Sam nie wiem od czego zacząć. Ten rok minął tak szybko, że ciągle mi się wydaje jakby minęło zaledwie kilka miesięcy. Dalej jestem w powijakach jeśli chodzi o poznawanie filipińskiej kultury. Wciąż mało wiem, ciągle mi się wydaje, że pod każdą warstwą zdobytej już wiedzy jest kolejna, coraz bardziej przybliżająca mnie do celu, do jeszcze lepszego poznania Filipińczyków. Gdyby mi ktoś powiedział 5 lat temu, że wyjadę na Filipiny to pewnie bym go wyśmiał, gdyby mi ktoś powiedział rok temu, że zostanę na Filipinach rok, to też bym poddał to w wątpliwość.
Co udało mi się osiągnąć
Pierwszym celem, który osiągnąłem i jest on dla mnie krokiem milowym, to płynna rozmowa w języku angielskim. Nie jest to oczywiście perfekcyjna znajomość języka, ale nie mam żadnych problemów żeby dogadać się z kimkolwiek, bez znaczenia z jakiego kraju pochodzi. Był to po części powód dla którego wyjechałem. Wiedziałem, że siedząc w Polsce języka nie podszkolę i dalej będę miał zahamowania podczas rozmowy. Tutaj codziennie go używam i dzięki temu puściły wszystkie hamulce! Polecam taki wyjazd edukacyjny! To naprawdę działa.
Kolejny cel to poznanie Filipin. To chyba też mogę odhaczyć. Oczywiście nie widziałem całych Filipin (jeszcze), ale poznałem dość dobrze kulturę, obyczaje i podejście do życia w różnych klasach społecznych. Na początku wszystko było mi obce, ale po roku tutaj wydaje mi się to wszystko zupełnie normalne. Mam wrażenie, że gdybym teraz wrócił do Polski, to bym się chyba nie odnalazł…
To, co zdarzyło mi się niespodziewanie, to poznanie lepiej również innych kultur. Trafiłem do miejsca, które jest popularne wśród turystów i codziennie poznaję nowe osoby, które dzięki swojej uprzejmości starają się mi przekazać co dla nich i ich kultury jest ważne. Siedząc na dupie za biurkiem w korporacji w Polsce, mógłbym tylko pomarzyć o czymś takim, co mam tutaj… Tutaj przeżywam prawdziwe życie z tymi wszystkimi ludźmi!
Filipiny nie tylko to mi dały. Pokazały mi również jak można otworzyć się na świat i ludzi. Wcześniej wydawało mi się, że to co robimy w Europie, jest zawsze najlepsze i poprawne. Teraz wiem, że to tylko cześć świata, a ta większa część jest poza Europą. Może dla kogoś, kto nie był w Azji, życie tu wydaje śmieszne, ale tutaj to jest normalnie funkcjonująca rzeczywistość.
Zobaczyłem miejsca, które dawniej wydawały się tak odległe i oglądałem je tylko na pocztówkach albo w folderach biur turystycznych. Teraz są one przed mną, widzę je na własne oczy, dotykam, chodzę, szeroko spoglądam poza kadry uwiecznione na zdjęciach. Już nie wspomnę, że mogę o tym wszystkim napisać i podzielić się emocjami, jakie odczuwam podczas odkrywania tych miejsc.
Czego mi brakuje…
Kiełbasy, dobrego chleba, a serem i polskim piwem bym też nie pogardził… A tak poważnie to wymienione produkty, które nie są tutaj dostępne, są tylko przykrywką do tego co siedzi we mnie głębiej – ogromna chęć spotkania rodziny i przyjaciół.
Jestem, jak wszyscy wiedzą, bardzo mało wybredny i jako jednemu z nielicznych tutaj, lokalne jedzenie bardzo odpowiada. A polskie przysmaki, które zostawiają mi turyści z Polski przeważnie i tak przekazuję poznawanym ludziom z różnych zakątków świata, aby mogli spróbować z czego Polska jest sławna i co dobrego u nas można dostać…
Plany na przyszłość
A czy to ważne?… Nie mam pojęcia, czas pokaże co wyjdzie z tego i gdzie będę w najbliższym czasie. Ważne jest dla mnie tu i teraz i to, że od roku jestem w tak magicznym miejscu, jakim jest wyspa Siquijor na Filipinach.
Jeżeli przeczytałeś ten post to zostaw jakiś znak po sobie. Komentarz czy lajk będzie dla mnie znakiem, że to co robię tutaj i opisuję, ma dla ciebie jakieś znaczenie i że idę w dobrym kierunku. Pozdrawiam Rafał
