoki uznaję za udany! Rewelacyjna zabawa, była adrenalina, pewnego rodzaju niepewność jak się będzie jechało, ale było super. Zjeżdżałem w tych samych butach, co na Rysiance, czyli nie typowe buty snowboardowe, ale trekkingi Salomona, dodatkowo tym razem miałem kask oraz asekuracyjnie ochraniacze na kolana. Już przy delikatnej szarówce wróciliśmy do domku żeby się dobrze najeść oraz odpocząć, było, z czego odpoczywać.
Kolejny dzień pobudka w okolicach godziny 8: 00, niestety pogoda nie zachęcała do wychodzenia w wyższe partie góry, widoczność na kilka metrów miała się utrzymać przez cały dzień. Tak czy inaczej nie chcieliśmy dnia marnować, więc po przepakowaniu i zostawieniu cięższych plecaków w schronisku poszliśmy w stronę Szpiglasowej przełęczy. Trasa, którą chcieliśmy zjechać była też ambitna i prowadziła mniej więcej tak jak szlak letni tylko, że skiturowcy przejeżdżają 
bliżej jeziora. Po 1,5 h podchodzenia i obserwacji terenu zapadłą decyzja żeby nie ryzykować i zjechać już z wysokości ok. 1800 n.p.m. Tutaj doświadczenie i zdrowy rozsądek wygrał z adrenaliną, każdy chyba z nas czół też zmęczenie i nie kwestionował decyzji ani też nie próbował się wyłamywać. Ten zjazd był zdecydowanie trudniejszy, ciężko mi określić nachylenie terenu, ale było większe niż dzień wcześniej. Tutaj jak dla mnie ciężko mówić o zjeździe, ponieważ raczej się zsuwałem na dół niż zjeżdżałem. Następnie powrót do schroniska coś zjedliśmy na szybko i w stronę samochodów. Coraz częściej mam okazję zostawać na kilka dni w schroniskach i coraz bardziej mi się to podoba, najczęściej jest to dolina pięciu stawów, która ma dla mnie swój klimat, którego w innym miejscu jeszcze nie odczułem i nawet pomimo braku zasięgu telefonii komórkowej jest moim ulubionym miejscem ….
Podejście pod szpiglas :
Waga sprzętu górskiego:
No tutaj to mam wreszcie jakieś porównanie i swoje przemyślenia odnośnie wagi sprzętu i jedyna złota zasada chodzenia w górach to ZAWSZE MOŻESZ WZIĄĆ MNIEJ!!!!!! Od tego wyjścia totalnie zaczynam odchudzać swój sprzęt górski.
Traki :
Dojście do Doliny pięciu stawów :
Zjazd z Koziego Wierchu :
Zjazd ze Szpiglasowej Przełęczy :
Kilka kadrów z całego weekendu :
