Sporo osób o to pytało, dlatego postaram się go jak najlepiej opisać. Nie podniosę Wam ciśnienia. Spokojnie. Nie napiszę o obijaniu się od wschodu do zachodu słońca, leżeniu na rozgrzanym piasku i sączeniu drinka z palemką. Ok. Taki „tryb życia” się sprawdzał. Ale na początku… A jak wiecie – co za dużo, to i świnia nie chce. Ani Baran. Zdecydowanie bardziej od plażingu, leżingu i smażingu odpowiada mi działanie.
Dawno, dawno temu, kiedy jeszcze pracowałem w jednej z krakowskich firm, miałem okazję przeczytać artykuł o planowaniu swojej pracy. Jego podsumowanie sprowadzało się do tego, że pomimo 8-godzinnego czasu pracy, tak naprawdę efektywnie większość ludzi pracuje przez ok. 4 godziny. Zrobiłem sobie rachunek sumienia i sprawdziłem, czy też należę do tej grupy. Faktycznie, okazało się, że połowa mojego dnia roboczego to „prawie” pracowanie. A prawie robi różnicę…
Od świtu do zmierzchu
Codziennie nastawiam budzik na 7. rano. Skuteczność pobudek o tej godzinie oceniam na 50%. Generalnie staram się wstać jak najwcześniej, aby zacząć pracę o 8. W porannych godzinach. Przed południem nie pracuję z domu, tylko idę na drugą stronę ulicy do Baha Ba’r. Restauracja jest otwarta dopiero od 10, ale ja mam dobre wtyki i mogę tam się spokojnie kawy napić, korzystając z dobrego internetu. Dobrego to pojęcie względne. Dobry jest rano, bo restauracja jest zamknięta i mogę sam z niego korzystać.
Pracuję tak przeważnie do 10 – 11, w zależności od tego, ile mam spraw do załatwienia. Pomaga mi w tym przygotowana lista zadań z dnia poprzedniego. Nie są to zadania związane z programowaniem czy pisaniem postów na bloga, ale prace związanie z wysyłaniem i odbieraniem plików. Baha Bar ma nielimitowany internet, dlatego bez problemu mogę pobierać większe paczki plików od klientów albo wysyłać je na serwer. W chwilach, kiedy pliki „krążą”, robię jeszcze jakaś drobnicę, czyli odpisuję na e-maile, sprawdzam statystyki, dokonuję aktualizacji dla klientów itp.
Następnie wracam do swojej chatki, gdzie natychmiast podpinam laptopa pod ładowanie. Przezorny zawsze ubezpieczony! Kilka razy w tygodniu są przerwy w dostawie prądu i z własnego doświadczenia wiem, że lepiej mieć zawsze naładowanego laptopa. W tym czasie przygotowuję też swoje śniadanie, nic specjalnego. Jajka, pieczywo, które smakuje jak normalne pieczywo, a nie jak słodka drożdżówka itp. Czasami zamiast pieczywa jest ryż, a zamiast jajek inne filipińskie wynalazki, które jeszcze jestem w stanie przełknąć. 12 w południe to dla 99% Filipińczyków pora obiadu. Można to zauważyć nawet na ulicy. Wszyscy przestają pracować (pomijając restauracje) i mają godzinną przerwę do 13. Ja w tym czasie staram się zajmować mieszkaniem, jeżeli jest coś do posprzątania to właśnie w tym czasie to robię. Ostatnio odnawiam kupiony motor- takie małe hobby. Tak przeważnie mijają mi kolejne godziny – aż do 15.
W zależności od tego, o której godzinie zjadłem śniadanie, mniej więcej o 15. staram się pojechać na jakiś obiad. Czasami też gotuję w domu, ale jak nie mam czasu albo planuję jeszcze coś zrobić tego dnia, to jadę do filipińskiej restauracji i kupuję ryż + coś; koszt całości to od 40 – 70 peso. Po posiłku wracam do domu i zasiadam ponownie do komputera. Ten czas pracy już wykonuję w domu, gdzie też mam internet, ale limitowany (tylko 800 MB na dzień). Skupiam się na zadaniach, które wymagają ode mnie większego skupienia, a na kwadracie jest cisza, więc przychodzi mi to bez większego problemu. Tak pracuję przez kilka godzin. Internet działa wystarczająco szybko, żeby załadować strony, ale raczej o większym pobieraniu plików mogę zapomnieć, dlatego wszystko, co chciałem zrobić rano, zaplanowałem wcześniej, żeby później nie było problemów z pracą. Na tym w zasadzie kończy się mój dzień pracy – ok. godziny 17., o której też zaczyna się robić ciemniej. O tej też godzinie jest ok. 10. rano w Polsce, więc raczej mało który klient do tego czasu się ze mną kontaktuje. Ułatwia to zdecydowanie pracę, bo przez cały dzień nie muszę się rozpraszać i mogę się w 100% skupić na zaplanowanych zadaniach.
Wieczór to już w zasadzie pełna swoboda; nierzadko kończy się na piwie ze znajomymi albo jakiejś małej imprezie. W tym czasie dostaję dużo e-maili albo wiadomości na FB. Dla mnie to już jest wieczór, a dla innych środek dnia. Zapisuję sobie do notatnika zadania na kolejny dzień i już przed pójściem spać wiem, co dokładnie mam zrobić i w jakiej kolejności następnego dnia.
To przykład dnia idealnego, kiedy wszystko idzie zgodnie z moim planem. Ale jak dobrze wiemy w IT plan to jedno, a rzeczywistość to coś całkowicie innego, co potrafi wkurzyć do granic możliwości… Pomimo tego, że jestem na Filipinach, to działa tak samo. Jedna mała awaria albo coś, co miało działać z założenia, a nie działa, potrafi rozbić plan dnia w drobny mak. Nie ma tygodnia, w którym zamiast 4. godzin nie musiąłbym spędzić nad nim dwa razy więcej czasu, próbując coś naprawić. Ale nie ma tego złego… Bardzo często też mam takie dni, kiedy to nie muszę w zasadzie nic robić. Zrobiłem sobie przerwę pomiędzy projektami albo czekam na kolejne zlecenie i wiem, że mój dzień pracy skończy się po dosłownie filiżance kawy rano, kiedy to popijając ten wspaniały pobudzający napój będę odpisywał na e-maile i niczym innym nie będę się przejmował.
Dodatek dla IT ludzi :
Dobry internet to może moje określenie, tak naprawdę dobry internet na wyspie to 500kb/s i stabilne połączenie. Baaa, nawet teraz tak sobie myślę, że 200kb/s by mi wystarczyło – byle było stabilne! Jeżeli potrzebuję zassać pliki które mają po więcej niż 200 – 300 mb, to nawet nie zawracam sobie głowy tym na Siquijor. Raz na tydzień staram się jechać do Dumaguete ( sąsiednia wyspa), gdzie jest już normalny internet i mogę takie pliki pobrać w mniej niż 15 min.
Jeżeli dotarłeś do końca, to pewnie tekst przykuł Twoją uwagę. Jeżeli się z tym zgadzasz albo masz inne przemyślenia, daj po sobie znać w komentarzu albo na FB. Dziękuję za uwagę i pozdrawiam z Filipin.
Rafał
