Jeżeli zapoznałeś się już z częścią pierwszą, to pewnie wyczekiwałeś na opis dalszych przygód, zapraszam więc do czytania. Część pierwsza jest dostępna pod linkiem „Ślub na Filipinach”
Przylot do Polski
Do Polski tak czy inaczej planowałem przylecieć. Chciałem się spotkać z moją rodziną na dwóch weselach. Zależało mi na tym bardzo i termin planowałem w zasadzie już rok wcześniej. Pech chciał, że pomimo planów poleciałem sam, a moja przyszła małżonka niestety została na Filipinach. Bilet powrotny kupiłem na termin przypadający dokładnie 29 dni od daty przylotu do Krakowa i w tym czasie planowałem załatwić wszystkie formalności związane z dokumentami potrzebnymi do ślubu. Myślałem, że w Polsce będzie to szło szybciej i sprawniej, ale i tak wyskoczyło coś nieoczekiwanego.
Urząd Stanu Cywilnego w Polsce
W zasadzie jeszcze zaspany, z jet lagiem, wystrzeliłem następnego dnia po przylocie do Urzędu Stanu Cywilnego w celu weryfikacji informacji, które uzyskałem od nich mailem. Nawet nie było większych problemów. Uprzejma pani pamiętała nasze ustalenia i co dokładnie kazała mi przywieźć, żebym mógł otrzymać potrzebne mi dokumenty – akt urodzenia i potwierdzenie stanu wolnego. Jedyny problem jaki w tym momencie się pojawił to fakt, że zaświadczenie wydane przez urząd na Filipinach stwierdzające fakt, że Christine jest stanu wolnego, było wydrukowane na drukarce kolorowej (tak wygląda oryginał na Filipinach). Całe szczęście, że z dokumentem zszyty był paragon za jego wydanie, co ułatwiło mi argumentację, że tak to po prostu wygląda na Filipinach i niczego innego jej po prostu nie jestem w stanie pokazać. Jakoś to przeszło i zaraz po wyjściu z urzędu udałem się do tłumacza przysięgłego, który musiał ten dokument przetłumaczyć (koszt 50 zł). Następnego dnia wraz z tłumaczeniem udałem się do tego samego okienka i od razu otrzymałem dwa dokumenty, w tym jeden międzynarodowy, wydany z pełną legendą w ośmiu językach.
Ambasada filipińska w Polsce
Wiedziałem, że prędzej czy później nastąpi mój kontakt z tą placówką. Niestety naczytałem się sporo negatywnych komentarzy i trochę byłem przestraszony. Wykonałem pierwszy telefon jeszcze z okolic Krakowa, żeby upewnić się co dokładnie muszę im zawieźć, by otrzymać niezbędne mi dokumenty. Nie powiem żeby rozmowa była przyjemna… Człowiek, który odebrał telefon oczywiście nie rozmawiał po polsku, a jego ogólne podejście do interesanta było dalekie od ideału. Poprosiłem grzecznie, żeby mi powtórzył jeszcze raz, bo chcę zapisać potrzebne informacje, na co usłyszałem „Przecież ci już powiedziałem”. Szczękę zbierałem z podłogi, bo nie spodziewałem się takiego zachowania. Uparcie prosiłem o powtórzenie i po chwili jeszcze raz usłyszałem co mam zrobić, a konkretnie należało zrobić tłumaczenia polskich dokumentów oraz udać się do Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Warszawie, żeby otrzymać pieczątki i dopiero wtedy mogę się zgłosić do Ambasady Filipin w Polsce. Na koniec usłyszałem, że mam jeszcze „dać 200”. Totalnie tego nie zrozumiałem, wiec ponownie grzecznie zapytałem „200 co?” Stanowczy głos w słuchawce odpowiedział „Oczywiście 200 pieniędzy!” Trochę mi to podniosło ciśnienie, bo zdecydowanie można o tym poinformować grzeczniej, ale chciałem mieć pewność o jakiej walucie mówił. Euro, peso, polskie złote? Kolega po drugiej stronie słuchawki szybko jednak wychodził z równowagi i ewidentnie brak mu było doświadczenia z pracą z klientem, bo tym razem wrzasnął „Oczywiście, że POLSKICH ZŁOTYCH! JESTEŚMY W POLSCE”. Tym razem trafiła kosa na kamień i nie mogłem powstrzymać się przed swoją szybką i uszczypliwą ripostą (z czego ponoć słynę) – odpowiedziałem krótko „ Jeżeli jesteśmy w Polsce to dlaczego nie mówisz po polsku?”. No i pan z ambasady się wtedy rozłączył… eh, no nic, chyba jednak wyszedł z siebie i dalej nie mógł znieść rozmowy, którą naprawdę starałem się prowadzić bardzo spokojnie.
Czas na stolicę – Warszawo nadchodzę!
Wizyta w stolicy Polski była w moim planie nie tylko z powodu formalności w ambasadzie. Na zaproszenie Ani i Darka w ich domu spotkała się większa grupa znajomych, którzy poznali się na Siquijor. Planowaliśmy spędzić razem cały weekend, a ja chciałem wszystkie formalności w ambasadzie załatwić jeszcze w piątek do południa. We czwartek odebrałem tłumaczenia przysięgłe aktu urodzenia, bo urzędowe zaświadczenie o stanie wolnym było międzynarodowe i w kilku językach, a tłumacz przysięgły uznał, że nie ma sensu tego tłumaczyć. Z tymi dokumentami o 5 rano wsiadłem w pociąg i już o 9 byłem w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Warszawie, żeby zdobyć pieczątki. Tam naprawdę robią to w ekspresowym tempie. Zapłaciłem za każdą pieczątkę 26 zł (potrzebowałem ich 3). Dwa oryginalne dokumenty i jedno tłumaczenie zostały uwierzytelnione przez polski MSZ! Był to naprawdę krok milowy, któremu towarzyszyła euforia związana z tym, że pierwszy raz wyszedłem z urzędu, nie ważne czy to w Polsce, czy na Filipinach, bez żadnego problemu albo głupich dyskusji! Szybkie sprawdzenie, gdzie znajduje się Ambasada Filipin i już tam jechałem. Jednym autobusem, 30 – 40 min jazdy. Z wielkim uśmiechem maszerowałem prosto pod drzwi prywatnego domu, w którym mieści się ambasada, a w głowie już miałem wieczorne spotkanie z dawno niewidzianymi znajomymi. Wszystko szło idealnie aż do momentu, kiedy urzędnik sprawdzając co przyniosłem powiedział „Ale brakuje Panu jednego tłumaczenia na angielski”… Na marne okazały się moje próby wyjaśnienia, że zaświadczenie o stanie wolnym jest oficjalnym dokumentem międzynarodowym, posiadającym wszystkie zapisy w 8 językach, nie wykluczając angielskiego! Niestety nie przeszło… Nawet nie muszę pisać jak mnie to z równowagi wyprowadziło. Tłumacz przysięgły mi tego nie przetłumaczył, bo nie widział w tym większego sensu, zresztą ja sam w tym sensu nie widziałem, ale Ambasada Filipin jakiś sens w tym znalazła… Była godzina 11 rano. Próbowałem znaleźć jakiegoś tłumacza, który mógłby mi tę jedną stronę przetłumaczyć od ręki, ale szanse były marne. Wiedziałem, że Ministerstwo Spraw Zagranicznych jest czynne tylko do 14 i nawet jak bym się dostał gdzieś do centrum, ktoś maksymalnie w godzinę musiałby to przetłumaczyć, potem dojazd do MSZ… Poddałem się tego dnia i z podwiniętym ogonem pojechałem prosto do Ani i Darka, którzy powitali mnie z uśmiechem na ustach i powiedzieli „Nie martw się! Będzie dobrze!”. Mieli rację. Do godziny 15-tej w piątek obdzwoniliśmy chyba z 10 tłumaczy z centrum Warszawy i ostatecznie znalazłem jedną firmę, w której obiecali zrobić tłumaczenie na poniedziałek rano na podstawie przesłanego zdjęcia dokumentu. Zażyczyli sobie 150 zł (3 razy więcej niż w Krzeszowicach), no ale nie miałem wyjścia, przesłałem im kasę i potwierdzenie wpłaty.
Weekend minął naprawdę bardzo przyjemnie. Wraz z grupą znajomych oglądaliśmy finały mistrzostw świata w piłce nożnej, imprezowaliśmy w warszawskich klubach, mogłem się na chwilę odciąć od tej stresującej bieganiny. W poniedziałek rano udałem się do centrum, później ponownie do Ministerstwa Spraw Zagranicznych, bo przecież na tym tłumaczeniu też musiała być pieczątka, no i ponownie zwiedzałem Warszawę jadąc do ambasady. Tym razem dokumenty zostały przyjęte bez większego problemu, zapłaciłem 200 „oczywiście pieniędzy!” i wyszedłem. Na stosowny dokument z ambasady czeka się dwa dni robocze i może go odebrać kurier, którego trzeba samemu zamówić. Zapytałem przed wyjściem urzędnika filipińskiego, który przyjmował dokumenty czy zamiast kuriera może je odebrać mój znajomy. „Oczywiście tak, sir”. Po czym, kiedy znajomy tam przyjechał, został poproszony o upoważnienie… Naprawdę mam wrażenie, że oni tam próbują wszystkich sposobów, żeby na siłę pozbyć się petenta, robiąc mu mocno pod górkę. Tak czy inaczej prawie wynikł z tego powodu skandal międzynarodowy, bo ja mam hamulce bezpieczeństwa, ale jak już ktoś kłamie i na siłę utrudnia, to puszczają. To mogłaby być historia na inny artykuł, ważne, że się ostatecznie udało.
Po kilku dniach miałem dokumenty w domu i wyglądały pięknie! Czerwona wstęga wraz z dokładnym wyjaśnieniem i podpisem Konsula Filipin w Polsce, który potwierdza otrzymanie stosownych dokumentów i gwarantuje, że są one (i ich tłumaczenia) zgodne z prawem.
Byłem z siebie naprawdę dumny i czułem, że wreszcie mogę odetchnąć. Pomimo wielu przeciwności i różnych historii związanych z załatwianiem formalności w urzędach, wiedziałem, że teraz już wszystko pójdzie gładko. Mogłem wracać na Filipiny…
I wiecie co? To wciąż nie jest koniec tej historii… Najlepsze cyrki urzędników dopiero mają się rozpocząć…
Zapraszam do śledzenia fanpage’a szukajacprzygody.pl
