Od kiedy jestem na Filipinach staram się opisywać tylko te rzeczy, z którymi miałem styczność. Zależy mi na przekazaniu jak najdokładniejszych informacji, a nie ściemnianiu o tym jak tutaj jest wspaniale. Wiem, że sporo osób pytało jak wygląda tutaj służba zdrowia i co się dzieje w przypadku choroby albo innych problemów zdrowotnych. Teraz już mogę coś więcej na ten temat napisać, bo odbyłem swoją pierwszą wizytę u lekarza.
Jak to się wszystko zaczęło
Osoby, które mnie znają osobiście wiedzą, że prędzej sam się będę leczył wszelkimi naturalnymi sposobami, a dopiero w ostateczności udam się do kogoś bardziej doświadczonego. Moja wizyta u lekarza nie była więc prostą reakcją na jakieś tam dziwne objawy tuż po ich wystąpieniu. W tym przypadku, moim zdaniem, to już był ostatni dzwonek żeby iść i dowiedzieć się, co mi dolega.
Ale od początku. Cała historia i problemy zdrowotne zaczęły się jakoś 3-4 tygodnie temu. Pierwszą oznaką było przeziębienie. Tak przeziębiony, pomimo usilnych próśb mojej dziewczyny, która starała się mnie zaciągnąć do lekarza, bagatelizowałem objawy choroby. Leczyłem się sam przez kilka dni i wkrótce objawy minęły. Czułem się cały czas słabo, ale zwalałem to na pogodę. W końcu jednak osłabiony organizm oraz coraz intensywniejsze deszcze doprowadziły do tego, że kaszel i bóle w płucach wróciły i się nasiliły. Byłem pewien, że mam grypę. Pomimo kataru i kaszlu, kilkukrotnie w deszczu jeździłem na motorze i to tylko wzmacniało zły stan. W ciągu kolejnych dwóch tygodni 
stawałem się coraz słabszy, ale leczyłem się naturalnymi lekami jak imbir, czosnek itp. Niestety bez wyraźnego efektu – raz było lepiej, a raz gorzej. Ostatnim znakiem, który zmusił mnie do wizyty u lekarza, była infekcja na moim ciele. Nazywam to infekcją, bo sam do końca nie wiem, co się działo. Każde skaleczenie albo ugryzienie moskita, które rozdrapałem, powodowało zbieranie się ropy pod skórą. Przeraziło mnie to, bo wcześniej z czymś takim się nie spotkałem. Znajomy tłumaczył, że to wina osłabionego organizmu, który przestaje sobie radzić ze wszelkimi bakteriami w otoczeniu. W tym miejscu przekazuję szczególne podziękowania dla Adama, który codziennie faszerował mnie garścią różnego rodzaju leków, jeszcze z Polskich zapasów. Ciekawostką jest to, że jego apteczka ważyła dwa razy więcej, niż kosmetyczka, z którą przyjechał. Wracając do tematu, sytuacja już mnie na tyle zaalarmowała, że nie widziałem innego wyjścia, jak wizyta u lekarza, który może wreszcie, raz a porządnie, rozwiąże moje problemy.
Karta pacjenta 😉
Wizyta u lekarza
Przed samą wizyta jeszcze skonsultowałem sprawę z Damianem z „Ucieczki do Raju”, który niejednokrotnie miał styczność z lokalną służbą zdrowia. Wyjaśnił mi wszystkie moje wątpliwości, za co mu dziękuję. Postanowiłem udać się do przychodni w San Juan, gdzie mieszkam, bo jest tam mniejsza placówka, więc łatwiej uniknąć tłumu ludzi w kolejce. Pojechałem i zobaczyłem pustki! Pomyślałem, że to jakaś magia. Czyżby Filipińczycy nie chorowali? Świetnie, że nie będę musiał czekać! Niestety pierwsza osoba, którą napotkałem, rozwiała moje wątpliwości i poinformowała, że przez złą pogodę, lekarz nie był w stanie przypłynąć z Negros i dlatego dzisiaj nikt nie przyjmuje. Tyle z radości z braku kolejki i uniknięcia czekania… Zostałem poinformowany, że najlepiej będzie jak pojadę do Siqujior, gdzie jest większy szpital i lekarz mnie tam przyjmie. Tak też zrobiłem. San Juan jest oddalone 20 minut drogi motorem od Siqujor, więc już niespełna pół godziny później byłem na miejscu. Pech chciał, że przyjechałem koło południa. Normalny Filipińczyk, żeby zająć kolejkę przychodzi o 7 rano i ma wtedy szansę na wizytę u lekarza. Ja, pojawiając się w południe, już nie miałem żadnych szans na wizytę tego dnia. Pielęgniarka nawet nie chciała mi wydać numerka. Powiedziała, że to nie ma większego sensu, bo już jest za dużo umówionych osób. Wróciłem więc do domu i spokojnie czekałem na następny dzień. Kolejnego dnia,
Recepta na lekarstwa
wcześnie rano, jak na mnie, czyli koło 9, podjechałem ponownie do San Juan, gdzie w tej samej małej placówce kotłowała się masa ludzi, czekających na swoją kolej. Załamałem ręce i już miałem wychodzić, kiedy jedna z pielęgniarek zapytała co dokładnie mi dolega. Nie musiałem ściemniać, widziała w moich oczach ogromne zmęczenie i problemy zdrowotne. Powiedziała mi, że jest już spora kolejka, ale zapyta lekarza czy na końcu nie przyjmie jeszcze jednego pacjenta. Odpowiedź była twierdząca! Niewykluczone, że pomógł fakt, iż jestem biały, co u lokalnych osób zwykle wzbudza czystą ciekawość i często traktują „białych” wyjątkowo. Niezależnie od powodów, pielęgniarka powiedziała, że muszę poczekać 2-3 godziny i dopiero wtedy lekarz mnie przyjmie. Uzgodniłem z nią, że nie ma sensu żebym tutaj czekał, bo i tak będę na końcu, ale wrócę do domu, bo mam 2 min drogi i przyjadę za kilka godzin. W poczekalni nawet za bardzo nie było gdzie usiąść, więc tak też zrobiłem. O 11-tej wróciłem i czekałem na wizytę. Oczywiście nie obyło się bez ciekawych rozmów. Pielęgniarka
Rachunek za lekarstwa
wypytała dokładnie co mi dolega, zmierzyła ciśnienie, zważyła i nawet zapytała czy jestem wolny 🙂 Przecież to ma ogromnie znaczenie w przebiegu i leczeniu choroby. Około godziny 12-tej zostałem poproszony do gabinetu, wraz z moją „kartą pacjenta”, która była szarą kartka z kilkoma zdaniami i wywiadem, jaki przeprowadziła 20 min wcześniej pielęgniarka. Tutaj naprawdę wielkie ukłony dla lekarza. Młody koleś, tak koło 30-35 lat, bardzo poważny i rzeczowo odpowiadający na pytania. Osłuchał mnie i jeszcze raz przeprowadził wywiad, pokazałem mu również moje skórne infekcje, które mnie tak przestraszyły i potwierdził to, co Adam wcześniej powiedział o osłabieniu organizmu. Na koniec przepisał mi syrop i jeden antybiotyk, który miał zadziałać na grypę oraz infekcję. Dodatkowo zalecił kupienie wody utlenionej, którą mam przemywać skaleczenia przez kilka kolejnych dni oraz paracetamol, na wypadek gorączki. Jak więc widać w szpitalach nie uprawia się czarnej magii, ani żadnych rytuałów szamańskich. Lekarze, w przypadku pierwszego kontaktu, postępują dokładnie tak samo i naprawdę starają się pomóc. Wizyta zakończona sukcesem! I co najważniejsze, była za darmo. Publiczna placówka nie pobiera żadnych opłat za wizytę. Lekarz wręczył mi receptę, która zrealizowałem w pobliskiej aptece. Kwota, jaką zapłaciłem za antybiotyk już nie była taka przyjemna, bo było to około 1200 peso (ponad 100 zł). Najważniejsze w całej tej historii jest jednak to, że antybiotyk działa. Jestem już po 4 dniach zażywania i zdecydowanie lepiej się czuję, infekcje na skórze już nie występują, zaniknęły też objawy grypy. Wrócił mi apetyt i siły. Jeszcze tydzień temu każda czynność mnie ogromnie męczyła, a dzisiaj już czuje się normalnie i wróciłem do moich normalnych obowiązków. Jeżeli macie jakieś dodatkowe pytania, to proszę śmiało zadawajcie je w komentarzach, chętnie na nie odpowiem.
