Dwa miesiące temu wymieniłem swój telefon na Wiko Fever. Dzięki dystrybutorowi Wiko na polski rynek mam teraz przyjemność napisać coś więcej o tym rzadko, jak na razie, spotykanym w Polsce telefonie. Zanim przesyłka dotarła na Filipiny – jak pewnie dobrze wiecie dalej jestem na „wakacjach” w tym pięknym kraju – niewiele czytałem o tej marce. Wydawało się, że to jakiś kolejny „chińczyk”, który trafił na rynek i chce go zawojować swoimi parametrami.
Dopiero, kiedy mój znajomy mi go dostarczył w oryginalnym opakowaniu, zrobiłem spore „wow”, bo nie przypuszczałem, że jego wygląd jest aż taki fajny. Zdjęcia w internecie nie oddają jego potencjału. Jest naprawdę bardzo cienki i lekki. Ogólnie nasze pierwsze dni współpracy wyglądały bardzo delikatnie, bo jak zawsze z nową „zabawką” obchodziłem się jak z jajkiem. Dopiero po kilkudniowej „grze wstępnej” sprzęt lata po pokoju i kieszeniach jak popadnie, niejednokrotnie zyskując nowe rysy. Ale nie w tym przypadku.
Telefon, pomimo swojego delikatnego wyglądu, ma zwartą budowę. Nic nie trzeszczy, nic się nie rusza. Podczas pierwszej wizyty w większym mieście zaopatrzyłem się w silikonowy pokrowiec oraz folię na ekran. W tym klimacie lepiej dbać o telefon, bo każda wizyta na plaży i kilka ziarenek piasku w kieszenie wraz z telefonem potrafią zrobić niezłego psikusa… „Komórkowe” Filipiny – pomimo dostępu do wszelkiej maści produktów pochodzących z Chin – sprowadzają się do trzech wiodących marek: Iphone, Samsung i lokalny MyPhone. Nawet sobie sprawy nie zdajecie, w ilu sklepach próbowałem kupić etui na Wiko Fever. W każdym dostałem taką samą odpowiedz: nie posiadamy nic na taki telefon. Nie dziwiło mnie to, bo każda osoba robiła wielkie oczy i przyglądała się Viko z podziwem.
Dopiero po dobrych kilku godzinach i odwiedzeniu kilkunastu punktów zapytałem, czy można się wykazać odrobiną kreatywności i – na zasadzie prób i błędów – dopasować któryś z silikonowych pokrowców. Sprzedawczyni poszukała i przy pierwszej przymiarce trafiła idealnie! Jnie ukrywam, że się ucieszyłem, ale ona to zachowywała się, jakby dostała Oscara za rolę pierwszoplanową w kategorii GSM. Nie dość, że „banan” jej nie schodził z twarzy przez następne pięć minut, to jeszcze zrobiła rundkę po koleżankach ze sklepu, żeby im pokazać, co jej się udało osiągnąć. Ogólnie pocieszna i ciekawa akcja. Dobrze ją wspominam i zawsze opowiadam znajomym, bo to dobry przykład na to, jak kupuje się na Filipinach.
Studio Fotograficzne w Krakowie
A wracając do meritum: mój „związek” nierozłączny z Wiko Fever trwa już około dwa miesiące i po tym czasie nie mam żadnych zastrzeżeń. Telefon ma potężne parametry i nie odstępuje jakością od innych wiodących marek. Filmy i zdjęcia są na moje potrzeby idealne, spokojnie mogę nagrywać albo robić zdjęcia i wrzucać na bloga. Każda aplikacja, którą zainstalowałem, działa poprawnie, a było ich sporo. Co najważniejsze ,telefon działa bardzo szybko, to jest jego największy plus. Pomimo tego, że codziennie coś nowego instaluję, to ona dalej idzie pełną parą. Rzadko tak miałem przy innych telefonach. Wyświetlacz jest żyleta i na tyle duży, że spokojnie można oglądać filmy. Odwzorowanie kolorów też mi odpowiada.
Jedna z przydatnych funkcji, która po prostu jest nieodłączna podczas podróżowania, to dual-sim. Oczywiście Wiko Fever ją posiada. Umożliwia mi to kontakt ze światem z jednego telefonu na filipińskim i polskim numerze. Nagroda Nobla dla tego, kto to wymyślił!
Przeglądając reklamy tego modelu zobaczyłem, że firma promuje go świecącą ramką, która pod wpływem promieni słonecznych się „ładuje”, a później w ciemności to oddaje. Trochę mnie to dziwi, bo hmm… żeby nie skłamać: tylko raz miałem taką sytuację ,że świeciła i to wtedy, kiedy sam chciałem sprawdzić, jak to działa. Dla mnie całkowicie zbędne, ale jeżeli ktoś się obawia, że będzie mu to w nocy przeszkadzało, to proszę się nie martwić, bo to jest niezauważalne.
Jedyną wadą, jaką mogę wymienić, to fakt, że ma za dobry aparat z przodu telefonu, przez co muszę współdzielić go z filipińską dziewczyną. Nawet sobie nie wyobrażacie, ile typowa Filipinka jest w stanie dziennie sobie zrobić selfie. To jest temat na książkę, którą kiedyś napiszę, a na ten moment musicie mi zaufać. Również teraz, kiedy jesteśmy razem, to mój telefon idzie w ruch i co pięć minut mamy kolejne zdjęcie razem…
