Ta historia – jako informatyka – zdruzgotała mnie całkowicie. Dla mnie, jak i pewnie dla większości osób pracujących zdalnie, laptop to „centrum dowodzenia światem” – okienko na pracę, kontakty i dostęp do codziennej porcji ważnych informacji. Można sobie wyobrazić poranek bez kawy, ale na pewno nie bez klawiatury rytmicznie stukającej pod palcami.
Jak do tego doszło
Jak przystało na prawdziwego barana (bo przecież nazwisko zobowiązuje), nie mogłem sobie kupić „normalnego” laptopa… Wybrałem coś bardzo niszowego, co trudno naprawić nawet w Polsce. Mogłem przypuszczać, że na Filipinach serwisowanie go okaże się niemal niemożliwe. Otóż kupiłem Sony vaio pro 13’ – niesamowitego ultrabooka, który jest lżejszy niż wszystkie produkty „jabłka” i stosunkowo szybki bo z procesorem i5 i dyskiem SSD.
Któregoś poranka, po przebudzeniu zauważyłem, że laptop z niewiadomych przyczyn przez całą noc się nie ładował. Chcąc zdiagnozować problemy z ładowaniem, sprawdziłem ładowarkę i rzeczywiście dioda na niej umieszczona mrugała, co świadczyło o tym, że jest zepsuta i nie dostarcza wystarczającej ilości napięcia. Po kilku mocniejszych uderzeniach (nie żebym zawsze tak naprawiał sprzęt, ale w tym wypadku nie miałem innego wyjścia) zaczęła świecić ponownie i ,o dziwo, nawet ładować laptopa! Niestety – tylko przez kilka minut. Później już całkowicie przestała świecić, a laptop się wyłączył.
O istnieniu na wyspie „szamańskich elektromechaników” słyszałem różne rzeczy i żadne z nich nie wywoływały u mnie pozytywnych emocji. Postanowiłem jednak spróbować szczęścia i odwiedziłem kilku. Żeby było jeszcze zabawniej, gdy odwiedziłem pierwszego i pokazałem mu zasilacz, jakimś magicznym czy szamańskim sposobem dioda się włączyła, a on po zmierzeniu napięcia na końcówce stwierdził, że zasilacz działa. Zapytałem go uprzejmie, czy jest pewien, że to napięcie, które daje, jest takie samo, jakie dawać powinien. Chyba kiepsko mu szło czytanie wielkiego napisu na obudowie zasilacza, bo stwierdził, że jest ok. A ja na własne oczy widziałem że jest o połowę niższe niż powinno… Kolejny „szaman-IT” okazał się jeszcze lepszy. Pomimo tego, że dioda nawet się nie zapaliła, stwierdził, że zasilacz daje bardzo niskie napięcie 0,5 V i że… jest sprawny! A że na obudowie wpisano napięcie 10,5 V – to przecież nic nie znaczący szczegół. Upierał się zresztą, że urządzenie do pomiaru jest „rozkalibrowane”, a zatem istnieje szansa, że napięcie jest jednak prawidłowe…
Wróciłem do domu i tylko dla pewności podpiąłem laptopa. Ten nawet nie jęknął, bo jak miał cokolwiek zrobić, skoro zasilacz… był spalony. Jeszcze przeszło mi przez myśl, żeby jechać do mojego fryzjera, który, jak wiecie, zajmuje się… naprawą elektroniki. Ale darowałem sobie, bo wiem, że kolejki się do niego ustawiają na strzyżenie…
Postanowiłem popłynąć do większego miasta i tam znaleźć serwis komputerowy!
Kilka dni później już siedziałem na promie i pomimo tragicznej pogody i bujającej łódki – tak bardzo, że połowa pasażerów wymiotowała – płynąłem do upragnionego serwisu, który dokona reanimacji mojego sprzętu.
Serwis nr 1.
Idąc z Christine bulwarami, zwróciłem uwagę na oficjalny sklep Asusa ze sporą wystawką ich rodzimych laptopów i postanowiłem tam wejść. I tak miałem po drodze, więc co mi szkodzi. Przyzwyczaiłem się już, że otrzymam odpowiedź świadczącą o tym, że nie mogą mi pomóc, ale co tam…
– Dzień dobry, mam laptopa Sony vaio i potrzebuję zasilacz. Czy macie taki ?
– Tak, oczywiście, mamy wszystkie zasilacze…
Jezusie kochany! To jest takie proste!? Szczęka mi opadła. Myślałem, że mieszkam na końcu świata – zdany sam na siebie. Że jak Robinson tudzież MacGyver będę musiał zrobić zasilacz z kokosa i odtwarzacza mp3, a tymczasem kobitka w pierwszym lepszym sklepie, do którego zajrzałem przez przypadek, oferuje mi rozwiązanie.
Po chwili podeszła do lady z uniwersalnym zasilaczem – takim, który ma ponad 30. różnych końcówek! Na końcówkach znała się zresztą nieźle, bo szybko dobrała odpowiednią (w miarę, bo na moje oko to tak trochę na styk) i zaczęła szukać gniazdka, żeby włączyć zasilacz. Poczułem niepokój, bo nawet nie spojrzała na ten oryginalny. Zapytałem ją, dla pewności, jakie ustawiła w nim napięcie? Kobieta nieco zbladła (jak na Filipinkę, to nawet bardzo) i zapytała z rozbrajającą szczerością: „To znaczy, że różne laptopy mają różne napięcie?”
Teraz to ja zbladłem. W głowie układałem już zdania po angielsku, ale zastanawiałem się, od czego zacząć, żeby jak najmniej sobie i jej ciśnienie podnieść… Na szczęście podszedł jakiś „chyba bardziej techniczny koleś” z zaplecza i nakrzyczał na nią, po czym mi oznajmił, że niestety, ale o takim napięciu jak potrzebuję, to zasilacza nie mają.
Serwis nr 2.
Wielki szyld: „Naprawa komputerów i laptopów – wszystkie marki”. Okazało się, że owszem – wszystkie marki i wszystkie laptopy, ale oprócz Sony vaio pro 13’. Przyznaję – laptop na nich zrobił ogromne wrażenie i aż ciężko było im uwierzyć, że w takiej małej obudowie jest taki szybki procesor. Ale marne to pocieszenie. No nic, po wymianie uprzejmości i niemal zrobieniu sobie zdjęcia nie ze mną, ale z moim laptopem poszedłem dalej…
Serwis nr 3.
Christine powiedziała mi, że w samym centrum działa firma naprawiająca laptopy i nawet mają reklamę, że: „diagnoza i wycena problemu za darmo”. Mówiąc „w samym centrum” miała dosłownie na myśli samo centrum, bo najbardziej ruchliwą ulicę w Dumaguete, gdzie na chodniku kolesie mieli rozstawione stoliki turystyczne i rozkręcali laptopy. Chyba tylko dlatego ,że jedne z nich miał okulary i wyglądał na naprawdę bystrego gościa, dałem mu ładowarkę i powiedziałem, że takie coś potrzebuję naprawić. Deja vu. Znów zobaczyłem, jak ktoś usilnie próbuje sprawdzić napięcie na końcówce i mówi, że jest spalony… Ziomeczku, serio serio? Jakie to szczęście, iż nie muszę płacić za to, że mówią mi to, co już wiem…
Serwis nr. 4
Czas wytoczyć ciężkie działo. Wiem, że nie będzie tanio, ale przynajmniej… będzie. W najdroższym i jedynym centrum handlowym w Dumaguete znajduje się profesjonalnie wyglądający serwis komputerowy. Tam się udałem. Po miłym przywitaniu i ustaleniu, że zasilacz nie działa, co zrobili? Tak! Sprawdzili napięcie na końcówce! I czego się dowiedziałem? To pytanie mało podchwytliwe. Dowiedziałem się, że – wait for it – zasilacz jest spalony. Ale jak na profesjonalny serwis przystało, powiedzieli coś jeszcze. A mianowicie to, że mogą naprawić zasilacz za 500 peso (45 zł). Chyba, że im się nie uda. To wtedy nie naprawią. Ale też nic nie zapłacę. Zabrzmiało uczciwie. Zgodziłem się. Kazali przyjść za 2 godziny. To były jedne z najdłuższych 120 minut w moim życiu. Człowiek za małolata nawet na św. Mikołaja tak nie czekał, jak na szczęśliwy finał tej „Sony adventure”. Tak oto, po dwóch godzinach oczekiwania, uśmiechnięta od ucha do ucha Filipinka oznajmiła mi, że… zasilacz jest spalony i nie mogą go naprawić.
Ale dałem im jeszcze jedną szansę. I tak nadal wyglądali bardziej profesjonalnie od tych gości bawiących się na ulicy śrubokrętami przy stolikach turystycznych… Zapytałem, czy mają przejściówkę, aby wyciągnąć mój dysk SSD i podpiąć pod USB, abym mógł zgrać pliki. Wyartykułowałem głośno i wyraźnie, że nie jest to typowy dysk SSD, gdyż posiada wejście M2, więc potrzebny jest np. adapter M2 na SATA. Powiedziała, że oczywiście mają. Uwierzyłem kobiecie. W końcu się uśmiechała. I serwis wyglądał profesjonalnie. Rozsiadłem się w poczekalni i zacząłem rozkręcać samodzielnie laptopa, aby wydobyć dysk. Gdy skończyłem, uśmiechnięta pani z profesjonalnego serwisu zrobiła filipińskie „waaaalaaaaa”. Niestety, w wolnym tłumaczeniu oznacza to: „nie mamy”.
Serwis nr 5. – Autoryzowany serwis Sony
Nie mam pojęcia, dlaczego wcześniej na to nie wpadłem! Pomimo tego, że jestem na Filipinach, produkty sony są tutaj sprzedawane. Odpaliłem Google i wyskoczyło mi, że dosłownie 600 metrów od miejsca, w którym jestem, znajduje się punkt Sony. Teraz to ja uśmiechałem się od ucha do ucha. Podekscytowany pobiegłem do tego serwisu i dumny ze swej przebiegłości położyłem na ladzie laptopa. Czar prysł bardzo szybko, bo zobaczyłem minę kierownika sklepu, który spostrzegł, że jest to niszowy Sony vaio pro… Wiedział, że coś takiego istnieje, ale na własne oczy widział to pierwszy raz.
Wyjaśniłem mu, w czym problem, ale chyba tylko dlatego, że był dobrze wychowany, pozwolił mi się „wyprodukować” i na koniec powiedział, że zasilacza jak i przejściówki do dysku nie mają. Ale mogą wysłać mój sprzęt do Manili, a tam serwis może stwierdzić, co się stało i ile będzie trwała oraz kosztowała naprawa. Dodał wówczas, że lepiej, abym sobie zasilacz z Chin zamówił, bo będzie szybciej. Odpowiedziałem mu, że paczka z Chin idzie tutaj 6 tygodni, a on odparł: „No i właśnie dlatego panu powiedziałem, że szybciej będzie z Chin zamówić niż to serwisować. No to pogadali… Całkowicie załamany wróciłem do hotelu.
Następny dzień przyniósł rozwiązanie.
Dzięki znajomym Filipińczykom dowiedziałem się o jeszcze jednym dobrym serwisie. Udałem się tam niezwłocznie. Pierwsze wrażenie: wyglądał jak cmentarzysko pradawnej technologii. Wszędzie sterty laptopów i części zamiennych – oczywiście używanych. Optymistycznie mnie to cmentarzysko nie nastrajało. Miły starszy pan podszedł i zapytał, o co chodzi. Opowiedziałem mu praktycznie historię mojego życia – o tym, jak to zwykły Polaczek przyjechał poznawać Filipiny i debil zamiast wziąć jakiś toporny komputer, gdzie każdą cześć można wymienić, wymyślił sobie, że będzie szpanował sony vaio pro… Co zrobił starszy pan? Tak. Wiem. To już umiarkowanie śmieszy, ale muszę to napisać. Starszy pan zabrał zasilacz i woltomierz i… sprawdził napięcie. Potwierdził – jak przystało na fachowca – że jest spalony i kilka minut później przyniósł mi go całego wybebeszonego, konstatując ze smutkiem, że nie da się go naprawić, bo nie mają takich części. Shit happens.
Przynajmniej wykazał się zrozumieniem i znajomością technologii. Pomimo tego skansenu, który u niego zalega na półkach, poruszyłem z nim temat przejściówki M2 na SATA, a dziadek mi podał rozwiązanie! Wygrzebał gdzieś ze sterty (dosłownie wygrzebał) laptopa, który w bebechach miał wypisane dysk SSD oraz zwykły i mówi tak: „To wyciągniemy twój dysk i włożymy go tutaj. Wtedy odpalisz lapka i sobie zgrasz wszystko z tego”. Powiem szczerze, takie niekonwencjonalne rozwiązania mi się zawsze podobają i chwilę później oboje rozkręcaliśmy laptopy – on ten swój wynalazek a ja sony vaio. I wszystko by było super, ale jak można się było domyśleć na moim jak i na tym dysku, który został wyjęty z nowego sprzętu, znajdował się system operacyjny, więc pomimo tego, że dysk był widoczny, nie można było uruchomić laptopa i zgrać poprawnie danych. Tutaj pewnie bardziej techniczne osoby się wypowiedzą, że już mając dysk wpięty mogłem z pendriva albo cd jakiś system uruchomić (pewnie jeszcze jakieś inne rozwiązania o których nie pomyślałem). Ale – tak między nami mówiąc – byłem już po prostu zmęczony. Nie chciało mi się spędzić całego dnia, stojąc w skansenie laptopów. Zrezygnowani skręciliśmy wszystko ponownie, a na odchodne powiedział mi, żebym jeszcze poczekał chwilę, bo ma kilka pudeł zasilaczy i może coś wygrzebie o podobnym zasilaniu. I wiecie co? Udało mu się! wygrzebał jakiś noname zasilacz o napięciu 11V i mówi, że co mi szkodzi – podepnijmy!
Moment, w którym zobaczyłem pomarańczową diodę sygnalizującą ładowanie, sprawił, że bezwarunkowo podniosłem do góry rękę,a IT-dziadek to skumał, bo mi przybił piątkę! Miał na twarzy taki sam zaciesz jak ja.
Tak jeszcze dla wyjaśnienia technicznego – inny zasilacz, szczególnie z innym napięciem, to nie jest rozwiązanie. Pozwala to naładować baterię, ale trwa to zdecydowanie dłużej. Tak czy inaczej czeka mnie zakup oryginalnego zasilacza, który, mam nadzieje, przyjdzie szybko. Jeżeli podobał wam się artykuł zostawcie lajka albo komentarz, będę wiedział że to co robię ktoś czyta 🙂 pozdrawiam z Filipin
