Pierwsze myśli
Jest godzina 6:30. Siedzę na lotnisku „Okęcie”, czekając na mój pierwszy dzisiejszy lot – do Amsterdamu. Na zewnątrz dnieje. Co dziwne, zaczyna sypać śnieg z deszczem. Pomimo zimowej pory w tym okresie to nowość, bo wszyscy się już wiosny spodziewali. W głowie cały czas bije się z myślami: czy to, co właśnie próbuje zrobić ma sens, czy na Filipinach będzie mi lepiej, czy znajdę tam szczęście, czy też poniosę spektakularną porażkę i wrócę szybciej niż planuje. Kończąc pisać to zdanie, widzę, że na tablicy zapowiadają mój lot. Kończę i następny check-in juz w Amsterdamie.
Droga bez powrotu?
Pierwszy lot minął bardzo przyjemnie – niecałe 2 godziny w powietrzu, z czego więcej zabawy z kołowaniem i obserwowania obcego otoczenia niż podróży samolotem jako takiej. Na marginesie, pierwszy raz byłem świadkiem odśnieżania samolotu ciepłym powietrzem.
Amsterdam przywitał mnie lepszą pogodą niż Warszawa pożegnała, więc kurtkę puchową schowałem do plecaka. Pewnie do końca podróży zostanę w bluzie, ale i tak nie ma to żadnego znaczenia, bo przez następną dobę nie wyjdę na świeże powietrze, a będę tylko w samolotach albo terminalach na różnych kontynentach. Do tej pory wszystko szło jak po maśle, więc w końcu – odwiecznym prawem natury – coś się musiało schrzanić. Kiedy dowiedziałem się, że odprawa w Cathay Pacific nie odbywa się w kioskach, ale w jakimś „magicznym” miejscu – gdzieś pomiędzy terminalami – poczułem się jak Harry Potter, który po raz pierwszy trafić miał na peron 9 ¾. Poczułem dyskomfort, a także lęk, że mój angielski nie okaże się wystarczająco „fluent”, żeby z tego impasu wybrnąć. Szukaj tu człowieku czegoś na lotnisku w Amsterdamie, które to przypomina Kraków, tylko pod dachem, a ilością sklepików i znaków przytłacza. Dopiero po 20 minutach znalazłem jakieś centrum informacji i tam wytłumaczono mi, co dalej mam robić. Całe szczęście, że do odlotu pozostawały jeszcze 2 godziny, bo przejście pomiędzy terminalami należy do krajoznawczej wędrówki szlakiem tysiąca i jednego drogowskazu. Dopiero, gdy znalazłem swoje magiczne G-5 (chodzi o terminal, a nie punkt G), 
zaobserwowałem, że 50 % ludzi chodziło tak samo jak ja 10 minut wcześniej – z podniesionymi głowami, szukając swoich magicznych bram. Teraz już lecę do Hongkongu Boeingiem 777. To mój pierwszy tak daleki wypad – ponad 10 tysięcy kilometrów. Duży samolot wiele zmieści. Niczego mi nie brakuje. Każdy nagłówek jest wyposażony w interaktywny komputer, na którym można słuchać muzyki, oglądać nowości z kina, a nawet zagrać w różne gry. Ciekawym elementem jest również śledzenie samolotu live oraz kamery z podwozia. Zjadłem już pierwszy posiłek. Konkretny. Łącznie z lodami na deser. I przyszedł czas na poobiednią drzemkę. Dziwne uczucie, bo właśnie spoglądam na zegarek i jest 16:25, a od dobrych 2 godzin jest ciemno. Przeczuwam, że „spędzę noc w ciągu dnia”, dlatego staram się spać jak najwięcej. Za 7 godzin dopiero wysiądę z tego samolotu, gdzie czeka mnie przesiadka już na lot do Manili.
50 min w Hongkongu
Dokładnie 50 minut miałem na przesiadkę. Wielu znajomych twierdziło, że to strasznie mało, ale wszystko się odbywa jedynymi liniami lotniczymi, dzięki czemu obyło się bez problemów. Chyba dopiero lądując w Hongkongu uświadomiłem sobie jak konkretna to wyprawa. Za drzwiami samolotu roztaczała się egzotyczna kraina. Zawsze mi się wydawało, że to przysłowiowy „koniec świata”. Tymczasem to tylko 10 godzin podróży z Polski. Opuszczając samolot usłyszałem piskliwy głos postaci z Anime, odzianej w uniform z filmu Street Fighter, skądinąd bardzo ładnej… Wołała: „flight to Manila!” Przesiadka byłą tak szybko, że pasażerów, około 20 osób, zaprowadzono dosłownie za rączkę na kolejny lot. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, gdy „przebiegałem” przez terminal, to chyba ze sto osób robiących sobie selfie. Jeżeli uważasz, że w Polsce to jest modne to lepiej przyleć tutaj. Tak czy inaczej – widząc tylu fanów selfie, pierwszy raz poczułem się jak w domu… 😉 Teraz jestem już w kolejnym samolocie, za godzinę ląduję w Manili i chyba na serio do mnie dociera, gdzie ja właściwie jestem i w jaką stronę skierowałem swoje życie. W Polsce jest koło 3:00 w nocy, ale odebrałem SMS od rodziców – że śledzili lot i żebym się odezwał, jak już wyląduję.
Kolejna przesiadka
W Manili, stolicy Filipin, wreszcie miałem więcej czasu, kilka godzin do kolejnego lotu skutkowało zwiedzaniem terminala numer 3, który okazał się nie tak duży jak z początku myślałem. Zjadłem coś (w cenach rozsądnych) i wypiłem porządną kawę, korzystając równocześnie z dobrodziejstwa internetu.
Jedna „biała owca” na promie
Czwarty lot: z Manili do Domagette okazał się bardzo szybki. Wszystko skończyło się w około 2 godziny, licząc odprawy i odebranie bagażu. Dopiero w tym miejscu poczułem, co to prawdziwe Filipiny. Wiecie dlaczego? 32 stopnie w cieniu. W lutym! Tak, to muszą być Filipiny… Coś niesamowitego, że w miejscu startu jest potrzebna kurtka puchowa i czapka, a gdy docierasz na miejsce, to wyglądasz z takim ekwipunkiem jak pajac. 😉 Znalazłem się w świecie porośniętym palmami, pośród obcych ludzi, którzy dziwnie na mnie spoglądają… Transport z lotniska taksówką do portu morskiego poszedł sprawnie, na odpłynięcie promu czekałem jeszcze około godziny. Wówczas odnotowałem, że pomimo sporej ilości podróżnych, 
ja, szukający przygody w Azji Rafał Baran, byłem jedyną „białą owcą” na promie – na tle ciemnoskórych lokalsów bladą jak tyłek narciarza w Sylwestra. Może to był jedynie zbieg okoliczności, ale tak czy inaczej powiem nieskromnie, że to ja się czułem jak atrakcja turystyczna, a nie jak turysta… 😛 Po 2 godzinach bujania na małych falach, kiedy nadszedł już zmierzch, dotarłem do wyspy Singujini, gdzie przywitał mnie Alvin w czapce z godłem Polski i oznajmił, że wracamy razem jednym motorem krosowym wraz z moimi bagażami… Ale to przeżycie, to materiał na osobną opowieść, wierzcie mi…
Moi Drodzy – jestem już na miejscu: wykończony, niewyspany, ale podjarany na maxa. Rozpoczynam szukanie przygód. W pocie czoła. Na Filipinach. Poniżej prezentuje zdjęcia z pierwszego dnia pobytu
