Dzisiaj mam dla Was podsumowanie naszych wakacji w Polsce, które odbyły się na początku roku 2019 i były pierwszą, lecz na pewno nie ostatnią naszą wspólną wizytą w tym kraju.
Przepraszam, że dopiero teraz o tym piszę, ale po powrocie z wakacji wpadłem w wir pracy związany z innymi projektami i dopiero teraz mogłem zebrać myśli i napisać co moja żona Christine poczuła do mojej ojczyzny. Jak pewnie pamiętacie z wcześniejszych artykułów o tym jak uzyskać wizę dla Filipinki, nasze przygody, napięcie oraz niepewność czy uda się wyjechać nie dawały mi spać i tak naprawdę dopiero kiedy przeszliśmy przez biuro emigracyjne na lotnisku w Manili, odetchnąłem z ulgą i zacząłem myśleć o tym co nas czeka w Polsce.
Pierwsze wrażenie jest najważniejsze
Dla mojej żony, pomimo tego, że nie pochodzi z biednej rodziny, był to pierwszy wyjazd poza granice Filipin. Samolotem już podróżowała wiele razy, ale pierwszy raz czekały ją 3 przesiadki i spotkanie z obcą dla niej kulturą. Nasz lot ze względu na to, że żona posiada filipiński paszport, musiał się odbyć tranzytem łączonym, czyli nie mogliśmy w zasadzie opuścić żadnego lotniska, żeby zwiedzić dane miasto. Po prostu do większości krajów Filipińczycy muszą posiadać wizę i nie mówię tutaj o wizie, którą się załatwia na lotnisku, ale takiej wymagającej złożenia wniosku i czekania na jego pozytywne rozpatrzenie. Wybraliśmy połączenie przez Singapur, a następnie Frankfurt, żeby docelowo wylądować w Krakowie. Pochodzę z tych rejonów, więc mojej rodzinie było najwygodniej nas odebrać właśnie z Krakowa. Uprzedzając wszystkie ewentualne komentarze napiszę, że nie chciałem szukać połączenia przez Warszawę, bo temperatura w połowie marca, wynosiła 7 stopni na plusie. Ja bym to jeszcze pewnie przeżył, ale co do mojej żony już tak do końca nie jestem pewien, bo najniższa temperatura jaką kiedykolwiek w życiu odczuła wynosiła plus 18 stopni…
Lot nie był ciężki i Lufthansa, którą lecieliśmy, niczym negatywnym czy pozytywnym mnie nie zaskoczyła, latałem już z nimi kilka razy. Jak wspomniałem, po wylądowaniu w Krakowie, Polska przywitała nas mżawką oraz temperaturą, przy której wydobywała się para z ust. I to właśnie było pierwsze wrażenie Christine – pierwszy raz w życiu czegoś takiego doświadczyła! Bardzo jej się to podobało i przez całą drogę do samochodu starała się wydobyć z siebie jak najwięcej pary 😀 Przed przylotem analizowałem wszystko co może ją spotkać w zetknięciu z polskim klimatem i naprawdę rozmyślałem nocami, żeby być na wszystko przygotowanym, ale para z ust nigdy by mi nie wpadła do głowy.
Była pora przedpołudniowa, około 11 kiedy już samochodem jechaliśmy do domu i niestety, jak to w marcu, nie było zielono. Liczyłem się z tym oraz z temperaturą, ale to moja żona upierała się, że chce lecieć w tym terminie, żeby pierwszy raz zobaczyć coś, o czym marzy większość ludzi żyjących w ciepłych klimatach, a co miało być najważniejszym element naszych wakacji, czyli śnieg!
Zakopane obowiązkowym punktem wycieczki dla Filipińczyka
To właśnie to miasto, ze względu na śnieg, najbardziej urzekło moją żonę. Pierwszy raz w życiu miała okazję poczuć prawdziwy śnieg na swojej opalonej skórze i cieszyła się jak dziecko z tego doświadczenia. W samym mieście śniegu było niewiele, a w zasadzie w ogóle, dlatego wyjechaliśmy na Kasprowy Wierch, gdzie śniegu leżało całkiem sporo, a do tego pogoda była wspaniała, chyba najlepsza z całego naszego pobytu w Polsce. Kolej linowa na Kasprowy i sam wyjazd nawet na nas Polakach robi ogromne wrażenie, a co dopiero na osobie, która w życiu czegoś podobnego nie widziała i w efekcie Christine, wklejona w szybę, naciskała przycisk migawki szybciej, niż karta w telefonie jest w stanie zapisać zdjęcie.
Zakopane to oczywiście nie tylko śnieg, ale też możliwość spróbowania tradycyjnej góralskiej kuchni, poczucia lokalnego klimatu i posłuchania góralskiej kapeli, która przygrywa do kotleta w każdej lepszej karczmie. Nie tylko Christine była zadowolona z przyjemnego weekendu, ale cała nasza czwórka i wszyscy wróciliśmy naładowani dobrą energią do Krzeszowic, gdzie pogoda już nie była tak łaskawa.
W Krakowie ciężko się dogadać po polsku
To oczywiście żart, ale przyznam, że takiego ogromu turystów z innych krajów się nie spodziewałem! Dosłownie na każdym kroku słyszałem angielski, niemiecki i nawet chiński. Każdy kelner albo sprzedawca, który widział mnie z Christine zaczynał rozmowę po angielsku i tak też ją kończył, bo ja w sumie nigdy nie wyprowadzałem ich z błędu. Nie to żebym chciał udawać obcokrajowca, ale po prostu przyjemniej się rozmawiało, kiedy moja żona też mogła wszystko zrozumieć. Nie będę ukrywał, że czasami dochodziło do śmiesznych sytuacji, bo komuś brakowało wystarczającej znajomości języka angielskiego, żeby wszystko dokładnie wyjaśnić.
W Krakowie robiliśmy dziennie około 20 km na nogach. Dla Christine było to coś nowego, bo w kraju, gdzie słońce i temperatura w zasadzie uniemożliwiają spacery wszędzie jedzie się trajkiem. Trochę tego chodzenia nie rozumiała i dopiero jak jej wytłumaczyłem, że gdy wszędzie będziemy jeździć taksówką, to zapłacimy majątek, dała się przekonać na spacer. W zasadzie to dopiero po kilku dniach chodzenia przywykła do tego i dalej już było tylko łatwiej. Na pewno nie skłamię pisząc, że w Krakowie zobaczyliśmy wszystkie najważniejsze zabytki i około 100 sklepów z pamiątkami! W tym miejscu chyba każdy kto ma żonę Filipinkę przyzna, że przywiezienie „pasalubog” to najważniejszy cel każdego wyjazdu, a co dopiero wyjazdu na wakacje za granicę. Ja to odczułem na własnej skórze i nawet w bagażu, bo okazało się, że jest nakupionych tyle pamiątek i słodyczy, że musiałem swoje ubrania zostawić w Polsce, żeby to wszystko się zmieściło do naszych bagaży rejestrowanych. Dodatkowo Christine, zamiast 8kg w bagażu podręcznym, przemyciła 14 kg! Głównie prezentów oczywiście. Mieliśmy szczęście, bo walizka była na tyle mała, że nikt chyba na lotnisku nie przypuszczał, że można w niej tyle spakować…
Każdy dzień to coś nowego
Wyjazd do Polski to dla Filipinki nie tylko poznawanie odmiennej kultury, ale też poznawanie klimatu, w którym występują cztery pory roku. Pomimo wczesnej wiosny, co dzień pojawiały się różne kwiaty i liście. Każdego dnia miała okazję zobaczyć coś, czego jeszcze wcześniej nie widziała albo nawet nie wiedziała, że istnieje! Nie chcę przez to powiedzieć, że Filipińczycy mają ograniczoną wiedzę. Sam, kiedy przyleciałem na Filipiny miałem dokładnie tak samo i na wiele rzeczy otwierałem szeroko oczy. Oni poznają nasz świat, a my ich i to jest normalne. Na początku zacząłem nawet zapisywać wszystkie rzeczy, o których istnieniu Christine nie miała pojęcia, ale po kilku dniach zrezygnowałem, bo było tego naprawdę sporo. Kto był na Filipinach jest w stanie zrozumieć, że Filipińczyk, który nigdy nie opuścił kraju nie będzie wiedział co to np. kaloryfer, piec centralny czy piecyk gazowy w łazience… Pomijam już to, że jak zobaczyła 12 rodzajów jabłek, z których najdroższe kosztowały około 20 peso za kg (na Filipinach jest tylko jeden rodzaj i kosztuje 10 peso za sztukę) była w szoku i oczywiście codziennie kupowaliśmy inne, żeby mogła spróbować (mi osobiście tego też brakowało)
Bez nieprzyjemności
Przed wyjazdem do Polski miałem lekkie obawy, jak będzie traktowana moja żona. Bałem się, że spotkają ją jakieś nieprzyjemności czy dziwne spojrzenia lub zachowania na tle rasistowskim albo religijnym, pomimo tego, że jest większą katoliczką niż 80% Polaków. Często słychać o takich akcjach w Polsce i naprawdę nie chciałem, żeby się przez coś takiego zraziła do mojej ojczyzny. Na szczęście podczas naszego pobytu naprawdę ani razu nie wydarzyło się nic nieprzyjemnego. Poruszałem z nią ten temat kilka razy i sama nawet przyznała, że miło ją to zaskoczyło, ale jak jesteś fajnym człowiekiem to i fajne rzeczy cię spotykają. Bardzo często ludzie się po prostu do niej uśmiechali. Nie tylko panowie, którzy pewnie chcieli ją poderwać, ale również kobiety. W restauracjach zadawali pytania z jakiego kraju moja żona pochodzi i czy jej się tutaj podoba. Na prezentacjach, które prowadziłem dostawała nawet wspaniałe prezenty i już poza prezentacją musiała opowiadać jak to jest na Filipinach, bo było tyle osób szukających informacji „z pierwszej ręki”.
Przyjaciele to skarb
Ten wyjazd był wspaniały również dzięki przyjaciołom. Nie mówię tutaj tylko o moich wieloletnich przyjaźniach z Krzeszowic, ale o ludziach w całej Polsce, z którymi poznaliśmy się i zaprzyjaźnili podczas ich wizyt na Filipinach i wyspie Siquijor. Dzięki tym ludziom zwiedziliśmy z Christine spory kawałek Polski. To dzięki Wam, moi Drodzy i dziękujemy Wam jeszcze raz z całego serca, bo takie przyjaźnie naprawdę będą trwać wiecznie. Pozdrawiamy
Na moją rodzinę zawsze można liczyć
Na sam koniec zostawiłem to, co najważniejsze, czyli rodzinę. Ja wiem, że z rodzinami jest różnie i dość popularne jest przysłowie mówiące, że „z rodziną wychodzi się dobrze tylko na zdjęciu”, ale moja jest inna. Dla Christine była to okazja, żeby pierwszy raz spotkać i poznać moich Rodziców oraz większość rodziny i powiem Wam, że przed przylotem bardzo się stresowała. Kilka razy nawet pytała „a co będzie jak mnie nie polubią?”. Odpowiadałem jej, żeby po prostu była sobą, a pokochają ją tak bardzo, jak ja ją kocham i tak też się stało. Christine to osoba, której po prostu nie da się nie lubić i pomimo małej wagi serce ma ogromne i najchętniej oddałaby wszystko co ma i obdarowała swoich bliskich i nie tylko. Zawsze na nią można liczyć i moja rodzina to odczuła i pokochała ją jakby była z nami od zawsze, pomimo trudności komunikacyjnych, bo mało kto z nich mówi po angielsku. Do dzisiaj się śmieję z rozmów mojej Mamy z Christine, kiedy Mama tłumaczyła coś po polsku i gestykulowała, a Christine z kamienną twarzą kiwała głową udając, że wszystko rozumie. Jedna z takich rozmów trwała ze 30 minut, po czym Christine wróciła do pokoju i prawie się rozpłakała, bo nic z tego nie zrozumiała. Najgorsze co jej się przytrafiło to moja nieobecność przy obiedzie, kiedy się jej pomieszały zwroty i zamiast powiedzieć „jestem pełna” powtarzała „jestem głodna” i dostawała dokładki… Później mi powiedziała, że już nigdy tego nie pomyli, bo kolejny raz nie będzie w stanie zjeść tak dużo!
Podsumowując ten wyjazd i wszystko, co dla nas zrobiliście, chcę podziękować członkom naszej rodziny, a w szczególności Rodzicom, którzy kiedyś stwierdzili, że mój wyjazd na Filipiny był dla nich jak utrata syna na długi czas, ale jak pokazuje ta historia nie tylko nie stracili syna, ale też zyskali jeszcze jedną córkę. ?
Dziękuję wszystkim, którzy dotrwali do końca tego tekstu i jeżeli podobał się Wam, zostawcie proszę kciuka w górę albo udostępnijcie – będzie to dla mnie znak i motywacja, żeby pisać dalej. Pozdrawiamy – Christine i Rafał
