Dzisiaj specjalnie dla Was będę starał się opisać co dokładnie się przydarzyło i jak to wygląda, gdy chcecie zabrać swoją filipińską żonę na wakacje do Polski. Przyznaję, że po raz kolejny spotkanie z filipińskim urzędem i załatwienie dokumentów to czysta fantazja, a procedury bardziej przypominają scenariusz filmu fantastycznego niż normalną procedurę. Ale zacznijmy od początku.
Certyfikat małżeństwa na Filipinach
Żeby zrobić małe wprowadzenie do tego co Was czeka w przyszłości, na początku opiszę co się działo po ślubie i dlaczego specjalnie lecieliśmy do Manili za pierwszym razem. Po otrzymaniu certyfikatu potwierdzającego zawarcie związku małżeńskiego na Filipinach dowiedziałem się, że ten papier oczywiście jest tylko i wyłącznie legalny na Filipinach i jeżeli ma zostać przedstawiony w jakimkolwiek innym urzędzie czy to Polskim czy Holenderskim musi posiadać odpowiednie pieczątki i potwierdzenia. No, to jeszcze jest w jakimś stopniu zrozumiałe, ale to, że trzeba to osobiście załatwiać w Manili już nie. Tak więc, najpierw po ślubie czeka was niezapomniana wycieczka do stolicy Filipin, gdzie musicie odbyć wizytę w Filipińskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych zwanym DFR, które co ciekawe, żeby przybić swoją pieczątkę i upoważnić dokumenty do obiegu międzynarodowego potrzebuje z kolei pieczątkę z PSA, czyli Philippine Statistics Authority. I teraz najlepsze, bo PSA jest również w Dumaguete i w każdym większym mieście tylko, że DFR jak przystało na międzynarodową placówkę, nie akceptuje tych pieczątek ze wszystkich placówek, a tylko z tych które według nich spełniają jakieś swoje standardy i „odświeżają swoje pieczątki” tak usłyszałem w DFR… Tak więc, pomimo tego, że miałem to zrobione w Dumaguete to i tak musiałem jechać jeszcze do innego biura, w Manili, które zrobiło dokładnie to samo, a dopiero później do Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Dystans pomiędzy tymi placówkami nie jest duży, ale mając na uwadze korki w stolicy Filipin to wycieczka może trwać nawet kilka godzin. Tutaj uwaga dla wszystkich – jeżeli już robicie te pieczątki na certyfikacie małżeństwa to warto zrobić kilka kopii tego dokumentu, bo to jest dokument normalnie dopuszczony do obiegu na świecie. My zrobiliśmy chyba 4 kopie i za wszystkie pieczątki płaciliśmy 4 razy, bo nie uśmiecha mi się jechać tam ponownie, gdy okaże się, że do jakiejś wizy albo polskiego urzędu będę musiał dostarczyć oryginał. PSA robi się od ręki i na pieczątki czeka się w zależności od ilości osób, ale nie dłużej niż 30 min, natomiast DFR to już dłuższa procedura i dokumenty są do odebrania po 3 dniach, warto o tym wiedzieć planując wyjazd do Manili.
Mamy już dokumenty składamy podanie o wizę
Na temat wizy do Polski dla filipińskiej żony, przyjaciółki czy kochanki już jest tyle niestworzonych historii w Internecie, że głowa pęka. Każda z tych legend jest kompletnie inna i na dzień dzisiejszy tylko jedno jest pewnie, że POLSKA AMBASADA NIE ISTNIEJE NA FILIPINACH i wszystkie sprawy wizowe przejmuje Ambasada Holandii, która mieści się w Manili. Z tego co udało mi się dowiedzieć Ambasada osobiście nie przyjmuje dokumentów, zajmuje się tym biuro VFS Global services (link), które moim zdaniem nie widzi żadnej różnicy pomiędzy Polską a Holandią. Tak więc pierwszym krokiem jaki wykonaliśmy przy aplikacji było wypełnienie formularza, który jest w linku powyżej, to jest oficjalne zgłoszenie, gdzie są podane wszystkie dane i inne ustalenia wizowe, proponuję samemu sobie to przejrzeć i się zapoznać. Kiedy mamy już formularz, wchodzimy na kolejny link z tej strony i rejestrujemy się na spotkanie w Manili w biurze VFS, które jest 3km od terminalu 3, tak więc przynajmniej to jest fajnie zrobione i szybko się można dostać z lotniska pod wskazane miejsce. Z różnych informacji w Internecie i zasłyszanych od znajomych dowiedziałem się, że potrzebujemy zdjęcia paszportowego Christine, kserokopię paszportu mojego i jej oraz oczywiście certyfikat małżeństwa wraz z tymi wszystkimi wspaniałymi pieczątkami. Do tego wszystkiego jeszcze ubezpieczenie podróżne na okres, na który chcemy lecieć (polecam „Fabryka Ubezpieczeń”, bo robią to szybko i tanio). Dodatkowo przygotowaliśmy rezerwację biletów (oczywiście nie opłaconych) i nawet, co ciekawe, poprosiłem rodziców skan listu, w którym zapraszają Christine na wakacje i piszą, że będzie im miło ją gościć w domu, bo chcą ją wreszcie poznać. Wydawało mi się to dobrym pomysłem na tamten moment. Tak przygotowani polecieliśmy na spotkanie i wtedy zaczął się cyrk…
Spotkanie w biurze VFS w Manili
Przez stronę internetową ustaliliśmy spotkanie na godzinę 10:40 rano, w biurze byliśmy dużo wcześniej, bo już po 9:00. Chcieliśmy tam podjechać wcześniej, żeby zobaczyć, gdzie jest wejście, jak budynek wygląda a następnie iść zjeść śniadanie i wrócić o wyznaczonej godzinie. Sytuacja się całkowicie inaczej potoczyła, bo jak tylko podeszliśmy pod wejście ochroniarz zagadał do mojej żony i powiedział jej, że nie ma nikogo w kolejce i może spokojnie wchodzić do środka, ale ja muszę zostać na zewnątrz. Oddała mi swój plecak, zabrała tylko dokumenty i dała całusa na szczęście. Ja spokojnie czekałem na zewnątrz przez jakieś 30 min. Po tym czasie zobaczyłem Christine ze szklistymi oczami, która daleka od zadowolenia oznajmiła mi, że „niemiła kobieta w środku” kazała jej dostarczyć kserokopie paszportów moich rodziców oraz ich wyciągi z konta bankowego i mam na to 30 min. Tutaj na chwilę się zatrzymam, bo w tym momencie moja głowa eksplodowała, dosłownie moje neurony krążyły w kółko przez jakieś 3 min, bo starałem się zrozumieć po… oni chcą dokumenty moich rodziców?! Przecież moi rodzice nawet nie mają ważnych paszportów! Co do jasnej cholery moi rodzice mają wspólnego z podaniem wizowym, jak nawet nie wprowadzałem ich danych przy aplikacji o wizę! Wracając do tematu Christine mi wyjaśniła, że w podaniu, które składa jest list od rodziców, którzy zapraszają ją do Polski i dlatego muszą mieć ich wszystkie informacje, odparłem szybko „to wróć tam i po prostu nie dawaj tego listu od rodziców to i tak był dodatek, który myślałem, że po prostu będzie na plus. Tak też zrobiła już bardziej pewna siebie i chyba nawet mniej zmartwiona. Wyszła tym razem szybko, bo po kilku minutach i tym razem wkurzona, że „pani z okienka” nie chce teraz przyjąć dokumentów, bo wcześniej widziała list i Christine bez takiego listu nie może aplikować. Wtedy to już zagotowałem, dosłownie ciśnienie mi tak skoczyło, że gdyby nie to, że aż 4 ochroniarzy stało przed wejściem to bym po nich po prostu przeleciał pługiem. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że Christine to bardzo ugodowa osoba, która pierwszy raz ma do czynienia z taką biurokracją. Jak większość Filipińczyków, jeżeli ktoś jej powie, że coś ma być tak a nie inaczej zrobione, to ona tak zrobi, oni niestety nie znają swoich praw. Rozmawiałem z ochroną oraz z innymi, którzy tam pracują tłumacząc, że to przecież ja jestem sponsorem, więc proszę mnie wpuścić żebym to wyjaśnił, a moi rodzice nie mają nic do tej sprawy wizowej. Dopiero po jakiejś godzinie latania tam i z powrotem Christine, udało się kobiecie pojąć, że to ja jestem jej mężem (co ma od początku w podaniu o wizę), to ja ją sponsoruję i to ja, a w zasadzie już my płacimy za nasze wakacje. W międzyczasie kobieta jeszcze nawet jej powiedziała, że jak ona chce lecieć skoro nawet nie ma swojego konta bankowego, Christine powinna jej wtedy powiedzieć, że ma konto bankowe męża! Ale tego nie zrobiła. Sytuacja skończyła się na tym, że jeszcze musiałem wydrukować swoje wyciągi z konta bankowego z ostatnich kilku miesięcy i wtedy przyjęli wszystkie dokumenty. Załatwiania tej wizyty nie będę dobrze wspominał, tych nerwów i stresu, które mnie wtedy spotkały, nie zapomnę nigdy. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że jako mąż stałem na zewnątrz całkowicie bezsilny i bezradny, nie mogłem Jej wesprzeć w tak ciężkich momentach, gdy sama musiała walczyć z osobą, która pewnie najdalszą podróż odbyła o dwa przystanki dalej, jadąc do pracy.
Czekamy na wizę
Na ten moment dostaliśmy oficjalne potwierdzenie, że dokumenty zostały złożone do Ambasady Holenderskiej w Manili i mają dwa tygodnie na rozpatrzenie podania. Czekam cierpliwie i zobaczymy co się stanie. Ja osobiście zaczynam się modlić o to, żeby jak najszybciej została otwarta Ambasada Polska w Manili. Jeżeli teraz dostaniemy odmowę to następne podanie składamy już w Polskiej Ambasadzie w Indonezji. Pozdrawiam
