Na początku marca minęły dokładnie dwa lata od kiedy pierwszy raz postawiłem stopę w Manili. Teraz myślę o tym z lekkim niedowierzaniem, bo ten czas upłynął mi zdecydowanie za szybko. Pisząc ten tekst próbuję poskładać wszystkie myśli i przypomnieć sobie wszystkie zdarzenia z ostatnich 24 miesięcy i nie jestem w stanie. Było ich tak dużo.
Postaram się ten czas podsumować na podstawie kilku ważnych kwestii, z którymi boryka się chyba każdy emigrant. Co prawda dla mnie to nie jest typowa emigracja – ja po prostu wyjechałem w podróż i nie wróciłem, a z kilku miesięcy wakacji zrobiły się dwa lata i pewnie zrobi się jeszcze więcej. Ale zacznijmy od początku.
Zajęcie. Czy to musi być praca?
Niestety nie jestem synem milionera, ani też nie otrzymałem w spadku ogromniej sumy pieniędzy, dlatego, jak większość z nas, muszę pracować. Jednak nie martwię się z tego powodu. Dlaczego? Otóż każdy musi sobie jakieś zajęcie znaleźć, żeby nie oszaleć, a dla mnie tym zajęciem jest praca. Oczywiście pierwszych kilka miesięcy spędziłem jak na beztroskich wakacjach i cieszyłem się z tego, ale po pewnym czasie zaczęła pojawiać się myśl, że jednak muszę i potrzebuję coś konkretnego robić! Musisz mieć po prostu jakiś cel, żeby wstać rano i poświęcić się czemuś. Dla mnie jest to praca, ale dla innych może być to szydełkowanie albo zbieranie muszli, albo robienie pamiątek dla turystów, cokolwiek przyjdzie człowiekowi do głowy i będzie mu sprawiało przyjemność. A jak dodatkowo będzie przynosiło jakieś dochody, które pozwolą zostać dłużej w raju, to robi się niemal idealnie.
Rodzina. Czy jej nie brakuje?
Każdemu jej brakuje, bez wyjątków, czy są to rodzice, rodzeństwo albo nawet najbliżsi przyjaciele, których traktujesz jak rodzinę. Myślisz o nich prawie każdego dnia i zastanawiasz się co właśnie robią, pewnie tak samo, jak oni zastanawiają się co ty właśnie robisz. Każdy człowiek potrzebuje przyjaźni i bliskich, więc naturalnie po pewnym czasie takie osoby znajdujemy tu, gdzie żyjemy, żeby móc normalnie funkcjonować. Mieszkając wiele miesięcy poza krajem naprawdę nawiązałem bardzo bliskie i mocne relacje. Nie mam na myśli tylko Filipińczyków, ale również innych ekspatów, którzy zmienili swoje życie i podróżują albo zwyczajnie zamieszkali na drugim końcu świata. Takie znajomości zostają na całe życie. Pamiętam jak kiedyś ktoś mi zarzucił, że się zmieniłem, bo już nie podróżuję i siedzę w jednym miejscu. Tak, siedzę w jednym miejscu, bo mi się ono podoba i nie oznacza to, że nie poznaję jednocześnie różnych kultur i różnych narodowości. Wręcz przeciwnie – Siquijor to turystyczne miejsce i poznałem tu ludzi z połowy świata, a każdy miał jakąś inną historię do opowiedzenia.
Miłość
Każdy facet, który spędził przynajmniej tydzień na Filipinach wie, że tutaj można się zakochać! Ba, nawet ci, którzy tutaj nie byli też o tym wiedzą! Szkoda, że ja o tym nie wiedziałem przed wyjazdem. Ale faktem jest, że moja podróż i przyjazd na Filipiny wynikały z czegoś zupełnie innego i miały innych charakter. Dopiero po jakimś czasie opuściły mnie obawy przed związkiem. Udało się, może nie za pierwszym razem, ale nikt nie jest idealny… Teraz jestem szczęśliwy, a wszystkie obawy jakie miałem wcześniej odeszły w niepamięć. Oczywiście różnice kulturowe pozostają, ale wszystko jest już do zrozumienia i zaakceptowania, bo – jak to się mawia – nie żenię się z kulturą, ale z konkretną osobą, która chce poznać mnie i moje zwyczaje tak samo, jak ja chcę poznać ją.
Czy zrobiłbym to jeszcze raz?
Oczywiście że tak! Nigdy nie miałem cienia wątpliwości, że to czego doświadczam i w jakim miejscu jestem, to efekt dobrej decyzji. Żadnej chwili spędzonej tutaj nie żałuję, każda mnie czegoś nauczyła i umożliwiła mi szersze spojrzenie na świat, który mnie otacza.
Jeżeli podobał ci się artykuł albo zmotywował cię do działania, to zostaw proszę komentarz albo lajka. Pozdrawiam z Filipin Rafał
