Dzięki uprzejmości mojej koleżanki od której czerpie inspiracje do dalszego podróżowania mam możliwość udostępnienia wam tego tekstu. historia o zdobyciu najwyższego szczytu Indochin.
Nie zawsze marzyłam o podróżach, nie od zawsze kocham góry, ale jakaś cząstka mnie, gdzieś wewnątrz, zawsze podpowiadała mi, że w życiu nie będę się nudzić…
Dotąd nie zdawałam sobie sprawy, co czuje człowiek, który w końcu dociera do celu, co czuje ktoś, komu spełnia się właśnie wielkie marzenie. Każdy przecież ma w życiu swoje sukcesy. Radość ze zdanego egzaminu, narodziny dziecka- niekończąca się euforia! Ale realizacja marzeń podróżniczych to coś zupełnie innego. Zwłaszcza dla kogoś takiego jak ja, która jeszcze kilka lat temu wyobrażała sobie, co roku ten sam scenariusz wakacji: tydzień z rodziną w Mielnie lub innym zatłoczonym miejscu. Coś się jednak zmieniło. Postanowiłam, że zrobię wszystko, aby do ukończenia magicznej trzydziestki stanąć twardo, obiema nogami na każdym kontynencie naszej Ziemi. Zapragnęłam, zapracowałam, zaplanowałam, zawzięłam się i zaczęłam zwiedzać świat!
Zaspane Sapa
Kiedy obudziłam się w hotelu rano i wyjrzałam przez okno by sprawdzić pogodę, doznałam szoku. Aura przypominała mi znajomy październikowy poranek w Polsce. Zaraz, zaraz przecież jestem w Wietnamie! Wprawdzie mamy 16 października, ale deszcz, mgła to ostatnie symptomy jesieni, których się dziś spodziewałam. Tu, na drugim końcu globu. Trudno, w deszczu czy we mgle- zdobędę ten szczyt. Po śniadaniu dopakowaliśmy plecaki i ruszyliśmy małym busikiem do punktu, z którego rozpoczynają się najpopularniejsze szlaki. Krętą, asfaltową drogą pod górę powoli wjeżdżaliśmy na teren Parku Narodowego. Widoki warte tej wczesnej pobudki. Dookoła skalne wodospady, przełęcze, pola ryżowe. Nawet słońce wyjrzało zza chmury. Pogoda poprawiła się zanim dojechaliśmy na miejsce. Startujemy z okolic wodospadu, na wysokości 1800 n.p.m.
W krainie mgły i bambusa
Było nas czworo. Ja, Ania, Łukasz i Wojtek. Czwórka polskich turystów pragnących zdobyć 
najwyższy szczyt Indochin Fan Si Pan < 3143 n.p.m. > . Wysokość może nie powala na kolana, jednak miałam lekkie obawy- po raz pierwszy wspinam się w lesie deszczowym. Bez przewodnika ani rusz! Oprócz niego towarzyszyło nam dwóch tragarzy, którzy nieśli naczynia i prowiant na kolację. Trekking miał trwać dwa dni, atak szczytowy zależał tylko od pogody i sił uczestników. Pierwsze godziny wędrówki nie nastręczały żadnych trudności. Zastanawialiśmy się jak turyści radzą sobie w tym terenie, gdy naprawdę złapie ich ulewa. Ukształtowanie jest bardzo zróżnicowane. Denerwowaliśmy się, że jest tak łatwo, często szlak wiódł nas zamiast w górę to w dół, przez co traciliśmy zdobytą wcześniej wysokośc.Na 2000 n.p.m. las nadal był gęsty. Strumyki wypływały ze skał, ptaki śpiewały a motyle, których w tym rejonie jest mnóstwo ścigały się ze sobą nad naszymi głowami. Dotarliśmy do obozu I gdzie przewodnik zaplanował półgodzinny rest. Na polanie w namiocie tragarze przygotowali kanapki: słodki chleb, mielonka (swoją drogą w smaku jak nasza turystyczna), serek topiony, pomidor i jajka. Ot całkiem europejski lunch! 
Zjedliśmy ze smakiem, poprawiliśmy snickersem i byliśmy gotowi do dalszej drogi. W drugim namiocie nasz przewodnik wraz z kilkoma Wietnamczykami popijali jakiś napój i raz po raz wybuchali gromkim śmiechem. Ha, ha wszystko jasne- happy water- tak nazywane jest tutejsze wino ryżowe, procentowo bynajmniej wina nie przypomina. Bliżej mu do wódki czy domowego bimbru. Przelewana do plastikowych butelek po wodzie mineralnej stanowi niezbędną podstawę ekwipunku 🙂 Pożegnaliśmy wesołe towarzystwo i ruszyliśmy z przewodnikiem w górę. Ta część trasy znacząco różniła się od pierwszego podejścia. Szlak wiódł przez zamglony las bambusowy, wszechobecna wilgoć dawała w kość każdemu z nas. Po przejściu tego odcinka otoczenie zmieniło się diametralnie. Las zastąpiły skały. Wspinaliśmy się jak po schodach, które stworzyła przecież natura. Było ślisko i mokro, ale dobre buty i odpowiednia odzież zdały egzamin. Nasz przewodnik, 21-letni Wietnamczyk całą trasę przebył w kaloszach, które miejscami zastępował gumowymi klapkami. Na sobie miał dżinsy i palto. Szacun… Zaczęłam odczuwa zmęczenie, ale motywacja była silniejsza. Szliśmy równo rozmawiając z nowym znajomym. Mimo młodego wieku mówił świetnie po angielsku, ciągle się uśmiechał a momentami nawet żartobliwie szydził widząc nasze spocone czoła. Na Fan Si Pan wchodził 60 razy, zawsze przy brzydkiej pogodzie. Powiedział, że w Sapa i okolicach praktycznie cały rok jest pochmurno, nie mamy, co liczyć na słońce i piękny widok. Jest o wiele chłodniej niż w Hanoi. No cóż, w końcu jesteśmy na północy, w górach. Po drodze napotkaliśmy nawet kilka drabin stanowiących ułatwienie na szlaku. Dobrze, że mgła otulała góry i nie widzieliśmy rosnącej wysokości.
– Aaaa hahaha hahaha- usłyszałam śmiech Ani, która szła tuż za mną. Odwróciłam się. Co ją tak rozbawiło…?
– Ania? Ooo mamusiu! Ania ześlizgnęła się ze ścieżki!!! Ratunku!
Łukasz natychmiast chwycił za rękę Ani, która wystawała z krzaków poniżej szlaku. Ania, która jest lekka jak piórko, zatrzymała się na gałęziach drzew. Strach pomyśleć, co by było gdyby wpadł tam Wojtek lub Łukasz 🙂
Pora na dobranoc, bo już słonko gaśnie. Asia lubi Azję, Azja lubi Asię…
O 15 dotarliśmy do obozu II w którym czekał nas nocleg. W tej części świata ciemno robi się już o 16. Okazało się, że będziemy spać w blaszanej budzie, nieszczelnej zresztą, na deskach, w śpiworach i wszystkich ciuchach, które ze sobą zabraliśmy. Nasi azjatyccy towarzysze przygotowali kolację: mięso, ryż, kapustę, warzywa z woka. Nie pytajcie, jakie mięso. Dwa rodzaje, kurczak na pewno, a to drugie wzbudzało sporne kwestie. Chyba wieprzowina…:) Nie obyło się bez happy water, wręcz zmusili nas do degustacji. Dobre na żołądek, zwłaszcza po jedzeniu gotowanym w ekstremalnych warunkach. Wszystko, prócz mięsa niewiadomego pochodzenia mi smakowało.
Nikt z nas po kolacji nie zdecydował się na zimny prysznic na wysokości 2800m.n.p.m. przy 4 st.C, we mgle, w blaszanej łaźni. Ale nie mogliśmy sobie odmówić sesji zdjęciowej rozgwieżdżonego nieba. Miałam wrażenie, że jestem tak blisko gwiazd, iż niemal dotykam ich wyciągając ręce w górę. Zrobiło się późno. Perspektywa pobudki o 6 rano szybko zagoniła nas do śpiworów. Blaszany schron dzieliliśmy z kilkoma grupami turystów. Byli Niemcy, Hiszpanie,
Ale moją uwagę zwróciła trójka młodych studentów z Wielkiej Brytanii. Jeden z nich miał azjatyckie rysy. Jak się później dowiedzieliśmy studiuje na Wyspach, wyjechał z Wietnamu kilka lat wcześniej. Jego zachowanie mocno nas zdziwiło, a nawet zniesmaczyło. Nie wszystkim przyznawał się do swojego pochodzenia. Z przewodnikiem, którego wynajęli porozumiewał się po angielsku, cho mógł rozmawiać w ojczystym języku. Narzekał po drodze, marudził w obozie, wysługiwał się tragarzami. Leżąc w śpiworze myślałam o tym, co powiedział nam jeden z przewodników podczas kolacji. – Big oficer, big money. Studiują tylko komuniści. Ci najbogatsi posyłają swoje dzieci do Europy na studia. Mają kasę- mają możliwości. Wietnamczycy, których poznaliśmy uczą się angielskiego oglądając amerykańskie filmy bez dubbingu, zaczepiając turystów lub słuchając angielskich piosenek. Niektórzy nigdy nie byli w stolicy, tylko niektórym udaje się podróżować po swoim kraju.
Mgła wdzierała się przez uchylone drzwi blaszaka. Było mi tak potwornie zimno, że nie mogłam usnąć. Myśli kłębiły się po głowie. Jak ja jutro wejdę na górę skoro nie mogę zmrużyć oka choćby na kilka godzin. Bolał mnie brzuch a w uszach świdrowały odgłosy chrapania moich współlokatorów. W końcu jednak zapadłam w głęboki sen.
Trên mái nhà của Đông Dương znaczy: na dachu Indochin.
Rano po śniadaniu i zaoszczędzonym snickersie ruszyliśmy na szczyt. Było mokro, błotniście, nieprzyjemnie i nic nie zapowiadało zmiany pogody. Pierwszy odcinek trasy znowu przyniósł rozczarowanie. Zamiast w górę schodziliśmy w dół. Po około 2 godzinach napotykaliśmy coraz więcej skał i stromych podejść. Nasz przewodnik potrafił rozładować atmosferę.
– Ile jeszcze zostało?- Spytał Wojtek z nadzieją w głosie.
– Pół godziny drogi- krzyczał chłopak 10 metrów nad nami, z rękoma założonymi na piersi. Za pół godziny Wojtek spytał ponownie.
– Ile jeszcze, szefie?
– 20 minut drogi.
Po kolejnych 30 minutach dowiadywaliśmy się, że jeszcze 15 minut marszu:) Ewidentnie robił nas w bambuko. Ehhh szczęśliwi czasu nie liczą, a Wietnamczycy to bardzo uśmiechnięty i radosny naród. Ale gdy powiedział nam z zupełnie poważną miną, że za 5 minut będziemy na szczycie wszyscy przyspieszyli tempo. Wojtek włączył kamerę i rejestrował jak po kolei wbiegamy na górę. Wyłaniając się z lasu oślepiły mnie promienie słońca. To niemożliwe! Przecież mieliśmy tak minimalne szanse na piękną pogodę, że nawet nie miałam śmiałości marzyć o słońcu! Stanęłam w najwyższym punkcie i poczułam rozchodzące się po całym ciele ciepło. Rozejrzałam się dookoła, pode mną białe chmury i inne wspinające się góry. Jestem! Wreszcie jestem, a tu jest piękniej niż w moich snach!
Autorka : Asia Ozga
