No i stało się! Jeszcze czasami, siedząc i spoglądając na Emilkę, nie jestem w stanie uwierzyć, że zostałem tatą. Przygotowywałem się do tej roli przez ostatnich 9 miesięcy i myślałem, że jestem gotowy na wszystko, ale oczywiście rzeczywistość przygotowała dla mnie całkowicie inny scenariusz. O tym, jakie są różnice w wychowywaniu dziecka w Polsce i na Filipinach jeszcze Wam nie napiszę, bo to za świeży dla mnie temat, ale skupię się dzisiaj na tym ile kosztowało i jak wyglądało prowadzenie ciąży oraz sam poród na Filipinach, bo uważam, że te informacje mogą się przydać niejednej osobie.
Początki
Może dla niektórych będzie to śmieszne, ale Emilka to dziecko „Made in Poland”, dosłownie J
W pewnym momencie wiedzieliśmy już, że chcemy mieć dziecko i akurat wyszło tak, że mniej więcej w tym czasie byliśmy na wakacjach w Polsce i właśnie wtedy Emilia została poczęta. Do dziś się z tego śmiejemy i powtarzamy „made in Poland”. ?
Teraz już nie pamiętam kiedy dokładnie, ale chyba gdzieś pod koniec kwietnia albo na początku maja Christine oznajmiła, że ma wrażenie jakby była w ciąży. Ucieszyłem się oczywiście, ale nie skakałem z radości, bo jako typowy posiadacz informatycznego umysłu, bez jakiegoś wiarygodnego potwierdzenia nie będę przecież reagował nadmiarowo. Ustaliliśmy, że kupimy test ciążowy w aptece (tak, na Filipinach też się sika na testy ciążowe, a nie na liście bananowca…).
Minął kolejny tydzień kiedy obudziła mnie rano i całkowicie jeszcze zaspanemu pokazała mały patyczek przypominający termometr. Patyczek pokazywał, że jest w ciąży. Ja, patrząc na to jednym okiem, bo drugie jeszcze było zamknięte i zaspane odpowiedziałem, że ten test kosztował jakieś 5 zł i pewnie jest mało wiarygodny, więc niech kupi kolejny. Christine zna mnie za dobrze, bo tylko czekała, kiedy to powiem i wtedy podniosła drugą rękę, w której trzymała identyczny test ciążowy, wskazujący dokładnie to samo… To mnie już przekonało, że będę tatą! Nie obyło się bez łez, uśmiechów i chwil zawahania co dalej z naszym życiem, a każde z nas przeżywało to na swój sposób.
Pierwsza wizyta u lekarza
Jeszcze tego samego dnia udaliśmy się do lekarza ginekologa dowiedzieć się co dalej. Dla nas obojga był to oczywiście zupełnie nowy temat i czuliśmy się jak we mgle. Prywatna wizyta u specjalisty w Silliman hospital kosztowała nas 500 pesos, czyli jakieś 35 zł (typowa cena u lekarza specjalisty). Gabinet wyglądał przyzwoicie, lekarka w sumie też sprawiała wrażenie kompetentnej osoby. Podobało mi się, że mówiła po angielsku do nas obojga, a nie tylko w visaya do Christine, więc jako przyszły tata też miałem okazję zrozumieć, albo przynajmniej starać się zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi i jak to będzie dalej wyglądało.
Mijały kolejne miesiące ciąży
Od pierwszej wizyty Christine zmieniła lekarzy jakieś z 4 razy. Ta się jej nie podobała, tamta miała mały gabinet, a inna jeszcze coś, co jej nie pasowało. Nie wtrącałem się w to dopóki miałem pewność, że jest pod dobrą opieką i starałem się chodzić na każde planowane wizyty, żeby ją wspierać i pokazać moje zaangażowanie. Skończyło się na tym, że do samego porodu prowadziła nas chyba jedna z lepszych lekarek ciążowych w Dumaguete, która pomimo tego, że pracowała w dwóch innych szpitalach, miała też swój prywatny, w pełni wyposażony gabinet, a wizyta w nim kosztowała nas różnie, w zależności od tego czy trzeba było zlecać jakieś dodatkowe badania, czy wystarczyło tylko USG. Ceny wahały się między 500 a 1000 pesos za wizytę. Wizyty odbywaliśmy raz w miesiącu, wiec patrząc na to pod względem wydatków, nie było źle. Oczywiście na Filipinach możliwe są inne, tańsze rozwiązania, czyli np. przychodnie w publicznych szpitalach, gdzie po pół dniowym staniu w kolejce lekarz sprawdzi, czy wszystko jest ok, ale nie będzie w sposób zaangażowany prowadzić ciąży, a przyszła matka będzie po prostu kolejnym pacjentem-numerkiem w ciągu dnia. Nie mogłem na to pozwolić, zależało mi na profesjonalnej opiece od początku do końca.
Czy chcesz znać płeć swojego dziecka?
Podczas jednej z pierwszych wizyt, kiedy to Christine miała robione USG, lekarka sama z siebie obróciła się w moją stronę i powiedziała: „ładną pan będzie miał córkę”. Przysięgam, zamurowało mnie na chwilę, później się ucieszyłem przez moment, żeby przejść do maksymalnego wkurzenia. Dlaczego? Z prostego powodu – nikt jej nie pytał o płeć dziecka i chyba na Filipinach to normalne, że wychodzą z założenia, że każda para chce od razu wiedzieć jak najwięcej o swoim dziecku, a u nas tak nie było! W zasadzie to nie chcieliśmy wiedzieć i cały czas sobie powtarzaliśmy, że nie interesuje nas to, jakiej płci będzie nasze dziecko. Tymczasem lekarka zepsuła wszystko w zaledwie 10 sekund.
I w tym momencie rada dla Was – jak nie chcecie znać płci dziecka, wcześniej wyraźnie uprzedźcie o tym lekarza!
Wojna hormonalna u kobiety w ciąży
Tutaj chciałbym podkreślić, że jeżeli Wasza wybranka miewa ogólnie zmienne nastroje, to w okresie ciąży będzie to czyste szaleństwo! Ja już w pewnym momencie nie wiedziałem co ze sobą robić, bo cokolwiek bym robił było źle i koniec! Filipinki słyną z tego, że są bardzo emocjonalne, więc w czasie ciąży jest 10 razy gorzej i naprawdę współczuje każdemu kto będzie to przechodził (Wasze zdrowie).
Witaminy i lekarstwa
Podczas systematycznych wizyt u lekarki, która regularnie wykonywała USG i inne konieczne badania, pojawiło się jeszcze kilka innych małych problemów, które nie wpływały jakoś bardzo na ciążę, ale wymagały podawania określonych witamin i minerałów, a te, jak wszystkie leki na Filipinach, są po prostu strasznie drogie. Tutaj nie istnieje coś takiego jak zniżka czy dofinansowanie do leków. Jeśli jesteś chory i lekarz coś przepisze, to płacisz dużo więcej niż za wizytę u niego. Tak też było w naszym przypadku i nie chcę teraz skłamać, ale w sumie przed porodem na lekarstwa wydaliśmy przynajmniej 500 – 600 zł, co już się robi kolejnym znaczącym kosztem w całym tym naszym małym projekcie…
Cisza przed burzą – przygotowania do porodu
Tak więc ciąża sobie trwała, a ja ze względu na różne nastroje mojej żony czekałem praktycznie do ostatniego momentu na odkręcenie kurka z pieniędzmi, które miały być przeznaczone na zabawki i niezbędne urządzenia dla naszego dziecka. Kiedy pod koniec 8-go miesiąca ciąży wybraliśmy się do sklepu, wydaliśmy naprawdę bardzo dużo. Kupiliśmy wózek, który kosztował około 900 zł (najdroższy model jaki znaleźliśmy w sklepie), zestaw butelek Philips (w Polsce kosztują 90 zł, a na Filipinach 2 razy więcej, podobnie jak wyparzacz do butelek). Oczywiście doszło do tego kilka innych „drobiazgów” jak 20kg ubranek, które kupowała moja żona. Ceny ubranek są bardzo porównywalne do tych w Polsce i oczywiście wszystko jest dostępne w sklepach.
Nadszedł ten dzień…
A w zasadzie jeszcze nie nadszedł, tak się nam tylko wydawało. Lekarka w pod koniec 8 miesiąca ciąży powiedziała nam, że mając na uwadze zdrowie żony i dziecka proponuje wizyty raz w tygodniu. Nie negowałem tego i oczywiście się zgodziliśmy. I właśnie podczas jednej z takich wizyty rozegrał się mały dramat…
Mieliśmy umówioną wizytę na wtorek 3 grudnia, ale z różnych przyczyn wyszło tak, że ja miałem czas dzień wcześniej, a Christine też bardziej to pasowało. Udaliśmy się więc do lekarki, jak gdyby nigdy nic, po prostu rutynowa kontrola w 9 miesiącu, wiedząc jednocześnie, że termin porodu został określony na około 20 grudnia. Po wykonaniu badania USG lekarka przekazała nam informację, że nasza córka ma owiniętą pępowinę wokół szyi i to nie raz, a dwa razy. W tym momencie zamarłem! Christine trochę nie dowierzała i wtedy zaczęły rozmawiać ze sobą w visaya… Dopiero po chwili do mnie dotarło, że jedziemy do domu po spakowane wcześniej torby i stamtąd prosto do szpitala!
Prywatny pokój w szpitalu
Prywatny szpital
Już na samym początku naszej przygody z ciążą ustaliliśmy z żoną, że będzie rodziła w prywatnym szpitalu. Nie chciałem ryzykować i narażać Christine na słabą obsługę albo przeludnione publiczne szpitale. Byłem gotowy zapłacić za prywatny szpital i odkładałem na to pieniądze. Ostatecznie dotarliśmy do całkiem nowego szpitala w Dumaguete, który został otwarty 5 miesięcy wcześniej – nowoczesnej placówki w 8-mio piętrowym dużym budynku, który jeszcze pachniał świeżością i nie był przeludniony!
Szybka rejestracja na podstawie skierowania od naszej lekarki prowadzącej i wizyta w kasie, żeby zapłacić 15 tysięcy pesos zaliczki na poczet rachunku szpitalnego, co po przeliczeniu daje jakieś 1200 zł. Wybraliśmy opcję na full wypasie – Christine miała swój prywatny pokój z klimatyzacją i telewizorem. Znalazło się tam nawet miejsce na małą lodówkę i dodatkowe łóżko dla mnie oraz oczywiście łazienka. Taki pokój kosztuje 2500 pesos za noc, czyli tyle ile cena noclegu w przyzwoitym hotelu.
W pierwszą noc tylko ja się tym pokojem nacieszyłem, bo Christine po 5 minutach od przyjścia została na wózku zabrana na salę porodową. I tutaj kolejna korzyść wynikająca z wyboru tego konkretnego szpitala – przez kolejne dwa dni Christine była tam jedyną rodzącą kobietą, co mnie bardzo uspokajało, bo miałem pewność, że cała uwaga zostanie skierowana na nią i będzie miała najlepszą opiekę.
Na początku, przez prawie całą noc, Christine starała się urodzić naturalnie. Dziecko było monitorowane cały czas, a lekarka wyjaśniła mi, że jeżeli cokolwiek będzie zagrażało dziecku lub matce, natychmiast zostanie wykonane cesarskie cięcie. Oczywiście, bez zawahania zgodziłem się na to. Rano została podjęta decyzja o cesarce, ponieważ wszystko już za długo trwało, a odczyty tętna i pracy serca u dziecka zaczęły być lekko nieprawidłowe. Christine została zabrana na salę zabiegową i może po 15 minutach (ciężko mi dokładnie określić, bo ja byłem w takim szoku, że trwało to dla mnie jak wieczność), pielęgniarka otworzyła drzwi i zapytała „czy chce Pan zobaczyć swoją córkę?”. Christine zobaczyłem kilka godzin później, jak już wybudziła się z narkozy i razem z naszą Emilką przyjechała do prywatnego pokoju… Tam spędziliśmy kolejnych kilka dni, a potem wreszcie wróciliśmy do domu.
Posiłek ( jeden z 3 dziennie ) w prywatnym szpitalu
Podsumowanie kosztów pobytu w szpitalu
Tak, jak już wspomniałem wcześniej, wybraliśmy można powiedzieć wersję najlepszą, czyli prywatny szpital, prywatny pokój i pełną profesjonalną obsługę, za co całkowity rachunek wyniósł 85 tysięcy pesos, czyli około 6500 złotych. Nie jest to mało, ale to głównie z powodu koniecznej cesarki, która swoje kosztuje. Gdyby poród odbył się naturalnie, rachunek powinien wynieść nie więcej, niż 30–35 tysięcy pesos. To jest cena, którą uwzględnia ubezpieczenie na Filipinach, czyli najbardziej popularne Philhealth. Dzięki ubezpieczeniu cały rachunek został zredukowany o mniej 14 tysięcy pesos. To oczywiście nie jest dużo, ale takie są realia filipińskie – gdyby Christine nie była ubezpieczona, za pobyt i poród w szpitalu zapłacilibyśmy około 100 tysięcy pesos.
Szpital prywatny a publiczny
Na koniec chcę Wam napisać jaka by była różnica w cenie pomiędzy publiczną placówką, a prywatnym szpitalem. Dowiadywałem się z wielu źródeł i miałem też okazję poznać kilku obcokrajowców, których partnerki prawie w tym samym terminie rodziły w innych szpitalach i najbardziej ekonomiczna wersja to publiczna placówka bez prywatnego pokoju i poród naturalny. Taka procedura, wraz z ubezpieczeniem kosztuje dosłownie 100 złotych albo nawet mniej. Ale już cesarskie cięcie z prywatnym pokojem w publicznej placówce to wydatek około 30-40 tysięcy pesos. Ja wiem, że może komuś z Was się wydaje, że przepłaciłem i bez sensu wydawać niepotrzebnie pieniądze na prywatny pokój, ale uwierzcie mi… widziałem, jak wyglądają sale wspólne i sam nie chciałbym tam wylądować, a co dopiero narazić na to moją żonę z noworodkiem.
Mam nadzieję, że podobał się Wam ten artykuł i jeżeli chcecie w jakiś sposób okazać mi swoje zadowolenie, zostawcie komentarz albo lajka – będzie to dla mnie motywacją do dalszego pisania.
A tymczasem postaram się przespać choć godzinkę, zanim moja córka się obudzi i oznajmi całej rodzinie, że od tego momentu żadnego spania nie będzie… Pozdrawiam ?
