To, że obecnie żyję na małej filipińskiej wyspie, nie oznacza, że nie potrzebuję kilku dni odpoczynku od pracy i zwiedzania. Raz na jakiś czas nadarza się okazja, że wraz z grupą znajomych oraz naszych filipińskich przyjaciół organizujemy biwak gdzieś z dala od cywilizacji. Cywilizacji to może nie do końca trafne określenie, bo cała wyspa jest jakby trochę w tyle ze wszystkim, ale my chcemy czegoś „jeszcze bardziej oddalonego od wszystkiego”. Wybór padł na trudno dostępną plażę, do której wiedzie skomplikowana droga, a kończy się cięższą przeprawą przez las, gdzie raczej biały człowiek nie zapuszcza się samodzielnie. To, że plaża jest z dala od cywilizacji i ludzi, tylko i wyłącznie podkreśla jej dziewiczy klimat. Spotkaliśmy tylko kilku rybaków, którzy o wschodzie słońca szykowali swoje łodzie. Plaża ma może z 400–500 metrów szerokości, po obu stronach jest odgrodzona skałami, a pomiędzy nimi leży niezliczona liczba koralowców. W morzu znajdują się kamienie, ale też i spore obszary piasku, które ułatwiają wejście do wody. Jest to również idealne miejsce dla ludzi, którzy chcą nurkować czy snorkeling, połacie żyjących koralowców oraz ryb różnych gatunków i rozmiarów. Tak jak przystało na prawdziwy biwak było grillowanie ryb, ognisko oraz wspólne śpiewanie. Następnego dnia rano mogliśmy zobaczyć niesamowity wschód słońca, siedząc na plaży i słuchając rozbijających się fal, które przesuwały masy martwych koralowców – coś jak grzechotka, ale w naturalnym wydaniu. Było to jeden z tych poranków, kiedy każdy powoli wstawał ze swojego namiotu czy hamaku i, starając się jak najciszej, nie przeszkadzając innym, siąść na plaży i delektować się wschodzącym słońcem oraz zmieniającym barwy niebem. Tak przez ponad pół godziny wszyscy siedzieli w ciszy wpatrzeni przed siebie. Dalej mam ciary, kiedy sobie przypominam to niesamowite uczucie… Zapraszam do galerii zdjęć z biwaku.
