Stało się! Po dwóch latach ponownie wsiadłem na motor żeby przejechać kolejną wyspę. Dwa lata temu była to wyspa Negros, którą wraz z Adamem i Andy’m pokonaliśmy w 9 dni, a w tym roku padło na kolejną – Cebu.
Cel był jasno określony: chodziło o to, żeby przejechać całą wyspę z południa na północ i dostać się na sąsiedni Bantayan, o którym wiele dobrego słyszeliśmy. Wiedzieliśmy też, że nasi znajomi będą tam w podobnym czasie (Renata i Jacek, których pozdrawiam). Wyjazd, pomimo tego, że data była ustalona dużo wcześniej, należał do bardzo spontanicznych. Zebrałem znajomych, którzy bez chwili zastanowienia zapytali tylko o kierunek. Tym razem pojechał Andy, dla którego to kolejna przygoda na Filipinach, i Łukasz, który został „rozdziewiczony” na Hondzie XRM i to nie tylko w przenośni, bo od siodełka chyba do dzisiaj ma na pośladkach napis „honda”.
Planowanie
Znaliśmy termin i mniej więcej zakres czasowy. Zależało nam, żeby się zamknąć w tygodniu (plus minus jeden dzień). Spotykając się kilka razy przed wyjazdem ustaliliśmy co chcemy zobaczyć na wyspie Cebu. Przekalkulowaliśmy koszty, o których więcej na końcu tego artykułu. Podzieliliśmy obowiązki związane z przygotowaniem zapasowych części oraz wyposażenia i wreszcie ruszyliśmy w trasę.
Dzień pierwszy
Żeby ograniczyć koszty szukaliśmy bezpośredniego połączenia promem z Siquijor na wyspę Cebu. Jedyna taka opcja to prom, który płynie tylko raz dziennie (2h20min) z Lareny na Siquijor bezpośrednio do Liloan na samym południu Cebu. Było to teoretycznie idealne połączenie, ale problem w tym, że prom wypływał o 17 i na miejscu był po 19. Dawało nam to bardzo mało czasu na znalezienie noclegu albo zwiedzenie czegokolwiek i co najgorsze – konieczność jazdy po ciemku. Mieliśmy zaznaczonych kilka tanich miejsc w najbliższej turystycznej miejscowości, czyli w Oslob (pływanie z rekinami wielorybimi) i tam też się udaliśmy. Już za pierwszym podejściem wylądowaliśmy w domku na drzewie (dosłownie). Po krótkich negocjacjach zapłaciliśmy 400 peso za osobę. Udało się nawet jeszcze znaleźć czynną restaurację i koło 23 zasnąć z myślą, że prawdziwa jazda na motorze zaczyna się dopiero następnego dnia.
Dzień drugi – oglądamy wodospady
Pobudka o 7 rano i już o 8 siedzieliśmy na naszych kilkukonnych rumakach – Hondach XRM. Plan zakładał zobaczenie jak najwięcej i dojechanie do Moalboal, gdzie planowaliśmy kolejny nocleg. W odległości kilku kilometrów od miejsca naszego pierwszego noclegu znajdował się pierwszy na naszej liście wodospad – Tumalog Falls. Ten, w porównaniu do znanych mi na Siquijor naprawdę można nazwać wodospadem! Ciężko mi określić jego wysokość, ale naprawdę wyglądał rewelacyjnie. Parking za darmo, trzeba było tylko zapłacić 20 peso za wejście. Od parkingu do samego wodospadu trzeba pokonać jakieś 500 metrów bardzo stromą, asfaltową drogą w dół. Oczywiście przeszliśmy to na nogach, ale jest też opcja dla leniwych, czyli wypożyczenie lokalsa, który zwiezie na dół, a inny odbierze i zawiezie w górę. Nie wiem niestety ile to kosztuje, ale naprawdę nie ma żadnego sensu. Dla grupy Chińczyków jazda na motorze była pewnie wielką frajdą. Przy wodospadzie spędziliśmy 10 -15 minut, zrobiliśmy zdjęcia i ruszyli w drogę powrotną. Chętni mogą skorzystać z kąpieli, co co zdecydowanie polecam, ale my niestety nie mieliśmy na to czasu. Wróciliśmy do motorów i staraliśmy się uzyskać informacje od okolicznych mieszkańców jak najlepiej dotrzeć do naszej kolejnej atrakcji. Możliwości były dwie – wrócić do Oslob i jechać naokoło wyspy, albo próbować się przebić przez góry drogą, której nie ma na żadnej mapie. Oczywiście wiadomo co wybraliśmy i to było dużo lepsze rozwiązanie. Trasa nie była szybka, pełna niekończących się serpentyn i ostrych zakrętów, ale warta górskich widoków. Gdybym mógł, zatrzymywałbym się co 200 metrów żeby zrobić jakieś zdjęcie. Po kilku dobrych godzinach i przerwie na lunch dojechaliśmy do naszego kolejnego punktu na mapie, czyli Kawasan Falls. Ten wodospad jest jedną z większych atrakcji na wyspie Cebu, teraz już wiem dlaczego. W zasadzie cała lokalna społeczność w tym rejonie żyje z jego obecności. Zapłaciliśmy za miejsce parkingowe 50 peso za motor (w tej cenie mieliśmy nawet przechowanie bagażu) i ruszyliśmy w kierunku wodospadu. Tabliczka przy drodze pokazuje 1,5km na nogach, a potem, drogi turysto, już tylko ten niesamowity widok! W pełnym słońcu, ale dobrze, że bez ciężkich plecaków, ruszyliśmy spokojnie przed siebie. Nie ukrywam, widoki były ładne i miło się szło. Na koniec jeszcze zapłaciliśmy po 45 peso za wejście i zobaczyliśmy ten wspaniały wodospad, który… moim zdaniem nie jest ani wspaniały, ani miły w obserwowaniu. Kawasan Falls to zdecydowanie przereklamowana miejscówka, co najmniej 5 razy gorsza, niż Tumalog Falls. Może gdyby nie ta cała komercja i stoliki po 50 peso, przy których można na chwilę usiąść, jakoś bym to przełknął. Do tego olbrzymia liczba sklepików i naganiaczy, których było więcej niż wody do pływania, naprawdę skutecznie zniechęciła mnie do tego miejsca. Po minach Andy’ego i Łukasza widziałem, że czują to samo. Piękne zdjęcia w internecie aż tak bardzo by nie zachęcały, gdyby były robione szerszym kątem.
Po powrocie na parking i chwilowym odpoczynku ruszyliśmy dalej w kierunku Moalboal. Planowaliśmy jeszcze zatrzymać się w punkcie widokowym na jednym ze szczytów wyspy Cebu, ale droga, którą byśmy musieli pokonać wydawała się za długa i pojawiło się ryzyko, że kolejny raz dotrzemy na miejsce po zmroku próbując znaleźć nocleg w bardzo turystycznym miejscu. Pojechaliśmy więc bezpośrednio do Moalboal. Na miejscu dopiero po trzeciej próbie znaleźliśmy bardzo sympatyczny i tani nocleg. Kolejny przykład na to, że zasada „koniec języka za przewodnika” działa znakomicie. Szukając i pytając lokalnych mieszkańców dowiedzieliśmy się o mało turystycznym miejscu, gdzie można się rozbić ze swoim hamakiem za jedyne 150 peso. „Archer Asia” to naprawdę sympatyczne i ciche miejsce. Obsługa bardzo miła, a łazienka wystarczająco czysta, żeby z chęcią z niej skorzystać. Udało się nam nawet zrobić grilla i przetestować nowe urządzenie, o którym będę pisał w najbliższym czasie na blogu. Położyliśmy się spać… 
Dzień trzeci – czas zobaczyć Bantayan!
Już noc wcześniej, podczas planowania dalszej drogi okazało się, że do kolejnego celu, czyli portu w Hagnaya, mamy 180 km. Wydawało się to dużo dla naszych motorów i tak też było. Ruszyliśmy o 8:30 rano i o godzinie 14:40 dotarliśmy do portu! W zasadzie bez żadnej dłuższej przerwy. Staraliśmy się zdążyć na ostatni prom, żeby jeszcze tego samego dnia spotkać znajomych, napić się piwka i odpocząć, a kolejny dzień wykorzystać na zwiedzanie wyspy. Do Bantayan dopłynęliśmy po 16-tej, jeszcze sporo przed zachodem słońca. Tam spotkaliśmy znajomych – Renatę i Jacka, którzy naprawdę ciepło nas przywitali. Dziękujemy Piotrkowi (koziolkiwazji.blogspot.com) za pomoc w znalezieniu naprawdę taniego i przyjemnego miejsca na nocleg. Co tu dużo pisać – po szybkiej kąpieli ruszyliśmy w miasto „zwiedzać”. Zwiedzanie pierwszego dnia trwało naprawdę dłuuuuugo, za długo, ale dziękuję w swoim i kolegów imieniu za tak miłe przywitanie i wspólnie spędzone chwile przed sklepem. Było nam naprawdę mega przyjemnie i doświadczyłem na własnej skórze, że Polacy na Bantayan są niezwykle otwarci i życzliwi dla podróżników. Bawiłem się rewelacyjnie i mam nadzieję że Wy też.
Dzień czwarty – Bantayan, dzień następny
Jak już wspomniałem „zwiedzanie” pierwszego dnia trwało długo, dlatego pierwszy raz od kilku dni mieliśmy okazję pospać dłużej. Był też czas na szybkie pranie i spokojne przemyślenie co dalej. Tego dnia w zasadzie każdy z nas robił to, na co miał ochotę. Wyspa jest na tyle duża, że każdy znajdzie coś dla siebie. Ja osobiście skupiłem się na kolekcjonowaniu doznań kulinarnych i wylądowałem w greckiej restauracji (tak, tak – Bantayan ma grecką restaurację, czego mieszkańcom wyspy zazdroszczę). Jedzenie rewelacyjne i w zasadzie ciężko mi było odejść od stołu. Po południu odwiedziliśmy Polaków z Maricaban. Wreszcie miałem okazję osobiście poznać człowieka, dzięki któremu jestem, gdzie jestem. Grochu, bo o nim mowa, jest mega sympatyczną osobą. Od ponad 8 lat mieszka na Filipinach. Nie skłamię, gdy powiem, że jest to pierwszy polski bloger, który zaczął pisać o życiu na Filipinach i oferować pokoje do wynajęcia (break da cycle). Oczywiście cały wieczór upłynął w super atmosferze i każda nowa znajomość jest dla mnie na wagę złota; czułem się super! Dziękuję Wam wszystkim za tak miłe spotkanie.
Dzień piąty – czy chcemy wracać?
Przed pójściem spać zgodnie zdecydowaliśmy, że zostajemy dzień dłużej, niż zakładał plan. Dlaczego? Z prostego powodu – bo tak, jak i Siquijor, tak też Bantayan jest niesamowitym miejscem, z pozytywną energią. Uznaliśmy, że przyjemniej będzie zostać jeszcze jeden dzień i robić na co nam przyjdzie chęć, niż jechać dłużej przez Cebu. Ja w towarzystwie Piotrka w roli przewodnika, wybrałem się na wycieczkę wokół wyspy w celu zwiedzania i zobaczenia najciekawszych miejsc. Pech chciał, że po kilku godzinach naszej wycieczki złapałem gumę (jedyną w całej tej podróży) i kolejne 1,5 h spędziliśmy na szukaniu wulkanizatora i naprawie. Wieczorem jeszcze mieliśmy okazję pożegnać się ze wszystkimi i bardzo wcześnie poszliśmy spać, bo następnego dnia czekał nas totalny hardcore…
Dzień szósty – autostrada do domu
Ten dzień zaczął się nieprzyzwoicie wcześnie, bo już o 4 rano byliśmy na nogach i pakując się planowaliśmy złapać prom o 5:30. Po dotarciu do portu okazało się, że jest lepiej, niż myślimy, bo udało się załapać na prom o 5:00. Z Hagnaya, zatankowani do pełna, o 6:20 ruszyliśmy w drogę i to było naprawdę olbrzymie wyzwanie. Planowaliśmy w jeden dzień przejechać tę samą trasę, którą wcześniej pokonaliśmy, z niemałym trudem, w dwa. Jeszcze rano wydawało się to niemożliwe i głupie, ale około jedenastej, gdy brakowało nam może 50 km do Moalboal, przyszła szalona myśl, że skoro jesteśmy już tak daleko, a dupa od motoru bardziej już nie będzie bolała, to może uda się jeszcze tego samego dnia wrócić na Siquijor! Żeby to zrobić musieliśmy trochę pokombinować z promami. Prom, który miałby nas dostarczyć bezpośrednio do Lareny odpływa tylko raz dziennie o 10 rano, więc ta opcja odpadła. Znaleźliśmy 45 minutowe połączenie z wyspy Cebu na Negros, dojechaliśmy do Dumaguete i tam załapaliśmy się na ostatni prom na Siquijor. Było trochę dłużej, ale i też ciekawiej.
A teraz najlepsze – już na Bantayan słyszeliśmy, że nadchodzi poważne załamanie pogody. Może nie tajfun, ale spore opady i silne wiatry, które na 90% doprowadzą do zawieszenia kursowania promów. I rzeczywiście okazało się, że prom, którym dostaliśmy się do Siquijor to było ostatnie połączenia, jakie funkcjonowało. Następnego dnia rano wszystkie połączenia zostały zawieszone na kilka kolejnych dni. 
Podsumowanie
Wyprawa na wyspę Cebu naprawdę się udała, wróciliśmy cali i zdrowi. Poznaliśmy niesamowitych ludzi na Bantayan (których serdecznie pozdrawiam). Spędziliśmy tydzień na motorach, a te naprawdę przeżyły wiele. Zebraliśmy nowe doświadczenia i historie i będziemy je pewnie opowiadać latami. Pozdrawiam Bantayan!
Kosztorys:
Promy: Larena – Cebu = 750 peso (za motor);
Hagnaya – Bantayan = 580 peso (za motor) ( w jedną stronę );
Cebu – Negros = 205 peso (za motor);
Dumaguete – Siquijor = 680 peso (za motor)
Wszystkie promy na osobę : 3000 peso (w tym opłaty portowe)
Benzyna: całość około 500 peso za motor
Noclegi: całość na osobę 1050 peso.
Do tego jeszcze powinno się doliczyć jedzenie i picie, ale każdy jadł i pił według uznania – co chciał i co lubi.
Po podsumowaniu wszystkiego, całkowity koszt na osobę wyniósł około 10 tysięcy peso, co daje niecałe 700 zł po dzisiejszym kursie. Andy i Łukasz jeszcze dodatkowo zapłacili za wypożyczenie motorów + ekstra prowizję dla wynajmującego, który pozwolił zabrać motor na inną wsypę (czasami jest z tym problem).
Jeżeli macie jakiekolwiek pytania odnośnie takiego wyjazdu proszę pytajcie śmiało w komentarzach, postaram się na wszystko odpisać i wyjaśnić. Pozdrawiam Rafał
