Wszyscy teraz żyją Euro, więc i ja postanowiłem coś o tym napisać. Nie ukrywam, że kibic, szczególnie piłki nożnej, ze mnie nie jest wielki. Nigdy nie byłem na meczu kiedy grała nasza reprezentacja, nie śledzę też wszystkich transferów, a samą reprezentację znam wybiórczo. Ale kiedy dochodzi do tak wielkiej imprezy jak Euro i jeszcze polska drużyna pokazuje klasę, to każdy może się w tym zakochać. Moje odczucia dodatkowo potęguję fakt, że w Polsce ostatni raz byłem ponad półtora roku temu i brakuje mi tych emocji związanych z sączeniem piwka podczas oglądania dobrego meczu, a więc wszystko od początku, bez ukrywania.
Eliminacje
O eliminacjach z Marychem ( poluzuj.pl ) rozmawiałem już dużo wcześniej. Wiedzieliśmy, że będzie problem ze strefą czasową, bo u nas mecze rozgrywane w Europie możemy oglądać o 24-tej albo, co gorsza, o 3-ciej w nocy. Pierwszy mecz Polaków przespałem. Miałem co prawda ustawiony budzik, ale jakoś tak wyszło… poza tym wiedziałem, że będą następne. Gdy Polska grała z Niemcami byłem w Dumaguete, miałem tam też dostęp do telewizora i… ponownie zaspałem. Rano, zanim jeszcze dobrze przetarłem oczy, sprawdziłem wynik: 0:0. To znaczyło, że jest dobrze i duma rosła. Serio, ja byłem mega zadowolony z tego wyniku.
Do ostatniego meczu grupowego poczyniłem większe przygotowania. Wyjazd, który planowaliśmy z Moniką i Marychem ułożyliśmy w czasie tak, żeby być w tym dniu w Dumaguete, gdzie jest kilka barów sportowych i tam o 24-tej zasiąść przy piwie i zobaczyć jak nasi wygrywają. Takie było założenie. Okazało się jednak, że Filipińczycy chcą nam plany pokrzyżować.
Plan był generalnie dobry, w Dumaguete jest wiele knajp, które mają odbiorniki telewizyjne i na 100 % któraś z nich będzie chciała pokazać transmisję meczu. Wyszliśmy z hotelu o 23-ciej, spokojnie, z przekonaniem, że w godzinę coś znajdziemy. W knajpie, którą namierzyliśmy wcześniej, kelnerka powiedziała, że możemy robić co chcemy z telewizorem. Knajpę normalnie zamykają o 1:00 w nocy, ale jak będziemy siedzieć, to również spoko – pozwoli nam zobaczyć mecz do końca. Sporym zaskoczeniem okazał się fakt, że wielki telewizor, do którego mamy nieograniczony dostęp, to nic innego, jak komputer i owszem, możemy wszystko robić, ale przy wykorzystaniu internetu, który działał tak wolno, że nie było nawet sensu szukać jakichś transmisji. Poszliśmy dalej, zlokalizowaliśmy nawet Sport BAR!!! Taki z prawdziwego zdarzenia. Wiele stolików i jakieś 30 osób w środku, wszyscy wlepieni w ekran i z pełnym skupieniem oglądający! Prawdziwa strefa kibica… kibica walk kurczaków…
W tym momencie mogła zapaść tylko jedna, szybka decyzja, żeby wracać do hotelu, bo wiedzieliśmy, że jest tam telewizor i odpowiedni kanał, a więc i możliwość oglądania. Tak też się stało i w końcu mogłem zobaczyć pierwszy mecz reprezentacji.
Polska – Szwajcaria
Kolejna sytuacja, kiedy wielkie emocje były nie tylko na boisku i stadionie, ale również u nas. Zebraliśmy się większą grupą i poszliśmy do Baha Bar, ciągle zamkniętego z powodu remontu, ale właściciel chciał z nami oglądać zmagania, więc wszyscy przygotowani w piwa zasiedliśmy przed wielkim telewizorem. Nikt nawet nie przypuszczał, że filipiński kanał ABS-CBN, który transmituje wszystkie mecze pominie akurat ten rozgrywany najwcześniej… W końcu czwarta liga filipińskiej siatkówki jest bardziej emocjonująca, niż 1/8 finału Euro 2016! Czekaliśmy jeszcze dobrych 20–30 minut, bo mieliśmy nadzieję, że gdy mecz siatkówki się skończy zaczną transmisję, ale tak się nie stało… Część osób wróciła do domów, a ja jeszcze raz, z pewnym Szwajcarem, próbowaliśmy szukać czegoś na necie. Skusiłem się i podejrzałem wynik! Tak jest, 1:0 dla naszych!!! Już nawet nie pamiętam, która to była minuta meczu, ale odtańczyłem taniec zwycięstwa. Chcieliśmy chociaż spróbować puścić coś na komputerze. Jest wiele stron, które to umożliwiają, ale jak dobrze wiemy ciężko tu na wyspie o stabilne połączenie. Nam się to jakoś prawie udało, przekaz zacinał się tylko raz na kilka minut, a to już mega sukces. Czasami obraz mroziło, a dźwięk szedł dalej i to było najbardziej stresujące. Ale jakoś się udało, emocji było naprawdę sporo. Już nie wspomnę o karnych. Wtedy to akurat obrazu prawie nie było, a my staraliśmy się słuchać komentatora, którego głos też regularnie zanikał. Ostatnia brama to już tylko ogromna euforia; nawet tej bramki nie widziałem, ale z uchem przy monitorze usłyszałem „Poland wins!”. Zaraz po tym mój znajomy Szwajcar otworzył portfel i wyciągnął 100 peso mojej wygranej J Wygrałem całe 8 zł, ale co tam … i tak było warto!
A jak będzie dzisiaj ?
