Jak zostałem przewodnikiem wycieczek na rowerach górskich

Jak już pisałem wcześniej, gdyby ktoś mi powiedział kilka lat temu, że kiedyś wylecę na Filipiny, to bym nigdy w to nie uwierzył. Gdyby ktoś mi jednocześnie powiedział, że będę tam mieszkał przynajmniej rok, to zacząłbym się śmiać z takiego scenariusza, a gdyby ktoś jeszcze dodał, że będę tam mieszkał rok i zacznę pracować jako przewodnik, który jeździ z turystami z całego świata na rowerach górskich i pokazuje im dziewicze zakątki małej wysepki, to skierowałbym go do lekarza…
Szukając przygody pełną gębą…
To niesamowite ile ciekawych możliwości otworzył przede mną wyjazd na Filipiny. Cały czas odkrywam coś nowego i cieszę się z każdego dnia, który pozwala mi robić to, co w Polsce byłoby niemożliwe.
Jakieś 5 – 6 miesięcy temu na wyspę przyleciał znajomy mojego dobrego przyjaciela. Kolejny Kanadyjczyk, który w swoim życiu sporo się dorobił, a teraz na starość stara się czerpać z życia i nadrobić czas, jaki spędził za biurkiem i ciężko pracował, dzięki czemu osiągnął sukces. Całkowicie przypadkiem dowiedzieliśmy się, że jego syn jest kilkukrotnym mistrzem Kanady w Downhill, ponadto podróżował po całym świecie i całkiem nieźle sobie radził w międzynarodowych zawodach.
Zaraz potem udało się sprowadzić pierwsze 3 profesjonalne rowery. Kilka dni spędzonych razem w górach zaowocowały niezłą sesją fotograficzną oraz wytyczeniem pierwszych odcinków trasy. Tych kilka dni było dla mnie i mojego pracodawcy inspiracją do podjęcia decyzji o wytyczeniu całej trasy i wypożyczaniu rowerów turystom, którym często brakuje adrenaliny na Siquijor. Pomysł został zrealizowany…
Następne dwa tygodnie spędziłem w górach z trudem badając praktycznie każdą ścieżkę, która prowadziła w dół po to, by wybrać jak najlepsze połączenia i najciekawsze miejsca, pozwalające na bezpieczny i przyjemny zjazd rowerem do miejsca startu. Na tym etapie naszej współpracy jeszcze nikt nie mówił o tym, że to ja będę przewodnikiem. Miałem się jedynie skupić na tym, żeby znaleźć drogę i sprawdzić czy da się nią zjechać na rowerze.
Droga powstała. Zjechaliśmy nią kilka razy i nawet zrobiliśmy jej znacznik na GPS, aby móc oszacować jej długość. Tak też powstała około 22 kilometrowa trasa… Nie jest idealna, ale to, co jest dostępne w tej chwili, zachwyca wszystkich turystów, którzy z wielkim bananem na twarzy sączą zimne piwko po skończonym przejeździe, dyskutując między sobą który odcinek był najlepszy, a który można było szybciej pokonać i wyżej skoczyć. Dla mnie ich zadowolenie to najlepsze wynagrodzenie, jakie mogłem otrzymać.
Trasa, którą przygotowaliśmy, prowadzi w dół od najwyższego punktu wyspy. Wyprawa rozpoczyna się od wwiezienia samochodem rowerów i turystów. Samodzielny wjazd rowerem na wysokość ponad 600 m n.p.m. nie należy do najłatwiejszych w tym klimacie, dlatego takie rozwiązanie sprawdza się idealnie. Wsiadamy na rowery w lesie deszczowym i wąską ścieżką przez dżunglę, zaczynamy delikatny zjazd. Kolejne części trasy to już bardziej techniczna jazda, przeplatana przejazdami zwykłą asfaltową drogą, z której co chwilę rozpościerają się zachwycające widoki na góry albo morze. Kolejne odcinki są równie atrakcyjne – mamy możliwość przejechać pomiędzy tarasami ryżowymi korzystając z małych lokalnych mostków, a następnie zrobić chwilowy postój przy źródle czystej wody górskiej. Na pokonanie całej trasy zwykle potrzeba 2-3 godzin i jak wszyscy twierdzą, wyprawa jest niesamowitym przeżyciem nie tylko z powodu samego zjazdu rowerami, ale także ze względów kulturowych i krajoznawczych. Po prostu daje możliwość zobaczenia miejsc, których samemu raczej nie można odkryć.
Teraz praktycznie 3 – 4 razy w tygodniu pracuję jako przewodnik i zabieram ze sobą turystów, którzy chcą w ten sposób poznać wyspę. Daje mi to niesamowitą przyjemność, a dodatkowo utrzymuje mnie w dobrej formie, bo -uwierzcie mi – to nie jest cały czas jazda w dół. Trzeba również pokonać kilka sporych wzniesień, a do tego dobra kondycja się przydaje. Zarabiam oczywiście na tym jakieś pieniądze, ale nie są to pieniądze, które by mi pozwalały się tutaj utrzymać. Jest to dla mnie dodatkowa premia, którą przeważnie odkładam na bok.
W tej chwili nawet ciężko mi zliczyć ile takich wycieczek prowadziłem. Każda grupa jest inna. Uczestników różną umiejętności jazdy, ale również powody, dla których chcą wziąć udział w wyprawie. Niektórzy skupiają się na ekstremalnej jeździe na rowerze, a inni zatrzymują się co kilka minut, żeby zrobić zdjęcie z widokiem, jakiego jeszcze nie widzieli. Poznaję ludzi z całego świata i spędzam z nimi sporo czasu, pokazując im coś, czego dotąd nie widzieli i nie doświadczyli. Czy może być coś lepszego ? 🙂