Dzień 1
Spakowani dzień wcześniej, pojawiliśmy się w porcie po godzinie 9:00. Lekkim problemem okazało się tylko kupienie biletów dla motorów, które to bilety nie należą do najtańszych. Ja miałem swój własny motor, Andy zabrał wypożyczony na wyspie, a Adam chciał wypożyczyć motor w Dumaguete. Przed godziną 12 dopłynęliśmy do Dumaguete i w ciągu kilku następnych godzin wypożyczyliśmy brakujący
motor, zatankowali do pełna baki i zrobili zakupy. Tego dnia nie planowaliśmy długiej podróży, chcieliśmy się jedynie dostać do Twin Lakes oddalonych ok. 40 km od Dumaguete i tam nocować. Podróż przebiegła gładko. Zobaczyliśmy jeziora, które wielkiego wrażenia na nas nie zrobiły i skorzystaliśmy z położonego prawie na wysokości 1000 metrów n.p.m. pola kempingowego, za 50 peso. Niestety pech chciał, że pierwsza noc okazała się bardzo zimna i deszczowa. Praktycznie całą noc padało i wiało. Przed całkowitym przemoczeniem uratowały nas jedynie płachty biwakowe.
Dzień 2
Pobudka o 6:00 rano. Wszystko praktycznie mokre, więc entuzjazm opadł. Zjeżdżaliśmy z wysokości prawie 1000 metrów n.p.m. w delikatnym deszczu, ale już w połowie drogi zaczęło świecić słońce. Zaliczyliśmy niesamowity przejazd przez góry, gdzie widoki zapierały dech w piersi. Trzeba było się zatrzymywać dosłownie co 500 metrów, żeby zrobić kolejne, piękne zdjęcia otaczającej nas przyrody.
Dojechaliśmy na drugą stronę wyspy w porze obiadowej. Znaleźliśmy opuszczoną restaurację, w której spokojnie
zjedliśmy swój obiad, kupiony wcześniej „na garach” i mieliśmy też czas, żeby wysuszyć przemoczone ubrania i hamaki. Po tej kilkugodzinnej przerwie udaliśmy się na północ poszukać miejsca na nocleg. Przez cały dzień udało nam się przejechać ok. 180 km. Tuż przed samym zmrokiem znaleźliśmy idealne miejsce na biwak, tym razem na plaży. Nauczeni doświadczeniem z dnia pierwszego, tym razem szukaliśmy czegoś, co ma zadaszenie. Pomiędzy resortami znaleźliśmy opuszczone i zadaszone miejsce z kilkoma stolikami i postanowiliśmy z niego skorzystać. 
Po godzinie zjawił się Filipińczyk i, ku naszemu zdziwieniu, nie chciał pieniędzy za „domek”, a jedynie poinformował gdzie możemy znaleźć wodę oraz kupić jedzenie. Nocowanie w hamaku, z którego spoglądasz na zachód słońca, to naprawdę ciekawe i miłe doświadczenie, ale nie cieszyliśmy się tym długo, bo każdy z nas był na tyle zmęczony, że zaraz po zachodzie zapadł w sen. Tym razem obyło się bez deszczu, a o wschodzie słońca, na porannych rozruch, zaliczyliśmy pływanie w morzu. To jest ciekawe życie 🙂
Dzień 3
W ten dzień wyruszyliśmy trochę później, bo po pierwszej nieprzespanej nocy chcieliśmy trochę odpocząć, a warunki noclegowe tym razem były bardzo sprzyjające. Zaliczyliśmy kolejny niesamowity przejazd przez góry, specjalnie omijając drogi główne, które są nudne, a dodatkowo ruch na nich jest uciążliwy dla motorów. Drogi główne na Filipinach zaczęły mi przypominać te z Rosji, gdzie lewy pas służy do normalnej jazdy, a zjeżdżasz z niego tylko wtedy, kiedy widzisz, że zbliża się samochód z naprzeciwka… Górskie drogi i wioski na Negros mają egzotyczny klimat. Bardzo rzadko w nich można spotkać białego człowieka, dlatego przejeżdżając przez każdą wioskę budziliśmy ogromne zainteresowane wśród lokalnej społeczności.
Tego dnia drogi, po których się poruszaliśmy, były zróżnicowane. Skończyły się idealne betonowe trasy i czasami trzeba było zakładać coś na twarz, żeby spokojnie oddychać, bo kurz unoszący się za motorem jadącym z przodu nie tylko ograniczał widoczność, ale też utrudniał oddychanie. Tym razem również chcieliśmy nocować na plaży, więc skierowaliśmy się do Sipalay. To turystyczna miejscowość z wieloma resortami i plażami pokrytymi czarnym piaskiem. Z powodu licznych resortów ciężko było znaleźć kawałek publicznej plaży, gdzie można się rozbić za darmo. Straciliśmy ponad godzinę szukając takiego, 
w którym można było się rozbić za małe pieniądze. Już nieco załamani podjechaliśmy do ostatniego miejsca wyglądającego jak ośrodek wypoczynkowy z lat 50-tych, o którym dawno już każdy zapomniał, łącznie z właścicielem. W środku zastaliśmy kilku Filipińczyków przy maszynie do karaoke. Ku naszemu wielkiemu zaskoczeniu właściciel pozwolił nam zostać za darmo i jeszcze zaproponował domek, za który nie musimy płacić. Okazało się, że ten człowiek to syn jakiegoś mistrza sztuk walk, który niejednokrotnie odwiedzał Polskę! W jego małym, lokalnym „muzeum” znaleźliśmy polskie magazyny karate, w których znajdowały się artykuły o nim. Spotkany Filipińczyk 
był tego dnia dla nas fajnym prezentem, ale my dla niego też – widać było, że spotkanie obcokrajowców i możliwość porozmawiania była dla niego czymś znacznie ciekawszym, niż codzienne siedzenie i śpiewanie do maszyny. Ten człowiek i historia z nim związana zostanie na długo w mojej pamięci. Wiem, że kiedyś, jak tylko nadarzy się okazja, wrócę do tego miejsca i dokładniej to wszystko opiszę.
Dzień 4
Pobudka jak zawsze, czyli wcześnie, ale nie obyło się bez problemów. Motor Adama odmówił posłuszeństwa. Pomógł lokalny mechanik wymieniając świecę. Co ciekawe, zapasowa świeca to była jedyna część do motoru, którą całkowicie przypadkowo spakowaliśmy. Tego dnia planowaliśmy wjechać na najwyższy szczyt w środkowej części Negros i spróbować wejść na wulkan. Od początku naszej podróży słyszeliśmy różne informacje na temat tego wulkanu. Część osób twierdziła, że jest zamknięty, część przekonywała, że spokojnie można tam wejść. Samo wejście na wulkan nie było naszym celem numer jeden, więc było to dla nas bez znaczenia. Żaden z nas nie był smutny, gdy się okazało, że faktycznie jest 
zamknięty. Ponadto koszt wejścia na wulkan jest dość wysoki – potrzebne jest specjalne pozwolenie, a następnie opłacenie przewodnika. Może to nawet kosztować ok. 2 tysiące peso na głowę. My tymczasem cieszyliśmy się z ponownego wjazdu na wysokość ok. 1000 m n.p.m. Znaleźliśmy nocleg na polu kempingowym za 70 peso od osoby. Mieliśmy czas, żeby spokojnie odpocząć i podziwiać kolejną ulewę, a później zachód słońca z punktu widokowego. Tego wieczoru jeszcze udało mi się zaliczyć pierwszą przebitą oponę. Jak to bywa na Filipinach, miejsce, gdzie godzinę wcześniej gotowano dla nas kolację, stało się teraz warsztatem i fachowiec łatał mi dętkę 🙂 Noc była bardzo zimna. Duża wilgoć i temperatura ok. 16 stopni, nie wpływały dobrze na samopoczucie i zagwarantowały mi przeziębienie.
Dzień 5
Pomimo tego, że w nocy nie padał deszcz, rano nasze ubrania i plecaki były wilgotne. Na tej wysokości spora wilgoć to zjawisko normalne. W Bacolod o 10:30 mieliśmy zaplanowane spotkanie z siostrą naszego przyjaciela Ramkiego, dlatego ruszyliśmy dokładnie o 8:00, żeby być troszeczkę wcześniej i zjeść śniadanie. Za naszymi plecami zostawiliśmy najwyższe szczyty na Negros, a przed nami wyłonił się wspaniały widok na sąsiednie wyspy i labirynt wąskich, krętych, stromych i do tego śliskich dróżek. Serpentyny w lesie, których nie spotyka się na Siquijor, utkwiły w mojej pamięci. To były niekończące się zakręty i wspaniałe widoki.Udało nam się ominąć Bacolod obwodnicą i zgodnie z planem dojechaliśmy na spotkanie. 
Bardzo miło było zobaczyć prawie całą rodzinę Ramkiego, która zgotowała nam powitanie cieplejsze, niż filipiński klimat. Wypiliśmy wspólnie kawę po czym ruszyliśmy za naszymi przewodnikami – rodzicami przyjaciela – w stronę kolejnych, już ostatnich na północy gór na Negros. Droga, w połowie szutrowa ograniczała prędkość, a dodatkowo kurz wzniecany przez pojazdy nie należał do najprzyjemniejszych. Po niecałych dwóch godzinach jazdy udało się dotrzeć do celu. Na samym szczycie jednego z większych wzniesień w okolicy stoi wakacyjny domek rodziny Ramkiego. Ten 
niesamowity drewniany domek widziałem pierwszy raz w życiu, ale poczułem się jak u siebie. Otoczony z trzech stron wspaniałymi widokami na góry, a z jednej widokiem na odległy Bacolod i lotnisko gdzie w nocy widać lądujące samoloty. Sam nie wiem dlaczego, czy to z powodu ludzi, którzy nas tam zaprosili, czy z powodu widoków, poczułem niesamowite ciepło i rodzinny klimat tego miejsca. Jak się później okazało również Adam i Andy byli zachwyceni. Każdy z nas chciał zostać tutaj chociaż jeden dzień dłużej, żeby odpocząć i zrelaksować się w tym cieple płynącym z otaczającej nas przyrody. O tym, że zostaniemy dłużej zadecydowało ostatecznie moje przeziębienie. Wieczorem poczułem się jak wyprany z sił i nawet nie pamiętam o której zasnąłem.
Dzień 6
Najspokojniejsza, a zarazem najsmutniejsza noc całej mojej podróży. Rano obudziłem się z ogromnym katarem i bólem gardła, czegoś takiego dawno nie miałem. Miałem wrażenie, że moja głowa jest 4 razy cięższa, niż zwykle, a z nosa dosłownie mi się lała woda. Szczęśliwie w tym dniu mieliśmy w planie tylko odpoczynek i relaks. Zaraz po śniadaniu poszedłem ponownie spać i drzemałem w zasadzie przez cały dzień. Chciałem odespać chorobę, żeby następnego dnia być w stanie jechać motorem. Chłopaki podczasmojej aktywnej nieobecności spędzili dzień szukając „przygody” w okolicy. Pokręcili się po górskich dróżkach i wrócili żeby też trochę odpocząć. Za ten dzień rodzinie Ramkiego należą się ogromne ukłony, ponieważ zorganizowali nam jedzenie i kierowcę, który je przywiózł. Naprawdę było nam niezmiernie miło, bo na każdym kroku dbali o nas jak o wyjątkowych gości, za co im serdecznie dziękujemy.
Dzień 7
Wypoczęci, dokładnie o godzinie 8:00 ruszyliśmy w dalszą podróż. Dzięki radom taty Ramkiego zrezygnowaliśmy z jazdy dalej na północ i wybraliśmy inne odcinki górskie, które okazały się zdecydowanie bardziej widokowe i ciekawe. Sama trasa północna Negros to zwykła autostrada, nie różniąca się niczym od normalnej drogi. Nasza trasa tego dnia przebiegała przez górską miejscowość Salvador Benedicto, do której z każdej strony prowadzą serpentyny górskie pozwalające podziwiać piękno otaczających to miejsce gór. Droga biegnie pomiędzy dwoma pasmami górskimi na Negros i moim zdaniem jest 
najpiękniejszym odcinkiem, jaki udało nam się pokonać podczas całej wyprawy. Jeżeli ktoś z was będzie robił podobnego tripa, to obowiązkowo wybierzcie tę trasę. Jeden dzień sprawił, że poczułem się lepiej, ale nie na tyle dobrze, żeby nocować w górach. Przekonałem Adama i Andiego, żeby spróbować zjechać na wybrzeże i tam poszukać czegoś do spania. Temperatura na wybrzeżu nie spada w nocy tak gwałtownie, jak w górach, więc nie pogorszyłoby to mojego stanu zdrowia. Tego dnia jechaliśmy długo, przebyliśmy ok. 150 km i przed samym zachodem słońca udało się zlokalizować resort, w którym za przyzwoitą cenę dostaliśmy domek na drzewie na plaży. Domek był o tyle ciekawy, że otoczony ( Mangrosami. Właścicielka dowiedziawszy się, że jesteśmy z Polski (katolickiego kraju) udzieliła rabatu i dodatkowo rano zaproponowała kawę i poczęstunek. W tym miejscu uwaga dla podróżujących po Filipinach: Filipińczycy w większości są bardzo religijni i wiedzą, że Polacy są raczej katolikami. Czasami byciem katolikiem można „zapunktować”, zwłaszcza podczas rozmów ze starszymi osobami. Tego dnia byliśmy też świadkami jak Adam pierwszy raz rozbijał swój namiot. Na drzewie ….
Dzień 8
Wszystko co dobre, szybko się kończy, a więc moja podróż też. Tego ranka podjąłem ostateczną decyzję, że sam pojadę do Dumaguete, żeby wrócić na Siquijor. Mój stan zdrowia nie poprawiał się, a nie chciałem ponownie skończyć na antybiotyku. Nie chciałem też być ciężarem dla Adama i Andiego którzy planowo mieli jeszcze dwa dni spędzić na Negros. Po zjedzeniu śniadania ruszyłem 150 km na południe. Moi towarzysze podróży planowali jeszcze zobaczyć rejon Negros, który akurat nie był mi obcy, dlatego też łatwej mi było wracać i zakończyć tę przygodę. Po 4 godzinach spokojnej jazdy już czekałem na prom i jeszcze tego samego dnia, ok. godziny 17:00 dotarłem do domu. Siquijor to miejsce, które już od jakiegoś czasu nazywam domem. Już nie myślę o tym, że wracam na wyspę, ale że wracam właśnie do domu.
