Dawno, dawno temu przeczytałem mema na temat zamiłowania do chodzenia po górach. Mówił on o tym, że ludzie dzielą się na dwa rodzaje: tych, którym nie trzeba tego wyjaśniać i tych, którzy nigdy tego nie zrozumieją. Dokładnie tak samo jest w przypadku miłości do Filipin, a dla mnie szczególnie do wyspy Siquijor. W przypadku Filipin ludzi można podzielić na dwie kategorie: tych, którzy byli na Filipinach i to rozumieją oraz tych, którzy muszą tu być, żeby to zrozumieć.
Wszystko jest naprawdę do siebie bardzo podobne, chodzi o przełamywanie pewnej granicy, poszerzenie swoich horyzontów i otworzenie się na coś innego. Do dzisiaj mam kontakt z wieloma osobami, nie tylko z Polski, które odwiedziły Filipiny i Siquijor i systematycznie podpytują co się dzieje na wyspie, a na koniec tylko i wyłącznie utwierdzają mnie w przekonaniu, że jestem w magicznym miejscu. Bo jak uniknąć takiego odczucia słysząc za każdym razem stwierdzenia: „ już nie mogę się doczekać kiedy tam wrócę” ?
To są przeżycia i życie które trzeba doświadczyć na własnej skórze żeby zrozumieć mentalność ludzi i klimatu. To jest coś całkowicie przeciwne do naszego społeczeństwa. I najgorsze jest to że pomimo tego że Filipiny dla nas to kraj ubogi ja uważam że my jako Polacy naprawdę wiele byśmy się mogli od nich nauczyć.
Żeby nakreślić sytuację może opiszę najprostrzy przykład tego z czego się tutaj śmiejemy a czego nie dośiwadczymy w Polsce …. Wyobraź sobie że jesteś w całkowicie nowym miejscu, pierwszy raz w życiu i podchodzi do kogoś w restauracji albo na plaży i pytasz „Cześć co słychać?” Osoba która odpowiada ma welki uśmiech na plaży i nawiązuje z tobą konwersjacje, bez żadnych barier, bez żadnej obcinki po prostu chce ciebie poznać i zrozumieć co tutaj robisz i jakim człowiekiem jesteś … To niesamowite uczucie być tak otwartym i odważnym do wszystkich ludzi …
W Polsce podejrzewam że gdybym podszedł do kogoś całkowicie obcego i zapytał o to samo to albo bym został spławiony a co gorsze pewnie skończyło by się to bijatyką … Dlaczego? Czy my jako Polacy nie jesteśmy aż na tyle otwarci żeby rozmawiać z obcymi Osobami? Czy to miejsce takie jak Filipiny po prostu zmienia ludzi i pozwala im być otwarte na cały świat?
