Ta historia zaczęła się wcześniej niż pojechałem do tego ośrodka, można powiedzieć, że przypadkowo poznałem Michela i Andreas w Casa Miranda (jednym z resortów na Siquijor). Tak jak zawsze wymieniliśmy się imionami, pogadaliśmy chwilę o tym kto jest z jakiego państwa i zasiedliśmy przy butelce rumu. Dopiero po kilku godzinach wyszło na jaw, że chłopaki wraz z Ahmedem, który pozostał na innej wyspie przylecieli tutaj w ramach stażu, praktyk społecznych, żeby pomagać przez sześć miesięcy młodym osobom, które nie mają własnego domu albo po prostu z niego uciekły. Zainteresowało mnie to, dlatego wypytywałem o wszystkie detale, powiedziałem, że prowadzę bloga i czasami publikuję artykuły związane z Filipinami. Po tym stwierdzeniu wspólnie doszliśmy do wniosku, że najlepszym sposobem na zrozumienie problemu i jego doświadczenie jest przyjechanie do ośrodka na kilka dni i spędzenie czasu z tymi dzieciakami. Pomysł wydawał mi się idealny, będę miał nową historię oraz czas na zwiedzenie innej wyspy i miasta Valencia.
Tydzień później wraz z moją koleżanką Anią, która również mieszka na Siquijor spakowaliśmy potrzebne rzeczy i ruszyliśmy promem do Dumaguete, z którego Michel i Andreas mieli nas odebrać. Szybkie zakupy w centrum, wreszcie jakaś cywilizacja i o umówionej godzinie spotkaliśmy się w wyznaczonym miejscu. Valencia jest położona kilkanaście kilometrów od Dumahette, dlatego dzięki ich uprzejmości pojechaliśmy na dwa motory do ośrodka.
Pierwsze wrażenie
Po zjedzeniu lunchu w centrum miasta ponownie wsiedliśmy na motory, żeby dojechać do tego miejsca. Budynek był bardzo skromny, sala, na której odbywają się zajęcia miała może 5 na 5 metrów, osobny gabinet dla dyrektora, łazienkę i małą kuchnie. Byłem w lekkim szoku, bo dopiero teraz zrozumiałem, że dzieciaki są tam cały czas zamknięte.
Żebyśmy mogli wejść, jedna z kobiet otworzyła kraty zamknięte na kłódkę, po czym szybko za nami zamknęła. Poczułem się trochę jak w innym świecie, wzrok wszystkich 12 dzieciaków skierował się na mnie i Anię i nie odstępował ani na krok. Byliśmy czymś nowym dla nich a oni dla nas. Ania przed przyjazdem wpadła na ciekawy pomysł, żeby nasz przyjazd również był powiązany z czymś interesującym i zaplanowała warsztaty z robienia naszyjników z pestek Awokado, to był strzał w dziesiątkę. Dziesięć minut po naszym przyjeździe wszyscy zasiedliśmy przy jednym stole i zaczęliśmy tłumaczyć dzieciakom jak można wykonać biżuterię z tego, co 
dała nam przyroda. Warsztaty trwały kilka godzin, te godziny zleciały dosłownie jak parę minut. Jechałem z myślą, że to są młodzi kryminaliści, którzy mogą zrobić mi krzywdę albo coś ukraść, a okazało się, że to są normalne dzieci, które proszą o twoją uwagę i zaangażowanie. To dzieciaki, które praktycznie cały czas spędzają tylko w jednym pomieszczeniu a każdy kontakt z nowym człowiekiem jest dla nich na wagę złota!
Podczas warsztatów podszedł do mnie chłopczyk, który okazał się głuchoniemy, chwycił mnie za rękę, po czym pokazał mi, że musimy gdzieś iść, nie mogłem odmówić, więc chwycił mnie mocno i razem z nim zwiedziłem całe pomieszczenie. Ciężko to nazwać wielkim zwiedzaniem, bo poruszaliśmy się po sali 5 na 5 metrów, ale pokazał mi każdą ścianę, wszystkie rysunki i nawet akwarium z wielką rybą, która pływa w jedną stronę 24 godziny na dobę. Nie znam języka migowego i mam wrażenie, że on też nie miał z nim wiele do czynienia, ale pomimo tego patrząc na jego twarz i gesty wszystko rozumiałem. Kolejny przykład na to, że te dzieci potrzebują czegoś nowego – spędziłem z nimi dosłownie kilka godzin tego dnia, tylko raz wypowiedziałem swoje imię „Rafael” (tak się na Filipinach przedstawiam, bo jest łatwiejsze do zapamiętania) a wszystkie dzieciaki je zapamiętały! Po kilku godzinach posprzątaliśmy resztki awokado, zaczęliśmy grać w różnego rodzaju gry. To był też dobry moment żeby zobaczyć piętro budynku, na którym są sypialnie. Cztery średniej 
wielkości pomieszczenia, w których śpią dzieciaki. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego łóżka, które stały rozłożone w kącie nie są używane a dzieci śpią na materacach. Z pomocą rozwikłania tej zagadki przyszedł mi jeden ze starszych chłopaków, który biegle mówił po angielsku (jeden z nielicznych) i wytłumaczył mi, że jak były łóżka to układali je jedno na drugim i wycinali dziurę w suficie, aby uciec z ośrodka, teraz śpią na materacach, żeby sytuacja się nie powtórzyła. Po tym ponownie przejrzałem na oczy i przypomniałem sobie, że jestem w ośrodku, zabawa z dzieciakami mnie tak zahipnotyzowała i przyzwyczaiła do 
nich, że zapomniałem o tym gdzie jestem. To przecież były normalne dzieci, z którymi spędzałem czas. Chwilę po tym już byliśmy spakowani i kobieta otworzyła nam karaty, żebyśmy mogli opuścić ośrodek, widok wszystkich dzieciaków wiszących na kratach i machających do nas oraz krzyczących „bye Michel”, „bye Rafael” „bye, bye, bye…” był mocnym bodźcem, dzięki któremu chciałem spędzić następny dzień z nimi. Nazajutrz planowali wycieczkę na plażę, dzieciaki pierwszy raz od 2 miesięcy mogły opuścić ośrodek i udać się w inne miejsce, żeby spróbować snorkingu.
Przyjechali z Danii żeby odbyć staż
Michel, Andreas oraz Ahmed to trzech studentów z Danii, którzy musieli odbyć praktyki, wybrali Filipiny, żeby przeżyć przygodę swojego życia. Miałem okazję podczas tych dwóch dni porozmawiać z nimi i zrozumieć, dlaczego akurat tutaj chcieli przylecieć. Zadając to pytanie usłyszałem taką samą odpowiedź, jakiej i ja udzielam: Bo tutaj jest inaczej. Bez dodatkowych pytań odpowiedziałem uśmiechem, bo w 100% zrozumiałem, dlaczego to zrobili. To, co oni robą to nie jest łatwa praca, codziennie spędzają od 6 do 8 godzin w tym ośrodku, ale to nie wszystko. Ich staż wymaga też codziennego raportowania o postępach w edukacji, o wszystkich czynnikach, jakie pływają na dzieci oraz o tym, co nowego się wydarzyło. Samo raportowanie to są kolejne dwie godziny pracy dziennie, ponieważ raport musi zostać wysłany w dwóch językach duńskim i angielskim. Widziałem przez dwa dni, jakimi są osobami oraz to, że naprawdę czują powołanie do tej pracy. Na zakończenie naszej dwudniowej przygody powiedziałem do Ahmeda, że to, co robią ma ogromne znaczenie dla Filipińczyków, a szczególnie dla tych dzieci, które ich uwielbiają, uśmiechnął się i powiedział „dzięki, czasami sam nie wiem co tu robię, wiem, że robię dobrze, ale jak słyszę to od innych to mam większą motywację do działania”.
Opuścić kraty ośrodka
Drugi dzień mojego spotkania z dzieciakami był szczególny nie tylko dla mnie, ale również dla nich. Pierwszy raz od kilku miesięcy opuściły mury ośrodka, żeby udać się do Dauin i pływać razem z rybami nad rafą koralową. Zapakowani do małego samochodu ruszyliśmy do miejsca, które jest oddalone o kilkanaście kilometrów od centrum Dumaguete i po godzinie podróży byliśmy na miejscu. Radość dzieciaków była nie do opisania, niektóre z nich zachowywały się tak, jakby pierwszy raz widziały piasek. Po krótkim instruktażu jak używać maski i rurki do pływania, miały okazję zobaczyć ten magiczny obraz rafy koralowej na własne oczy, niektóre z nich brały mnie za rękę i ciągnęły do wody, żeby pochwalić się, co zobaczyły. Kolejny raz „rozmawiałem” z moim młodym kolegą bez znajomości języka migowego i wymienialiśmy się doświadczeniami, kto jaką widział rybę. Zrobiłem masę 
świetnych zdjęć i kolejny raz miałem to miłe uczucie, kiedy wiem, że robię coś dobrego i widzę jak inni to doceniają. Mam na myśli dzieciaki, które widzą we mnie nowego przyjaciela i osobę, która się interesuje ich problemami i chce z nimi porozmawiać, czy nawet pograć w piłkę.
Podczas pobytu w Dauin miałem okazje też poznać rodzinę z Norwegii, która przeprowadziła się tutaj na 6 miesięcy, żeby badać rafę koralową. Byli to znajomi moich przyjaciół z Danii, którzy wygłosili bardzo interesujący wykład na temat tego, dlaczego warto dbać o rafę oraz jakie zwierzaki w niej żyją. Cała rodzina, włącznie z trójką dzieci przez cały dzień dotrzymywała nam towarzystwa, grała i nurkowała wraz z nami. Był to naprawdę bardzo przyjemny dzień, miałem okazję zobaczyć te same dzieci w innym środowisku, nurkować w wyjątkowym miejscu oraz lepiej poznawać lokalną kulturę. Tego samego dnia udało mi się załapać na ostatni prom powrotny i wymęczony podróżą wróciłem na Siquijor. Tekst, który starałem się napisać nie oddaje dokładnie wszystkiego, czego byłem świadkiem, o części specjalnie nie pisałem, a część nawet nie wiem jak przekazać. Poniżej prezentuję zdjęcia z tych dwóch dni, o których piszę. Pozdrawiam szczególnie osoby, które poznałem i liczę na to, że będzie okazja jeszcze się spotkać i porozmawiać. Salamat
