Przejście Dookoła Kotliny Jeleniogórskiej – 145 km

2,6K

 Autorem tekstu jest moja bardzo dobra znajoma, z którą miałem okazję uczestniczyć w Kieracie, podziwiam ją za to, co zrobiła a was bardzo serdecznie zapraszam do przeczytania jej relacji z przejścia trasy o długości 145 km!!! Kolejny przykład na to, że takie dystanse pokonuje się głową a nie siłą mięśni.

Bo najlepsza trasa, to ta najcięższa – Gośka „Boleczka”

Przejście Dookoła Kotliny Jeleniogórskiej trzeba by zacząć jeszcze na Kieracie. To tam właśnie po raz pierwszy usłyszałam o tej imprezie (Mateuszu, Szymonie, Tomku- dziękuję) i została mi ona przedstawiona jako coś zdecydowanie przyjemniejszego od obecnej mordęgi 🙂 ale z haczykiem w postaci „ciężko się zapisać na to cudo”.

Od Kieratu do zapisów było trochę czasu i w zasadzie już zaczęłam zapominać (mam słomiany zapał) ale któryś z kolegów (wyżej wymienionych) rzucił postem na fb, że będzie Noc Szybkich Palców. Postanowiłam więc że chociaż spróbuję- a nóż moje palce (a w zasadzie chyba komputer i internet) okażą się dostatecznie szybkie:).

Stres był ogromny; z jednej strony chciałam iść, z drugiej- perspektywa 145 km mnie trochę przerażała. Stwierdziłam więc, że jeśli mi się uda zapisać to znaczy, że iść powinnam, a jeśli nie, no to może w przyszłym roku będę miała więcej szczęścia- o ile nie zapomnę.

1 czerwca godzina 0:00 strona z rejestracją niczym bramkarz przy knajpie nie ma zamiaru wpuścić mnie na imprezę (czyżbym nosiła adidasy?). Odświeżam, odświeżam, odświeżam- cały czas NIC i nagle o 0:07 strona się pokazuje. Myśląc- pewnie się odblokowała bo już nie ma miejsc- zaczęłam wpisywać dane (a w zasadzie kopiować) kiedy wpadła do pokoju moja młodsza siostra i z niedowierzaniem patrzy co ja robię. Musiałam walczyć na dwóch frontach: z czasem i siostrą, która postanowiła uniemożliwić mi zapis poprzez krępowanie rąk, odciąganie od biurka, kręcenie na stołku i próby sabotowania mojego wpisu przypadkowymi literkami. Walkę jednak wygrałam- a siostra nie odniosła (o dziwo) uszczerbku na zdrowiu. Jak tylko udało mi się wpisać, to podniósł się okrzyk z pokoju „mnie też zapisz”- był to Tata. Jednakże nie można mieć aż tyle szczęścia by zapisać dwie osoby.

Zapisałam się, i co dalej? Gdzie to w ogóle jest (O Matko! Aż tak daleko? A ja mam chorobę lokomocyjną)? Jak się tam z Krakowa dotoczyć (cóż za beznadziejne połączenia)? Trzeba zacząć zbierać na jakiś sprzęcik 🙂 Nauczona doświadczeniem z Kieratu postanowiłam tym razem w długą podróż pieszą wybrać się w butach do biegów górskich (z nadzieją że tym razem krzywda dla stóp będzie mniejsza i że to buty były jej przyczyną a nie dystans), lekki pakowny plecak (to jednak była przesada chyba), nieprzemakalna kurtka (o tak, rzecz niezbędna) i kilka drobiazgów w postaci dobrych skarpetek i małych stuptutów powinny załatwić sprawę 🙂

Sprzęt to jednak nie wszystko- muszę zacząć trenować- połazić w wakacje sporo po górach, pobiegać dla kondycji, może chodzić pieszo do pracy?

O ile ze sprzętem jakoś poszło, o tyle z treningiem poszło jak zwykle, czyli dużo gorzej- w końcu trzeba było pracować na szpeje i aktualne wydatki. Trzy wyjścia w Tatry (dwie małe wycieczki oraz tydzień przed imprezą konkretne zmęczenie się na szlaku- załamanie własnym brakiem kondycji), 4 dni w Bieszczadach (z czego łażenia tylko 2,5 dnia), żadnego biegania za to kilka wyjść na pływanie (jak to miało mi pomóc?- nie wiem) ciężko nazwać treningiem- a miałam ponad 3,5 miesiąca.

Na kilka dni przed Przejściem odezwał się do mnie kumpel z wyrzutami „co ja sobie myślę? co ja robię? to niezdrowe! nie trenowałaś!” i inne takie tam miłe słowa pocieszenia- zaczęłam się zastanawiać czy nie ma racji, ale cóż już raz się mylił (w kwestii przejścia Kieratu) więc chyba nie można mu ufać ;). Postanowiłam go zignorować 🙂

Skontaktowałam się z kolegami z którymi się umówiłam na tę „rzeź niewiniątek” by ustalić co i jak. Okazało się, że niestety tylko jednemu będzie dane się pojawić. Cóż, lepszy jeden (gdybym się dowiedziała że jednak nikogo nie będzie to być może bym zrezygnowała) niż żaden pomyślałam i trzymałam się tego (w końcu nie można mieć wszystkiego).

Sprzęt niby sprawdzony spakowałam w czwartek w sposób kompaktowy-mało a ciężko 🙂 i dotarłam na dworzec o czasie (przy pomocy Mamisi). W autobusie udało mi się dopaść podwójne miejsce- miałam nadzieję, że może dane mi będzie pokimać. Na wąskim siedzeniu, z nogami po turecku na oknie z pewnością wyglądałam awangardowo. Stopery do uszu wzięłam takie, że nic nie tłumiły (skąd ja je w ogóle wytrzasnęłam), a kierowcy gadali na tyle głośno, że spać się nie dało. Ze zmęczenia w końcu udało mi się zdrzemnąć przez około godzinkę- a tak tylko kręciłam się próbując znaleźć jakąś w miarę wygodną pozycję horyzontalną.

Do Jeleniej Góry dojechałam kilka minut po 5, a że nie znam okolicy (w końcu dopiero niedawno zlokalizowałam ją na mapie 🙂 ) więc postanowiłam że przeczekam troszkę w poczekalni (był tam automat z gorącą czekoladą, który mnie przekonał) i pojadę około 9 dalej (nie wiedziałam czy w Szklarskiej Porębie jest dworzec z prawdziwego zdarzenia, a wolałam nie ryzykować utraty tych 4. ścian, które przynajmniej próbowały być nieco cieplejszym miejscem niż płyta dworca). Tak więc z kubeczkiem czekolady przytulona do kaloryfera czekałam 🙂

Gdy już się rozjaśniło to wychynęłam z mojej cieplarni i znalazłam sklep w którym kupiłam jakieś śniadanie i batoniki (mnóstwo batoników- ok przesadzam).

Wróciłam na dworzec, odszukałam odpowiedni autobus i ruszyłam w dalszą bezproblemową podróż.

W tzw. międzyczasie uskuteczniając korespondencję smsową na temat- gdzie ja właściwie mam być, jaki to adres, jak dotrzeć, jak się znaleźć [tak, popatrzyłam gdzie wszystko ma się zacząć ale skoro nie zapisałam (to zapomniałam) – bo po co, w końcu nie mam internetu w telefonie więc szanse znalezienia adresu były zerowe 🙂 ]. Zapytawszy więc miłą sprzedawczynię oscypków (które być może nie powinny być tak nazwane) o drogę udało mi się dopaść Szałasu Żywiec około 10:30. I co tu robić?

Przywitałam się, utwierdzono mnie w przekonaniu że jestem w dobrym miejscu (ale o złym czasie). Usiadłam więc, zamówiłam herbatę i po jej wysączeniu zapytałam „czy na tych szalenie wygodnie wyglądających ławeczkach w kąciku można by się troszkę kimnąć?” Po uzyskaniu zgody i odnalezieniu śpiworka w czeluściach plecaka rozłożyłam moje umęczone podróżą zwłoki, wsadziłam słuchawki w uszy i starałam się ze zwykłej pozycji horyzontalnej stworzyć coś na kształt snu. Morfeusz nie chciał mnie przygarnąć ze względu na obawę upadku z wysokości (około 45 cm). Nie był to najlepszy odpoczynek mego życia, ale jedyny jaki w tej chwili był mi dany. Tak polegując, poddrzemując w końcu wstałam około 13- 14. Na sali byli ludzie i większość z nich jadła obiad. Gdyby nie fakt, że nie jestem przyzwyczajona do obiadów- a jak je jem, to małe, to pewnie bym się skusiła, bo schabowy cztery stoliki dalej wyglądał bardzo atrakcyjnie.

Postanowiłam się przełamać i podejść do kogoś. Wybór padł na właściciela rzeczonego schabowego pod pretekstem nitki dentystycznej którą posiadałam (po co? tego nie wiem), a którą on mógł zechcieć zastosować. Okazało się że Marcin też przyjechał z Krakowa (no pech chciał że jakoś nie udało się wcześniej zgadać bo lepiej był zorientowany jak tu dotrzeć) i zgłosił się na bieg. Z tego co pamiętam wynikało, że zapisał się bardziej z nadzieją niż z pewnością przebiegnięcia.

Podczas pogawędki zaczęliśmy przeorganizowywać nasze plecaki i nawzajem sobie doradzać- głupi pomysł zważywszy na nasze braki w doświadczeniu. Pakowanie zawsze przychodziło mi z trudem więc i tym razem się nie zawiodłam. Zaczęłam z większego plecaka usuwać wszystko co uważałam za zbędne, zastanawiając się po 7 razy nad każdym mało istotnym szczegółem. W tzw. międzyczasie pojawiła się Ewa (której też nie znałam) no i jak to z babkami, doradzanie weszło na wyższy poziom abstrakcji 🙂 Mam nadzieję że redukując wagę jej plecaka nie pozbawiłam jej czegoś istotnego (ręcznik i szczoteczka do zębów chyba się nie przydadzą- lepsza guma do żucia, no chyba że ktoś chce się na trasie całować). Osobiście największą trudność sprawił mi prowiant. Ktoś z innego stolika straszył, że są miejsca gdzie nie uświadczę żadnej strawy po czym śmiał się, że batoniki w takich ilościach będę mogła sprzedawać na trasie po mocno zawyżonej cenie. Postanowiłam jednak handlowcem nie zostać- nie mam doświadczenia 😉 i zabrać troszkę mniej słodyczy. Żeliki, galaretki i batony energetyczne zostały ze mną, a tradycyjne twixy i takie tam musiały pożegnać się z wycieczką -nie będę nosić darmozjadów (snikers jakoś się przemycił- drań).

Apteczka w woreczku strunowym, jedzenie w drugim, a ciuchy do reklamówki od organizatorów- tak, wodoodporność mojego plecaka pozostawia sporo do życzenia 🙂 Nim skończyłam się pakować to już zginęła mi mapa, stwierdziłam że jakaś istotna rzecz jest w nie tym plecaku i musiałam przechodzić przez ten horror pakowniczy po raz drugi- a potem trzeci i tak chyba do siódmego. Gdy już myślałam, że mam wszystko i zaczęłam porównywać plecaki z innymi uczestnikami to o dziwo stwierdziłam że chyba jednak umiem dobrze się pakować 🙂 Niestety czar sytuacji prysł kiedy Marcin przypomniał, że musimy iść do sklepu po wodę- ze 2l płynów by się przydały. Tak więc w kilku kroplach deszczu zeszliśmy (po stromiźnie) do sklepu. O dziwo udało mi się nie kupić jakiegoś batonika, ale skeetlesy 😀 jakiś dziwny izotonik no i wodę do bukłaczka. Po przelaniu płynów plecaczek już nie był taki lekki. Na szczęście nadal wygodny i gdy hopsnął mi na plecy jego waga automatycznie się zmniejszyła. Teraz zostało już tylko czekanie na Szymona, który pojawił się na około godzinkę przed startem. Oczywiście gdy się zjawił to znów mój plecak był rozbebeszony- bo właśnie poszłam do depozytu odnaleźć linkę (bym mogła kijki  przyczepić gdyby zaszła taka trzeba), którą wcześniej szukałam w Cwanej Szmatce (pieszczotliwa nazwa mojego plecaka). Tak więc na powitanie usłyszałam coś na kształt „jak zobaczyłem ten bajzel na stole to wiedziałem, że to Ty 🙂 ” być może powinnam była się wtedy obrazić. Jednak widząc uśmiech Szymona ma się ochotę go adoptować 🙂 a nie gniewać czy obrażać . Zatem przywitałam się z nim serdecznie i pozwoliłam by wrócił do auta spakować swoje graty i przebrać się. W tym czasie zaczęłam walczyć z kijkami swoimi i Ewy. Moje łatwo się poddały (w końcu sprawdziłam je w ostatniej chwili w Krakowie i z dwóch par zrobiłam jedną), ale Ewy nie dały za wygraną. Szczerze powiedziawszy nawet nie jestem pewna jak skończyła się jej historia ze sprzętem, bo poszła szukać Marcina- jako tego silnego i sprytnego. Potem nagle pojawiło się bardzo wielu zawodników i był czas odprawy więc szukanie jej nie miało większego sensu.

Na odprawie padało. Z jakiegoś takiego podekscytowania niewiele z niej pamiętam, z wyjątkiem tego: „zastanówcie się na ostatnim punkcie transportowym czy macie siły iść dalej, bo potem to już zostaje wzywanie GOPRu jeśli jednak nie podołacie” oraz „będzie niespodzianka na trasie” 🙂 (do tej pory nie wiem o co chodziło 😀 Ale pewnie Ci którzy byli po raz kolejny mogliby się wypowiedzieć). Zapisałam numer do organizatora oraz do GOPRu i stojąc pod parasolem zaczęłam w myślach przeklinać pogodę. W normalny dzień nikt by mnie nie wyciągnął z domu w taki deszczyk (zwłaszcza na wycieczkę), no ale cóż, Przejście odbywa się niezależnie od warunków atmosferycznych- sama się zapisałam, sama więc muszę ruszyć (no nie taka sama, bo ludzi sporo).

Na szczęście 2 tygodnie wcześniej dopadłam kurteczkę z gore-tex’u więc byłam prawie spokojna o przeciwdeszczowość górnej połowy mojej garderoby. Pogodę kilka dni wcześniej wykrakałam

(wszystkich zawodników przepraszam) mówiąc Mamisi „kurcze, pewnie nawet nie będzie warunków by sprawdzić kurtkę, bo skoro już się na nią szarpnęłam to będzie lampa. Ale gore-tex jako wiatrówka też się może przydać”.

W czasie trwania odprawy Szymon przepytał mnie z zawartości plecaka i „wyszło szydło z worka”, że z ciepłych rzeczy to mam 2 bluzy i tego cudacznego gore-texa (troszkę mało). Szczęśliwie (dla mnie) kolega miał w plecaku zarówno polara jak i ciepłą kurteczkę, więc zaproponował, że jakbym zmarzła to mi coś pożyczy (czasem dobrze być dziewczyną- dowód 1)

Najpierw chyżo ruszyli biegacze, potem była minuta ciszy- i muszę przyznać, że była to jedyna minuta ciszy w jakiej brałam udział, gdzie rzeczywiście ludzie pokazali klasę i milczeli. A potem ruszyliśmy my. Nie znając terenu niewiele brakowało, a poszłabym w zupełnie innym kierunku 🙂 tłum jednak nie pozwolił mi się zgubić. Tak więc żwawym krokiem, lawirując między jakimiś ławeczkami zaczęliśmy wchodzić na dróżkę. Gościniec po chwili okazał się w zasadzie jednoosobowy i wszyscy szliśmy niczym „gąski za pani matką”. Patrząc w górę widać było tylko świetlne punkciki oznaczające poszczególne osoby. W dół to samo. Ten ciąg ludzi wyglądał niczym wielki Bożonarodzeniowy łańcuch na choince w postaci góry, która nie miała końca. Widok wielce ujmujący- aczkolwiek lampki choinkowe nie muszą się męczyć ;). Deszcz padał, a my wdrapywaliśmy się na pierwsze wzniesienie. W miarę możliwości starałam się wyprzedzać ludzi co nie było proste (bo wszyscy chcieli to samo), ale czasem się udawało.

Pierwszy przemókł mi lewy but o czym niezwłocznie i prawie radośnie poinformowałam Szymona. Okazało się, że jemu też, więc to chyba przypadłość Salomonów 😉 . Nie zważając na chlupotanie obuwia przedzieraliśmy się naprzód, czasem jakimiś zaroślami, bo szlak tonął. W zasadzie niewiele pamiętam z pierwszych dwóch punktów kontrolnych- zajęta miłą pogawędką z kolegą. Były podejścia i zejścia, płaskości, kałuże, kamienie, błoto, zarośla, a my po prostu szliśmy. Noga za nogą, noga za nogą.

W którymś momencie wychodząc z lasku natrafiliśmy na samochód z  czerwonym (bądź pomarańczowym- do wyboru) nawodnieniem- miła odmiana po wodzie którą piłam. 3- 4 łyki, idziemy dalej. Za każdym razem gdy wychodziliśmy na asfalt narzekałam- moje buty nie były przystosowane do takiego terenu (znaczy, nie żeby tak całkiem było źle, ale mniejsza amortyzacja jednak była wyczuwalna na takich powierzchniach. Ogólnie nie lubię chodzić po asfalcie kiedy mam chodzić po górach). Szliśmy dalej, bo przecież o to chodziło. Monotonia uderzeń kijków jak i równomiernych kroków była mocno usypiająca- ale na szczęście był Szymon- pogodny człowiek z dobrym słowem. Myślę, że nie przyjechałabym na Przejście gdyby mi napisał że i jego nie będzie (w końcu Mateusz niestety wybrać się nie mógł), ale z tego co wiem gdybym ja nie pojechała to było spore prawdopodobieństwo że i on by się nie pojawił- żeśmy się zgadali i zgrali, jak nic 🙂

Jak pewnie wszystkim wiadomo w dobrym towarzystwie czas szybciej mija 🙂

Szliśmy żółtym szlakiem, który nagle jakoś tak uciekł. Ludzie zaczęli się rozglądać. Tu i ówdzie były powieszone między drzewami jakieś taśmy, które chyba miały nam dać o czymś znać, pewnie „nie idźcie tą drogą”. Być może jednak komunikat miał być inny- bo za jedną z nich ktoś doszukał się naszego żółtego. Przekroczyliśmy więc „zaporę” dużą zgrają i po chwili dotarliśmy do rozwidlenia. Droga prosto wyglądała całkiem zachęcająco, w prawo natomiast (było w dół) jakby to napisać… wierzchnia warstwa powierzchni deptanej była błotno- śmierdząca. Zapach nie pozostawiał złudzeń z czym ziemia się zhomogenizowała 😐 Okazało się (a jakże!), że to właśnie jest nasza trasa. Nie zważając na budzące się we mnie obrzydzenie i wstręt (cieszę się, że w dzieciństwie jeździłam na wieś na wakacje 😀 ) zaczęłam ostrożnie stawiać stopy. Droga oczywiście była trochę śliska (a jakże!) i cały czas „płynęła” od deszczu (przynajmniej starałam się wierzyć, że właśnie od tego), który nie miał zamiaru dać za wygraną i przestać.

W mojej głowie jak mantra powtarzało się zdanie: „tylko się nie pośliźnij, tylko się nie pośliźnij…”- może to pomogło, choć stawiam raczej na maksymalne skupienie. Przeszłam ten fragment w miarę suchym butem- but był mokry wcześniej, ale nie zaobserwowałam jakiegoś majestatycznego „ubłocenia” po tych wyczynach.

Kolejnym punktem który pamiętam wyraźnie był poczęstunek (w Górzyńcu). Niesamowite było zobaczyć ludzi którzy w deszczu pod maleńkim zadaszeniem robili dla nas wszystkich grilla, wręczali bułki, co rusz donosili herbatę i raczyli dobrym słowem. Z początku miałam zamiar tylko zjeść bułeczkę ale po namowie współtowarzysza postanowiłam zjeść też kiełbaskę. Nie wiem czy to zmęczenie czy głód czy może to że strasznie rzadko jadam grillowaną kiełbasę ale ta chyba była najlepsza w moim życiu. Po posileniu się przeszliśmy przez torowisko i zakręciliśmy w lewo- tam był szlak:D. Poczułam się bezpiecznie- bo wcześniej raz oznaczenia były, raz ich nie było. Przypomniało mi się też jak Szymon powiedział że jest kiepski z nawigowania („nie licz na mnie”), więc z początku trzeba się trzymać ludzi (w ogóle nie zdawałam sobie sprawy, że trzeba będzie cokolwiek nawigować. Nikt mnie nie informował! Trasa była wyznaczona, więc myślałam, że też będzie oznaczona). Pomimo szlaku szliśmy nadal zwartą grupą 🙂

Idziemy, noga za noga, jedni za drugimi, kałuże, krzaki, błoto. Nagle grupa stanęła (była jakaś 2 w nocy), nigdzie nie widać szlaku. Kilka osób pamiętało, że idzie się tędy, inni że tamtędy. W końcu ktoś postanowił że robimy ostry zakręt w prawo. Idziemy kawałek- szlaku nadal nie ma. Nie wiem co mnie podkusiło, ale wróciłam się kawałek z jakimś człowiekiem by jeszcze się rozglądnąć na „rozwidleniu”. Patrzymy, zerkamy,  spoglądamy; w końcu JEST. Zaczęliśmy krzyczeć, że jest szlak! Żadnej odpowiedzi nie było, wołałam Szymona- nic. Nadeszli jacyś nowi ludzie, no i postanowiliśmy iść dalej. Wyciągnęłam telefon i dzwonie- nic. Szlag mnie trafia. Kolega wprawdzie mówił że bateria nie jest super naładowana i ostrzegł znajomych by nie dzwonili/pisali, więc stwierdziłam, że skoro się rozdzieliliśmy i ktoś dzwoni po nocy to powinien się domyślić że to JA!

Nagle poczułam się strasznie źle, taka opuszczona 🙁 było mi smutno i byłam wściekła. Ale co miałam zrobić, czekanie nie miało sensu, a sama z pewnością zaraz bym się zgubiła. Ruszyłam z nową grupą. Doszliśmy do punktu, który był bardzo blisko, „zameldowaliśmy się” i zapytałam czy numer 152 już był. Okazało się że jestem za nim 4minuty- moja rozpacz była ogromna. Czemu nie poczekał? Czemu nie odebrał? Czy uda się go jeszcze dopaść?

Bez zbędnych ceregieli ruszyliśmy dalej. W swej wściekłości zaczęłam pod nosem przeklinać i złorzeczyć. Ktoś powiedział że fragment który teraz zaczynamy jest podstępny i łatwo się zgubić (jeszcze tego mi brakowało bym była bardziej opóźniona w stosunku do Szymona). Tak też się stało. Zaczęliśmy krążyć, wracać się, sprawdzać rożne opcje. Znajdowaliśmy i gubiliśmy szlak.

Po jakimś czasie już bardziej dla żartów mówiłam „a niech se nogę skręci (Szymon) za ten brak cierpliwości i czekania”. Frustracja narastała z każdą minutą albo nawet metrem. Grupa się co rusz rozdzielała i łączyła. W końcu ktoś ponownie znalazł szlak- wydawało mi się że idziemy z powrotem do punktu kontrolnego w którym byliśmy. Potem weszliśmy w las, znów jakiś rozstaj dróg, potem drugi. Ludzie pamiętali trasę inaczej. Robili rekonesans, ale w dzień wszystko wyglądało inaczej. Paweł (o ile dobrze pamiętam imię, bo numer niestety padł ofiarą Alzheimera) sprawdzał GPS, ale to niewiele pomogło- choć lepszy rydz niż nic.

W pewnym momencie wyszliśmy z lasu na drogę i chwilę nią szliśmy, po kilku zakrętach dotarliśmy do stolika z pozostawionymi termosami z herbatą (a być może z kawą- ble). Z pewnością był to znak (dla mnie), że jesteśmy na dobrej drodze (uff).

Przechodziliśmy też koło jakiegoś przystanku, na którym usilnie próbowałam zlokalizować Szymona, bo siedziało tam sporo osób (bez skutku). Znów jakiś zakręt (chyba koło kościoła) i jesteśmy w lesie. W końcu doszliśmy do wspominanych przez wiele osób płotów (które utrudniały trasę, bo miejscowi nie chcieli by im przez ziemię przechodzić, choć w ubiegłych latach nie było takich problemów).

Tak więc przeszkodę trzeba było ominąć nadrabiając drogi. Chyba wyszliśmy z lasu, albo ponownie weszliśmy. Wylądowaliśmy znów na jakiejś łące- ale innej. Łąka okazała się pastwiskiem. Szliśmy między płotami, GPS wskazywał że mamy iść w prawo. Na szczęście po chwili była możliwość by zakręcić. Potem już nawet nie wiem jak szliśmy, starałam się TYLKO iść i nie zostawać w tyle by się nie zgubić. Po prostu iść. Ni z tego ni z owego pojawił się punkt kontrolny- chyba przy bramie wjazdowej do jakiegoś domu. Było  około 4- 5. Zameldowałam się i zapytałam o 152- nie było go. Panika pomieszana ze złością i obawą. Co się stało? Pewnie się też pogubił. Chcę czekać ale ile? Paweł pyta czy idę. Moim marzeniem jest by przykładem innych (już siedzących koło ogniska) ściągnąć buty i poczekać na kolegę, ale tego nie mówię. Zaczynam iść, ale jest mi źle- podupadło morale czy coś takiego (bo teraz ja zostawiam Szymona i to nie jest dobra decyzja). Przechodzę kilka kroków w dół i wyłania się jakaś sylwetka łudząco przypominająca Zgubę- świecę mu perfidnie w oczy by sprawdzić- a że moja latarka świeci marnie to chyba jednak nie oślepiam. To ON- chwała Bogu! odnalazł się! Nim udaje mu się cokolwiek powiedzieć daje mu kuksańca w brzuch i prawie wyzywam od najgorszych- chyba (mam nadzieję, ale trzeba by zapytać Szymona) w końcu wyszło tylko „ty… ty… ty… , czemu nie odbierałeś? Nie odpisałeś, wołałam cię, byłam 4 minuty za Tobą, czemu poszedłeś?”. Jestem wściekła, jest mi źle, mam ochotę rozerwać go na strzępy skoro już się znalazł. W końcu udaje mu się wytłumaczyć. Telefon zaparował i w deszczu nie działał prawidłowo. widział że dzwonię, ale nie mógł odebrać. Jak odeszłam by sprawdzić szlak, to po jakimś czasie mnie zawołał; ktoś się odezwał i machnął, więc pomyślał że to ja. Na PK zorientował się że to jednak pomyłka, ale nie wiedział jak bardzo się zgubiłam i ile trzeba by na mnie czekać. Miał zadzwonić przy najbliższej nadarzającej się okazji (kolejny pk) gdy jakoś wytrze telefon, albo ręce, albo jedno i drugie.

Jakiś pechowy splot wydarzeń. No ale odzyskałam towarzysza wędrówki. Błogostan jednak nie trwał długo. Szymek przyznał że przygodę musi zakończyć- nabawił się kontuzji jak szli jakimś bagnem czy czymś. Było mi przykro, smutno, chciało mi się wyć. Odzyskałam kompana by natychmiast znów go stracić 🙁 Odechciało mi się iść gdziekolwiek, nagle poczułam się śpiąca i zmęczona. Powiedziałam więc że skoro on musi zrezygnować, to ja zrezygnuję na ochotnika, bo mi się już nie chce iść (kryzys pierwszy). Oczywiście Szymon powiedział że nie ma mowy, zapytał czy coś mnie boli tak bym nie mogła iść?czy jestem tak zmęczoną by nie zrobić kroku? Odpowiedz była przecząca, więc stanowczo powiedział „nie możesz zrezygnować”. Tak więc postanowiłam poczekać aż sprawdzi czy w tym punkcie kontrolnym jest transport bo jeśli musiałby się przemieścić to choć trochę dłużej dotrzymałabym mu towarzystwa.

Transport miał być na najbliższym przystanku- w zasadzie za rogiem. Podprowadziłam Nieszczęśnika, pożegnałam się i mieliśmy się spotkać w niedziele gdy dojdę (lub nie). Następnie zobaczyłam jakieś 2 osoby i zakrzyknęłam „wiecie jak iść?” Odpowiedzieli że chyba- tyle mi wystarczyło, w końcu lepiej gubić się w grupach- choćby małych. Tak właśnie rozpoczęłam wędrówkę z Adrianem i Krystianem. Towarzystwo miłe więc całkiem nie najgorzej pokonywało się kałuże i błoto. W pewnym momencie zrobiliśmy ostry zakręt w lewo- jak się później okazało za wcześnie i przedzierając się przez kałuże dotarliśmy do jakiegoś pola (tego nie było w planie). Chyba wierząc w nasze zdolności nawigacyjne „w podroż w nieznane” załapały się jeszcze dwie osoby. Teren spory. Gdzieś w oddali z niewiadomego kierunku dochodziły sporadyczne dźwięki szosy. Zaczęliśmy przedzierać się jakimiś chaszczami- pokrzywy od razu mnie zaatakowały, potem jeszcze rzepy. Najgorsze jednak okazało się błoto. Gęste i lepkie próbowało co rusz ściągnąć moje Salomony (rozumiem, że były śliczne i kolorowe, ale bez przesady). Po kilku krokach moje leciutkie buty były chyba ze 3 razy cięższe.

Błoto spowalniało niemiłosiernie, ale przedzieraliśmy się dzielnie skrajem, aż do ściany lasku (oczywiście nie obyło się bez dodatkowej porcji pokrzyw i rzepów- lekko być nie może). Tam w zasadzie bez ścieżki szliśmy w bliskości jakiegoś płotku, potem wyszliśmy na niby dróżkę. Na szczęście mimo pewnych terenowych niedogodności byliśmy na dobrej drodze- było widać stację benzynową 🙂 Postanowiliśmy iść na azymut, najpierw ostre zejście z małej skarpy czy czegoś takiego, potem kolejny labirynt zarośli z pokrzywami i rzepami w roli głównej (normalnie kawał męskiej przygody). W końcu dotarliśmy, a tam- dziki tłum. Śmiałkowie Przejścia zajmowali chyba każdą płaską powierzchnię zarówno w środku jak i na zewnątrz. O dziwo kolejki do toalety nie było :). Jak cudownie jest znaleźć kawałek cywilizacji. Korzystając z sytuacji która nie wiadomo kiedy miała znów się powtórzyć postanowiłam posmarować odparzenie w okolicy żebra- zaszkodzić nie zaszkodziło ale chyba już nie pomogło. Następnie oswobodziłam stopy i chciało mi się płakać. Odmoczone, odparzone, wyglądały jakby ktoś przeszczepił mi stopy wiejskiej starowinki. Przetarłam je z błota gazikami ze spirytusem i pozwoliłam chwilkę pooddychać świeżym powietrzem – no tak, ręcznik by się przydał.

Po około 7- 10minutach udając że stopy się osuszyły zaczęłam je smarować sudocremem i masować. Ponieważ były to moje pierwsze z nim podrygi więc na szczęście ktoś mi powiedział, że: „warstwa ma być spora- tak by stopy były białe. W końcu i tak część zaraz wetrze się w skarpetkę”. Uczyniłam więc jak mi radzono, wstałam z pewną trudnością- ludzi sporo a stopy kontuzjowane. Odnalazłam jednego z braci który mnie poinformował, że drugi musi odpuścić 🙁 W pomniejszonym składzie ruszyliśmy w dalszą drogę. Szlaku chyba nie było, ale Krystian dobrze prowadził- po drodze dołączyły do nas chyba kolejne 2 osoby. Nim dotarliśmy do PK moja głowa zaczęła szwankować- pojawiły się pierwsze halucynacje- lewitujące krzesła i zastawiony stół na wysokości ok. 10 m- hmm chyba się zdarza. Potem jeszcze widziałam jakąś bramę, ale nie jestem pewna czy to nie było już za punktem k (ktoś mnie potem pytał czy choć trzasnęłam wrotami bramy skoro jej nie było- ha ha ha, bardzo śmieszne). Tak czy inaczej wydaje mi się że bardzo szybko dotarliśmy do Perły Zachodu. Bez zbędnego zatrzymywania się poszliśmy dalej – schodki, mostek, wąska ścieżka. Krystian po jakimś czasie powiedział, że moje tempo jednak jest troszkę za wolne. Próbowałam iść szybciej ale strasznie chciało mi się spać. Byliśmy w lesie (znowu 😉 ), dotarliśmy do jakiegoś rozwidlenia, spotkaliśmy nowe twarze :). Krystian się w końcu rozdzielił, bo szybkość przebierania moich nóżek pozostawiała wiele do życzenia-  „puściłam go wolno” (w końcu źle chodzi się za wolnym, nie swoim tempem, a nie chciałam być nikomu kulą u nogi- no może chciałam, ale nie aż tak) i dołączyłam do świeżo napotkanych 3 panów 🙂

Próbowałam nawet iść po śladach, ha- nawet chciałam zostać tropicielem i myślałam że dobrze mi idzie. Niestety bardzo szybko się okazało, że ślady które sobie upatrzyłam (po butach inov8) należały do jednego z moich nowych przewodników. Darowałam więc sobie i podążałam za tą trójeczką.

Wyszliśmy z lasu na jakąś sporą „polanę” czy coś, gdzie była szeroka droga utwardzona (taka jak np dla traktora :D). Panowie sprawdzili mapę i doszli do wniosku że jest dobrze, najprawdopodobniej wyjdziemy koło jakichś terenów wojskowych (e?). Chyba mieli rację, a już z pewnością wyszliśmy dobrze- na jakąś szosę.

Po niedługiej chwili, idąc chodniczkiem (jak Pan Bóg przykazał) dotarliśmy do sklepu przy którym ponownie spotkałam Krystiana (zaczęła mu stopa doskwierać).  Znów zaczęliśmy maszerować razem. Celem była Góra Szybowcowa. Widzieliśmy jak ludzie zaczynają na nią podchodzić z dwóch różnych stron- więc wybraliśmy jedną- taką chyba bardziej ostro w prawo w stosunku do ulicy którą szliśmy chwilkę wcześniej. Podchodziliśmy asfaltem  (jak ja go nie cierpię). Po chwili znaleźliśmy się koło jakiegoś murku- kojarzyło mi się to z cmentarzem ale nim nie było. Stamtąd trzeba było już iść ścieżką – stopom znów zrobiło się lżej. Trochę podchodzenia, aż dotarliśmy do czegoś na kształt parkingu- kwadrat asfaltu 😉 Znów kawałeczek w górę po szosie i PK.

Dolałam wody do bukłaka (niech żyje cięższy plecak- lekko być nie może), zjadłam ciasteczko czy dwa. Porozmawialiśmy chwilę z miłą dziewczyną, która wszystkich spisywała i zapytaliśmy którzy jesteśmy mniej więcej. Dziewczyna wykazała się niezwykłą skrupulatnością i policzyła wszystkich zawodników. Okazało się, że jesteśmy 110 (nie licząc biegaczy). Wydało się nam to dziwne, bo na poprzednim punkcie powiedziano nam, że jesteśmy około 230 (ale z biegaczami, których zakładaliśmy że jest 100 lub 80). Uradowani jednak tą wiadomością zapytaliśmy tylko w którą stronę teraz (za hangarem w lewo i trzymajcie się skraju lasu). Za „domkiem dla szybowców i samolotów” była wielka łąka i mgła. Szliśmy trochę za bardzo środkiem, ale zreflektowaliśmy się widząc innych „szaleńców”. Nim weszłam do lasu zadzwonił Szymek(8:46). Miał oczywiście kiepskie wieści. Nie udało mu się znaleźć żadnego noclegu więc kimnął się w aucie. W Szklarskiej Porębie cały czas pada, więc nici z jakiejkolwiek małej wycieczki/spacerku. No i będzie się zbierał do domu.

Nie zatrzymywałam- po co ma się chłopak z kontuzją męczyć, a tak choć może coś z tą nogą zacznie działać (okłady z lodu zrobi albo jakąś maścią posmaruje) by większej krzywdy nie było. Obiecałam że będę dawać znaki „dymne” z trasy- choć miałam ochotę krzyczeć: „Nie chcę tu zostawać, bolą mnie stopy, chcę do domu, poczekaj, wrócę na Górę Szybowcową, ktoś mnie zabierze i pojedziemy razem. Nie chce tu być!”. (Kryzys drugi, choć w zasadzie pierwszy prawdziwy- z pewnością inny.)

Noga za nogą nadal jednak szłam z Krystianem (a czasem kilka metrów za) i jakimiś innymi towarzyszami niedoli. Umówiliśmy się, że na najbliższym punkcie kończymy przygodę. Stopy bolały niemiłosiernie- przypominał mi się Kierat i to co zrobił z moimi kończynami. Szliśmy powoli, ale cały czas równym tempem z górki. Chyba wtedy ni z tego, ni z owego zobaczyłam Marcina (tego co zapisał się na bieg). Zdziwił mnie jego widok. Powiedział że się trochę pogubił, musiał się wracać bo zapomniał na jakimś pk podbić sobie numer i 10 km był w plecy (a w zasadzie 20). Nie zazdrościłam mu. Szedł chwilkę z nami ale, że w zasadzie był rześki niczym bryza morska, to po chwili jego tempo zrobiło się dla nas za szybkie, a potem chyba znów zaczął truchtać, bo zniknął bez śladu. A my dalej wlekliśmy się z bolącymi stopami.

Dotarliśmy do jakiegoś kościółka i na progu jego bramy zrobiliśmy postój; kilka osób już tam siedziało. Ściągnęłam buty i nawet chciałam poprzebijać bąble, ale skóra była tak namoczona, że się nie dało. Posmarowałam więc ponownie kremem- tak jak inni, grubą warstwą 🙂 no i ubrałam te same mokre skarpetki. Pożyczyłam (na wieczne nieoddanie) 3 z 6 moich plastrów Krystianowi, bo się okazało, że jego ma Adrian(z pewnością był już w domu). W międzyczasie zaproponowałam chłopakowi w bluzie w paski, że mogę ponieść jego plecak jeśli on poniesie mnie. Nie wiem czemu się nie zgodził 🙁 to była uczciwa wymiana.

Nie pozostało mi nic innego jak nalepić plaster na okolice Achillesa, którego but zaczął obdzierać ze skóry. Zażyłam Ketonal- ostateczną broń w walce z bólem (nie będę się bawić w półśrodki). Coś zjadłam, wstałam i ruszyliśmy za jakąś grupą.

Po pewnym czasie zrobiło się lepiej. Nie wiem czy to ketonal czy też efekt placebo (bo ktoś mi mówił, że na taki ból to ketonal mi nie pomoże). Humor wrócił, szliśmy łąką i znów nabrałam nadziei że może jednak przełoimy tę Kotlinę. Dreptaliśmy żwawo, co wydawało się zupełnie niewiarygodne. Co rusz zaczepiałam jakichś zawodników (zrobiłam się towarzyska aż do bólu) pytając o samopoczucie i stan nóg 🙂 . Wyszliśmy z lasku i znaleźliśmy punkt kontrolny (znajdował się przy jakimś małym składowisku drewna, na rozwidleniu dróg). Podaliśmy numery i ruszyliśmy w drogę. Przed nami szedł jakiś miły człowiek chyba o całkiem świeżych nogach, bo pędził strasznie. Nie wiem, może ktoś go do tej pory wiózł 🙂

Szosa, drzewka po bokach, prawie sielanka. Jakaś wycinka gałęzi była i ktoś zapytał czy idziemy za kare 😀 No tak, o taki masochizm jeszcze w kwietniu się nie podejrzewałam, więc w zasadzie rozumiem wszystkich tych którzy nie rozumieją, że w pewien sposób idę dla przyjemności (dobre sobie) 🙂  Rozumiem coraz mniej ten ich brak zrozumienia.

Asfalcik, asfalcik, potem jakaś ścieżka i znów asfalcik- przechodzimy kolo 2 pasących się koników :), przystanku na którym siedzą zawodnicy i odpoczywają, a potem znów wchodzimy na dróżkę i wielka łąkę- a może pole. Lekko z górki, dobry widok, więc można przyuważyć (co się czai na nas za chwilę) jak inni napierają na kolejny stok, oraz że ktoś pracuje na traktorze.

Było z górki, było po płaskim, musi być pod górkę. Odrobina lasu – postój by wyciągnąć jakieś jedzenie (ktoś zjadł Bounty- ale to nie byłam ja) i idziemy dalej. Jakoś tak wyszło, że z Krystianem się rozdzieliłam i szłam sobie z gościem- którego imienia nie poznałam, a numeru nie zapamiętałam (ale potrafię go wynaleźć na zdjęciach 😉 )- przy akompaniamencie lekkiej pogawędki. Troszkę nam szlak chciał zaginąć, ale nie udało mu się zmylić czujnych oczu mojego towarzysza. Odłączyliśmy się dość mocno od reszty stawki, która z początku (jeszcze w tym niby lasku) była zaraz za nami. W końcu jednak trzeba było spojrzeć na mapę i wtedy dołączył Krystian- dobrze było zobaczyć znajomą twarz :). Znów były jakieś szarady, grupa się zwiększyła, szliśmy łąkami, skrajem lasu. Zaczęło lekko kropić- w zasadzie prawie w marszu ubrałam kurtkę. Po chwili doszedł do mnie mój już wielokilometrowy towarzysz Krystian i przyniósł mi  mój numer startowy 🙂 UPS! Niedługo potem usłyszeliśmy dzwonek- taki głuchy jak mają owce 🙂 (i to nie były jakieś tam omamy słuchowe) wskazywał nam drogę do punktu 🙂

Organizatorzy poczęstowali nas herbatą i ciasteczkami. Użyczyli mi też krzesła- choć twierdzili, że to kosztuje 5 zł chyba za 5 minut i doliczą do rachunku na mecie. Ściągnęłam buty bez zbędnego rozczulania się nad stopami, wytarłam gazikiem (dobrze że miałam ich 12 a nie 3), nasmarowałam kremem i ubrałam z powrotem mokre skarpetki :(. Organizatorzy ciągle z czegoś żartowali więc atmosfera była iście piknikowa 🙂

Niestety trzeba było się zwijać w dalsza drogę. Chyba wtedy dołączył do nas Tomek (albo za chwilkę). Bardzo miły człowiek z Wrocławia- ale czy tu w ogóle spotkałam kogoś nie miłego? Hmm NIE. Strasznie sympatyczni, niesamowicie pozytywnie zakręceni ludzie byli na tej przechadzce 😉

Weszliśmy w las, wyszliśmy z lasu, szliśmy jakąś łąką cały czas sobie gadając. Spacerek jak się patrzy- tylko te km w nogach o sobie przypominają. W pewnym momencie Krystian oznajmił, że bolą go stopy (wcześniej prawie o nich nie wspominał więc myślałam że jest lepiej) i do końca nie pójdzie. Jako dobrą radę dałam mu: „jak nie możesz iść- to biegnij. Stopa, jak i w ogóle cała noga będzie inaczej pracować i może będzie lepiej”. Krystian posłuchał, powiedział tylko że zje sobie makaron na Różance (kolejny punkt programu na naszej mapce), a potem jak najszybciej do Janowic (bo tam mieszka) i koniec. Pożegnaliśmy się i wystrzelił jak z procy. Zostaliśmy z Tomkiem sami. Gdzieś w trasie uzgodniliśmy, że jeśli dojdę, to z kolegami podrzucą mnie do Wrocławia za free (takie tam żarty w drodze) – nadal myślałam że jednak meta nie jest dla mnie. Szliśmy żwawo i po jakimś czasie dopadliśmy bezimiennego kolegę. Znów wyszliśmy z jakiegoś lasu i pojawiła się wielka łąka opadająca po zboczu w dół. Na pagórku po drugiej stronie „dolinki” widać było namiot z Różanki. Na sam widok skręcił mi się żołądek w ósemeczkę, bo tyle słyszałam/czytałam o tym jaki ten punkt żywieniowy wydaje dobry posiłek.

Postanowiliśmy iść na azymut-być może nie był to najlepszy pomysł. Okazało się że łąka usiana jest kaniami (tak twierdzili moi towarzysze, bo dla mnie każdy grzyb to muchomor lub pieczarka) oraz krowimi niespodziankami. Była też dość mokra i mało okrzesana (trawa nie widziała się ostatnio z kosą czy innym cięższym sprzętem). Musieliśmy przekroczyć jakiś mocno śmierdzący „strumyczek”, a potem znów w miarę prosto z górki. Trochę błotnistej mieszanki i jesteśmy na szosie. Prawie. Od szczęścia dzielił nas… drut kolczasty. Tego żeśmy się nie spodziewali:/ Ktoś rzucił: „chyba nie jest pod napięciem?”. Koledzy byli wysocy i mieli długie nóżki więc większego problemu to ogrodzenie im nie robiło. JA- no cóż, nikt nigdy nie chciał mnie zwerbować do damskiej drużyny koszykówki (za mało podskakuję 😉 ). Podałam Tomkowi plecak- by go jednak nie uszkodził (w końcu to mój towarzysz najbliższy- idzie ze mną najdłużej) i jakoś przedarłam się miedzy jednym a drugim drutem (o dziwo nawet mi pleców nie podrapał). Następnie nie wiedząc jak dojść do drogi która prowadzi do makaronu 🙂 przemierzyliśmy jakieś pseudo podwórko na którym była ogromna ilość błota i innych blotopodobnych treści. Zakręciliśmy za budynkiem i zobaczyliśmy właściciela rzeczonego terenu.  Wielce uprzejmy pan pokazał nam gdzie iść by do drogi się dostać. Podziękowaliśmy i ruszyliśmy. Po niedługiej chwili na tej niewykończonej uliczce Tomek zobaczył swojego kolegę Bartka. Coś pożartowali sobie z tempa, a następnie wszyscy mocno odbiliśmy w prawo. Polno- traktorową drogą szliśmy właśnie podbić namiot, gdy z przeciwka (albo mi się wydaje, może tylko się obrócił) nadszedł chłopak w bluzie w paski (Paweł). Okazał się on kolejnym kolegą Tomka i Bartka.

Odebraliśmy makaron, napój oraz wafelka i razem zasiedliśmy do stołu 🙂 Wszyscy ściągnęliśmy buty (Tomek nawet przebrał)- tak miło jest poczuć trawę pod stopami. Każdy pochwalił się co to nie ma na stopach. Ranking kilometrowych okaleczeń wygrał Paweł. To co się działo na jego stopach do tej pory mrozi mi krew w żyłach. Wspomniałam żartobliwie, że Tomek obiecał mi darmową podwózkę- jeśli dotrę do mety;  co Bartek skwitował „no to chyba za Ciebie zapłaci ;)”. W dobrych humorach, z uśmiechami pomimo bólu i odpoczywającymi stopami na świeżym powietrzu zaczęliśmy wcinać makaron (bo robił się zimny). Rzeczywiście był pyszny, z warzywami 😀 . Któryś z chłopaków wziął chyba dokładkę- dla mnie jedna miseczka wystarczyła. Zaczęłam opatrywać stopy, gazik i krem- najlepsi przyjaciele :). Po zakończeniu operacji ubrałam znów przemoczone skarpetki (będąc pewną, że wzięłam 3 pary postanowiłam ostatnią zostawić na Karkonosze- jeśli się uda). Zjadłam wafelka i postanowiłam niezbyt szybkim krokiem udać się w dalszą podroż chwilowo sama. Tomek chciał chwilę posiedzieć przy ognisku, a Bartek z Pawłem zakończyli tutaj przygodę. Zabrałam numer od Bartka (nie wiem czemu nie Tomka) i ruszyłam, umawiając się z Tomkiem, że pewnie w zamku się spotkamy bo będę szła powoli. Na pożegnanie kolega w bluzie w paski jeszcze powiedział „a Ty chciałaś bym Cie poniósł” 🙂 no cóż, chciałam, ale to było dawno (choć w zasadzie nadal odczuwałam pragnienie bycia noszoną). Oj, biedne Pawłowe stopy.

Nie chcąc tracić czasu na patrzenie na mapę zapytałam jak trzeba iść. „Czarnym do zielonego (aż do zamku), zielonym do czarnego, czarnym do niebieskiego” proste jak ryk krowy. Poszłam (uświadamiając sobie że nie mam numeru do Tomka napisałam szybko do Bartka i numer otrzymałam), zaczęłam gadać z mamą przez telefon zerkając czy szlak cały czas jest moim kompanem i nie zmienił przypadkiem niespodzianie koloru. W pewnym momencie wydawało mi się, że go zgubiłam więc postanowiłam zakończyć rozmowę i się skupić. Idę, patrzę, wielka kałuża (też mi niespodzianka). W moją stronę idzie jakiś pan- hmmm kierunek nie ten- wyciąga aparat i robi zdjęcia.

To był słynny już pan Michał, choć podobno wszyscy mają się zwracać do niego bez „pan” :). Zamieniłam z nim 2 słowa i przestrzegł mnie bym dobrze skręciła- za chwileczkę w prawo, bo są 2 zielone szlaki. Poszłam więc kawałeczek i rzeczywiście zaraz było w prawo. Patrzę na mapę- no wszystko wygląda, że się zgadza więc idę. Tu gdzieś zakręt, tam gdzieś zakręt. Cały czas zielony mnie prowadzi. Żywej duszy nie ma, ale nie niepokoi mnie to bo przede mną wyruszyli ludzie jakieś 15 minut wcześniej, a nikt za mną się nie zbierał. Drepcząc sobie spokojnie wyciągnęłam z plecaka starego małego ipoda mojej siostry i Pink Floydy zaczęły umilać mi samotną wędrówkę. Szło się świetnie, dróżka prawie po płaskim, strasznie jakoś przyjemnie, śliczne kolory- no cud, miód i orzeszki. Ostry zakręt w prawo- co też wydawało się ok, bo Michał (pan Michał) pokazywał że te Janowice powinny być jakoś chyba w tamtym kierunku. W końcu po pewnym  czasie wychodzę wielce zadowolona z lasu na jakaś łąkę. Na drzewach jak byk widać zielony szlak. Doszłam do szosy, patrzę na mapę-no cóż szosa miała być. Ponieważ nie wiedziałam jak duże są Janowice Wielkie (może to Wielkie jest tylko dla zmyły, a może jestem jakoś na ich skraju), więc nic nie wzbudzało moich podejrzeń. Przeszłam przez ulice zobaczyłam kontynuację szlaku więc idę. Po chwili zerkam na mapę- no średnio mi to pasuje,  ale przecież wydawało mi się że jak skręciłam w ten zielony szlak to tam dalej prosto prowadził również zielony, więc nie mogłam się pomylić. Przeszłam ścieżką przez kolejne (tym razem wielkie) pole i dotarłam do kolejnej szosy. Lekko zaalarmowana, że nigdzie nie ma dworca (na mapie jest), zaczęłam się niepokoić (w końcu do mnie dotarło!). Postanowiłam wykorzystać koło ratunkowe czyli „telefon do Tomka”. Radosnym wręcz głosem pytam: „cześć Tomek, gdzie już jesteś?” Odpowiedź mnie powala „no przy zamku, właśnie ruszamy dalej”. PRZY ZAMKU? Jakim do cholery sposobem? Przecież wyszłam wcześniej, nie mijał mnie, szłam zielonym szlakiem, jak to możliwe? Zamieniłam kilka słów, rozłączyłam się i za jego radą postanowiłam kogoś zapytać. Zobaczyłam wchodzącą do domu kobietę i pytam ją o zamek. Powiedziała, że jest jakiś bardzo blisko- uspokoiłam się troszkę. Na wszelki wypadek zapytałam jeszcze o Janowice. I tu mnie pani zbiła z pantałyku. Powiedziała, że do Janowic to w lewo, ale można tez iść w prawo. W obie strony jest daleko. Że co? Jakim sposobem idąc w przeciwnych kierunkach można dojść do tej samej miejscowości? Podziękowałam, nie pytając o nic więcej.

Zadzwonił Tomek i pyta gdzie jestem. Mówię, że miejscowość jest na „P” i podobno jestem blisko zamku (może po prostu podchodzę do niego z innej strony?). Nagle coś widzę, jakieś ruiny pokazały się ponad niewielkim laskiem. Z radości krzyczę do telefonu-jestem blisko, czy możecie zaczekać! Odpowiedź jest twierdząca. W skowronkach biegnę (skąd miałam siłę?) w kierunku starej warowni 🙂 dobiegam do drogowskazu. WTF! Cisną mi się na język niewybredne przekleństwa. Ten zamek nazywa się Niesytno. Patrze na mapę próbując go zlokalizować, zdążyłam zapomnieć jak nazywa się miejscowość, nie wiem co robić. Wybieram numer do Maćka organizatora. Prawie nonszalancko mówię, że nie wiem gdzie jestem (znajdź mnie!), że właśnie byłam pod ruinami zamku na N, w obecnej sytuacji nie jestem nawet w stanie stwierdzić w która stronę jest północ (było duże zachmurzenie) i chyba jestem poza mapą. Maciek też nie wiedział gdzie jestem. Podbiegłam do jakiejś tabliczki z nazwą miejscowości, przeczytałam „Płonina” (prawie usłyszałam, jak mu ręce opadają) i dowiedziałam się że jestem zupełnie gdzie indziej niż powinnam (jakbym tego nie wiedziała), kilka km poza mapą. Szlag mnie trafił, nerwy puściły (wał przeciwpowodziowy został zerwany), zaczęłam bluzgać do telefonu (bardzo raz jeszcze przepraszam pana organizatora). Maciek był bezsilny.

Zadzwoniłam do mamy mówiąc że jestem w „ciemnej d****, Koziej Wólce czy jeszcze innym badziewiu” klnąc i płącząc. Mamisia nie mogła zlokalizować żadnego zamku na „N” w okolicy Janowic (a ja już zapomniałam nazwę miejscowości) miałam dość, ale nie chciałam się poddać. Wiedziałam, że mam pokłady energii (a może wściekłości), które pozwolą mi dojść choć do ostatniego punktu transportowego. Czasu było sporo. Rozłączyłam się, zobaczyłam jakichś młodych ludzi, zapytałam o drogę do Janowic albo na zamek. Powiedzieli mi że to jakieś 10 km (ale przecież „tubylcom” w kwestii odległości nie można ufać). Zostawiłam ich (podśmiewali się coś z moich kijeczków), zaczęłam się kręcić w kółko nie wiedząc gdzie iść. Postanowiłam, że nie wrócę się po śladach- jak proponował Maciek. Rozglądnęłam się po okolicy i wybrałam drogę, która według mnie z największym prawdopodobieństwem wyprowadzi mnie na szosę z której przyszłam (wychodząc z lasu), ale trochę bardziej w kierunku Janowic (teraz wiem jak bardzo się myliłam co do mojej orientacji gdzie jestem). Zaczęłam biec, zadzwoniła mama. Powiedziałam że nie wiem co robię, że biegnę, ale muszę się poruszać naprzód (gdziekolwiek on jest), nie wrócę się- nienawidzę się wracać. Biegłam ile dałam radę, potem znów maszerowałam i znów biegłam. dotarłam do przejścia kolejowego- to już coś. Nazwa Świdnik nie brzmiała najlepiej. Zadzwoniłam znów do Maćka mówiąc gdzie jestem. Byłam na tyle zdenerwowana, że nie rozumiałam co próbuje mi tłumaczyć. Wiem, że uparcie chciałam iść torami, ale odradzał mi tę wariację. Powiedział że jestem jakieś 8 km od Janowic. Kurcze- wiedząc jak pokonać tę trasę mogłabym ją przebiec (dałabym radę- chyba). Nagle sobie uświadomiłam, że zupełnie nie czuje bólu w stopach 🙂

Próbuję nadal bez skutku dogadać się z organizatorem, ale nawet nie jestem w stanie stwierdzić w którą stronę jest cokolwiek. Zobaczyłam ludzi- matko jak ja lubię ludzi. Zaczynam ich wypytywać jak do Janowic dojść. Razem z Maćkiem mają to samo zdanie- nie iść torami bo na rozwidleniu mogłabym się zgubić. Rozłączam się z Maćkiem, gadam z miejscowymi. Próbuję się dogadać czy idąc dalej tą droga w lewo (teraz wiem, że prowadziła na południe, a ja powinnam była iść na zachód) dojdę gdzieś, choć w okolicę Janowic, tak by być na mojej mapie- nie byli pewni. Kurcze, co robić? Zaczynam wątpić w słuszność podjęcia tej Próby, mam dość! chcę do Krakowa! Chcę spać, chcę zjeść mięso i chcę do mamy:( (kryzys numer 3?)

Nagle jeden z mężczyzn proponuje, że może mnie podwieźć do Kaczorowa (gdzie to niby jest? Na mapie tego nie ma) z którego sobie już dojdę bez problemu do Janowic (skoro tak pan twierdzi). On i tak musi do sklepu jechać, więc to prawie po drodze. Budzi się nadzieja. Dzwonię do Maćka z pytaniem „czy jeśli załatwię sobie transport do Kaczorowa albo nawet do Janowic to czy w tych Janowicach będę zmuszona zrezygnować, bo wiem że w regulaminie było coś o tym, że zasadniczo nie można się podwozić i takie tam” na moje szczęście Maciek powiedział „po prostu idź dziewczyno”. Więcej mi nie było trzeba 😀 Nadzieja na Przejście powstała z gleby.

Miły mieszkaniec Świdnika (jego dom potrafię zlokalizować na google maps) powiedział bym wsiadała. Popatrzyłam z zażenowaniem na moje ubłocone buty:/ i nim zdążyłam coś powiedzieć usłyszałam „niech się pani nie przejmuje, auto muszę posprzątać”. Wsiadłam- drugi autostop (tak jakby) w moim życiu.

Pan pojechał w zupełnie innym kierunku niż się spodziewałam i chyba zobaczył moją zdziwioną minę, bo powiedział: „w tę stronę jest lepsza droga, a w tamtą trzeba by jechać przez wszystkie wioseczki”, dodał też że będzie się robić niebawem ciemno, więc nie miał serca tak mnie zostawić, bo w tych miejscowościach niekoniecznie jest super bezpiecznie. Usłyszałam także: „jak się pani ładnie uśmiechnie to nawet do Janowic panią dowiozę” (więc się uśmiechnęłam 🙂 czy ładnie to nie wiem, ale skutecznie) oraz „miała pani dużo szczęścia bo właśnie miałem otwierać piwo”. Ja natomiast wyrzucałam z siebie potok słów jak to mnie wszystko boli (bo znów zaczęło), jak psychicznie wykańczające jest zagubienie się, że nigdy nie byłam w tej części Polski itp itd. Na pożegnanie jako rekompensatę za nie wypite piwo chciałam panu dać na kolejne, ale z braku drobnych uparłam się by dać mu dwie dyszki- w końcu w Krakowie pewnie tyle bym za taksówkę (którą nigdy nie jeżdżę) zapłaciła (podróż trwała dobrych 15-20minut). Zostałam wysadzona koło jakiegoś sklepu, podziękowałam, pożegnałam się, życzono mi powodzenia. Podeszłam do jakichś ludzi z dzieckiem i zapytałam o szlak na zamek.

Poinformowano mnie, że to następna uliczka w lewo. Odpaliłam latarkę- zaraz pożałowałam (bo dawała tyle światła co nic) i zaczęłam biec mijając jakichś ludzi. Tupot moich nóg sprawiał, że ludzie się odwracali i patrzyli jak na wariatkę. Zadzwoniłam do Tomka z pytaniem gdzie jest. Był gdzieś za punktem kontrolnym, nie pamiętam gdzie dokładnie. Powiedziałam mu jaka jest sytuacja i dodałam, że mam nadzieję gdzieś go zdybać po drodze- o ile nadal planuje kimnąć godzinkę w 2 czy 3 schroniskach. Zaczęłam więc iść/maszerować/truchtać. Moja latarka w zasadzie równie dobrze mogłaby nie działać. Tylko doprowadzała mnie do szału.  Dogoniłam jakichś 2 chłopaków (jeden był Radek, drugi chyba Michał) i dowiedziawszy się, że niestety planują przerwę na spanie, szybko się oddaliłam moim żwawym krokiem.

Co chwila musiałam się zatrzymywać i szukać szlaku, bo nie wiedziałam czy jest tylko jeden czy więcej? Czy ścieżka sama będzie się narzucać (a doświadczenie miałam kiepskie w tej kwestii, więc wolałam się pilnować jak nigdy)?. W świetle mojej czołówki wszystkie kolory szlaku były takie same- no może poza żółtym (ewentualnie czerwony też troszkę odbiegał). Zobaczyłam jednak światełko na przedzie więc podgoniłam by dotrzeć do właściciela. Zrównałam się z nim i chwilkę później byliśmy przy zamku. Niestety pan, który mnie prowadził planował tam trochę odpocząć.

Zadzwoniłam znów do Tomka mówiąc gdzie jestem i pytając gdzie on jest. Powiedział jakąś nazwę (mógł powiedzieć cokolwiek), a w jego głosie słychać było, że raczej mamy marne szanse spotkać się jeszcze na trasie. Zapytałam więc o drogę (bo byłam znów sama i nie chciałam się zgubić), na co uważać. Powiedział, że gdy dojdę do niebieskiego szlaku to muszę odbić w lewo, a poza tym nie powinnam mieć problemów; no i że pewnie niebawem napotkam jakichś ludzi.

Zaczęłam więc szybko maszerować; gdzie się dało podbiegałam. Moje źródło światła doprowadzało mnie do szewskiej pasji. Ha- niebieski szlak, jak ja mam go niby znaleźć w tych ciemnościach? Szłam prawie po omacku, co jakiś czas podchodząc do oznaczeń na drzewach by sprawdzając kolory wymalowanych pasków ale i tak nie byłam pewna czy to jeszcze czarny czy już niebieski- a w zasadzie czemu by nie zielony (szkoda, że moja ręka nie umie czytać kolorów). Na moje szczęście przy tym całym nieszczęściu zobaczyłam w oddali „świetlika”, a nawet kilka. Zaczęłam znów truchtać uważając na nogi. Gdy stwierdziłam, że jestem dość blisko by usłyszeli moje wołanie kontrolnie zakrzyknęłam: „jesteście z Kotlinki?” (a skąd mieliby być? Nocą z latarkami- wariaci), „tak!”,”zaczekacie chwilkę?”,”nie!” (chamstwo pomyślałam),”no to biegnę”. Wystartowałam, a ktoś za moimi plecami zawołał coś w rodzaju- ”nie musisz się tak spieszyć”. Prawie umarłam na zawał z przestrachu, bo nie widziałam ich światełek wcześniej.

Podbiegłam do najbliższych dwóch osób jakie były w grupie i zapytałam: „Czy któryś z panów ma zamiar iść do mety nie śpiąc?” Odpowiedziano mi, że decyzję będą podejmować na ostatnim punkcie transportowym, ale że tam z przodu idzie dziewczyna co chyba nie ma zamiaru za dużo odpoczywać. Tak więc podbiegłam do niej i mówię: „słyszałam (z dobrze poinformowanych źródeł), że masz zamiar iść bez spania, a ja nie znam okolicy i chciałabym się przyłączyć”. Ola (bo tak się przedstawiła) powiedziała, że ma taki plan ale co z niego wyjdzie tego nie wiadomo. Postanowiłam trzymać się tej grupy (chyba 6-7osób).

Z początku trochę mnie denerwowało, że tak strasznie często sprawdzają mapę, upewniają się czy jest szlak. Po jakimś czasie się przyzwyczaiłam i w zasadzie cieszyłam z ich skrupulatności. Fakt faktem i tak nie obyło się bez jakichś małych powrotów, ale wszystko w granicach zdrowego rozsądku. Tak więc szliśmy sobie stadnie, a ja marzyłam o tym by ściągnąć buty. Miałam nadzieję zrobić to na najbliższym punkcie kontrolnym, ale nie chciałam opóźniać marszu.

Na PK wypiłam podany mi izotonik (bardzo mi smakował), uzupełniłam wodę (by lekko nie było)- zjadłam jedno ciasteczko (drugie wzięłam w łapkę). Ruszyliśmy dalej bez zbędnych postojów (choć i tak wszyscy czekali na mnie bo nalewanie wody było kłopotliwe). Szliśmy szlakiem niebieskim- podobno, bo dla mnie był czarny 🙂 aż dotarliśmy do jakiegoś dziwnego rozstaju dróg (bardzo blisko ostatniego „spisu powszechnego”, okolice Dziczej Góry). Strzałka oczywiście była mało precyzyjna, więc nie było zgodności co do tego, jak kto pamięta trasę z zeszłego roku. W tzw. międzyczasie zostałam „głównym mapowym” (tytuł oczywiście samozwańczy :D. Cieszyłam się, że nie jestem tak do końca bezużyteczna- bo szukanie szlaku z tą latarką mogłam sobie darować). Zaczęliśmy iść w dół, ale komuś droga się nie spodobała- zaczęliśmy wracać. Oznakowanie nie zbyt gęste budziło pewne wątpliwości. Grupa się rozdzieliła, by sprawdzić rożne opcje. W końcu postanowiono, że jednak droga była właściwa (być może przekonał nas pewny krok dwóch mijających nas panów). Chyba wtedy (albo troszkę wcześniej) dostałam smsa od Mamisi, że około 300 osób już się wycofało- oż cholera!

Zaczęliśmy schodzić łagodnie w dół, zrobiło się trochę monotonnie. Później pamiętam, że już wchodziliśmy na Skalnik. Droga ciągnęła się nieubłaganie, kamienie, kałuże, kamienie. Trzeba było czasem zrobić spory krok. Kilka razy kije zapadły mi się do połowy długości- nabierając mnie, że się złożyły. Weszłam też oczywiście w głęboką kałużę topiąc buta w całości. Po pewnym czasie, gdy szlak prowadził w górę bez końca pomyślałam sobie, że śnię. Może w tym koszmarze cały czas przechodzę w jakiś inny wymiar, który cofa mnie na początek podejścia? Wydawało mi się że cały czas widzę te same kamienie.

Kamienie, kałuże, drzewa- wszystko zlewało się w jedną całość. Po dłuższej (przeciągającej się w nieskończoność) chwili jednak dotarliśmy na szczyt. Skręciliśmy na szlak żółto- czerwony, zaczęło się mozolne zejście (oczywiście były pewne głosy sprzeciwu, że może to nie ten szlak, ale szybko zostały uciszone 🙂 ). Od schodzenia rozbolały mnie kolana, trzeba było robić dość spore kroki jak na wielkich schodach. Na szczęście w końcu jednak góra postanowiła się wypłaszczyć. Wtedy to na naszej drodze  spotkaliśmy dwie nowe osoby m.in. takiego charakterystycznego starszego pana (z dużym parasolem). Powiększoną grupą szliśmy po płaskim nużącym terenie (źle pod górę, źle z górki, źle po płaskim- mnie to się nie dogodzi chyba). Po jakimś czasie odbiliśmy w ścieżkę rowerową (oczywiście nie obyło się bez sprawdzania, czy to aby na pewno to?). Najpierw troszkę w górę, potem w dół, ktoś powiedział, że ścieżka powinna odbijać bardziej w lewo- mała cofka. Hmm… Nic takiego się nie działo, no ale postanowiono zaufać trasie i oznaczeniom- w końcu ile ścieżek rowerowych zielonej i niebieskiej może być w okolicy (z moim szczęściem jeszcze ze dwie)?

Szliśmy, szliśmy, szliśmy. Droga wydawała się nie mieć końca (dążyła do nieskończoności bardziej niż ta na Skalnik-czy to jeszcze możliwe?). Szliśmy, szliśmy, szliśmy. Kamyczki, kałuże, kamyczki, trochę błotka. Mój mózg zaczął wariować. Najpierw wydawało mi się, że po prostu zaczyna się wyłączać. Oczy patrzyły na drogę, ale tak jakby tego nie rejestrowały. Gdyby to do czegoś porównać to hmm… najbardziej mi się kojarzy z jakimś projektorem/rzutnikiem filmowym i ekranem na który pada film. Obraz padał na mózg, który zapomniał, że powinien być widzem, a nie ekranem :D. A może to odczucie to bardziej jakby być wewnątrz własnej głowy i nie mieć kontroli nad ciałem (jak czasem w kreskówkach, mała myszka, albo obcy kontroluje jakiegoś robota czy coś). Trudno to wytłumaczyć.

Niedługo później zaczęły się halucynacje- nie wiem czy z braku snu, czy może z braku wizualnych bodźców- bo czołówka dawała mało światła i trzeba było się wiele domyślać. Na początek zobaczyłam, że do plecaka Oli są przyczepione baloniki fluorescencyjne, które zmieniają kolor. Na ziemi rosły soczyste pomidory i co rusz w lesie widziałam budynki. Były zarówno zwykłe domki, pensjonaty, jak i 10 piętrowy blok oraz schroniska (jeden to chyba  był Murowaniec). Oczy biegały mi we wszystkich znanych Światu  kierunkach i nie mogłam skupić wzroku na drodze. Zaczęłam śmiać się bez powodu i mówić co „ciekawego” widzę. Starałam się powstrzymywać komentowanie zwidów, ale to było silniejsze ode mnie (współczuję moim „współtowarzyszom niedoli”). Po jakimś czasie pojawił się nawet pies. Krążył dookoła ludzi, biegał wte i nazad. Po kilku minutach nie wytrzymałam i zapytałam: „czy ktoś oprócz mnie widzi tego psa? czy to wytwór mojego zmęczonego umysłu” na szczęście wszyscy go widzieli- uff 🙂

Droga nadal się dłużyła, jakbyśmy znów byli zamknięci w czasoprzestrzeni- jakiś koszmar. W pewnym momencie chyba rzeczywiście usnęłam idąc, bo Ola najpierw była obok, a w ułamku sekundy (jak się chyba obudziłam) była spory kawałek za mną (a wydawało mi się, że tylko mrugnęłam- a może dziewczyna nauczyła się teleportacji?). Ostatecznie (lecz nie na długo) doszłam do siebie, gdy pan (ten z parasolem) się wywrócił tuż przede mną, bo usnął. Szybko ktoś go na szczęście pozbierał.

Szliśmy jakby trawersując jakąś górę, morale części grupy podupadło, a w dodatku na jakiś czas zapodziała się gdzieś Ola. Zaczęłam się zastanawiać czy się nie wróciła- ale po co. Przecież teoretycznie idziemy dobrze.

Kałuże w zasadzie się skończyły, świateł miasta czy czegokolwiek nie było widać. Obawiałam się, że jednak poszliśmy źle- a to dobrych kilka km było (czy wspominałam, że nie cierpię się wracać- wiem, że tak ale muszę to powtórzyć). Miałam ochotę zacząć zaroślami zbiegać z tej górki- czułam się zdesperowana. Po kolejnej dłuższej chwili ktoś, kto szedł obok zobaczył czerwone światło. Grupa była strasznie rozciągnięta, więc nie było zgodności co do tego, czy jest to lampka którejś z idących z nami osób (podobno ktoś miał czerwone światełko), czy też tylne światła auta. Na szczęście okazało się, że był to samochód. Jakaż radość, że ten odcinek się skończył 🙂

Na parkingu część osób miało samochody, by się w nich kimnąć; nieliczni zaczęli się przepakowywać. Podeszłam do Oli by wypytać ją o plany, ale nie była ich pewna, więc zapytałam (bez obciachowo) dość głośno: czy ktoś idzie dalej bez snu. W odpowiedzi usłyszałam „my Gosiu idziemy”. Podeszłam do głosu by zapytać kim są MY. W ten sposób poznałam (z imienia, bo od kilku godzin już szliśmy razem) moich nowych towarzyszy Maćka i Tomka 🙂 . Po zjedzeniu jakiegoś batonika i oporządzeniu się, byłam gotowa do dalszej drogi- choć strasznie chciałam ściągnąć buty i iść spać.

Nim się zorientowałam, już ruszałam nogami. Lewa, prawa, lewa, prawa. Szliśmy gęsiego, Maciek nadał dobre tempo- nie za wolne, nie za szybkie. Niewiele czasu minęło, a znów byliśmy rozgrzani po tym krótkim odpoczynku (i wystudzeniu organizmów). Po chwili z polnej ścieżki weszliśmy na asfalt. Sprawdziliśmy szlak (kto sprawdzał ten sprawdzał, ja nic nie widziałam) i poszliśmy trochę ulicą w górę. Żwawym krokiem minęła nas Ola z Marcinem (chyba). Po pewnym czasie znów wdarliśmy się do lasu, a potem znów szosa. Nie wiem ile było takiej przeplatanki. Pamiętam natomiast, że asfalt, nasze równe tempo i dźwięk uderzanych kijków strasznie mnie usypiał. Dojście do schroniska nie było jakoś szczególnie trudne i długie (tak mi się przynajmniej wydaje), w końcu towarzysze niedoli od czasu do czasu umilali marsz rozmową 🙂 .

W którymś momencie nawet sobie troszkę podbiegłam [po co?- hmm…  1. chyba chciałam udowodnić sobie (jak i innym),że nie jestem wcale taka zmęczona i obolała; 2. albo po prostu pozbawić się sił-taki mały sabotaż, czemu nie?; 3. a może chciałam się obudzić?]. Mózg znów pracował w sobie tylko odgadniony sposób, więc moje zachowanie było trochę poza kontrolą świadomości 🙂 Przy którymś przejściu polną ścieżką oczywiście zamoczyłam sobie buta- jak ja to lubię! Nie mogę też nie wspomnieć, że do samego schroniska towarzyszył nam pies- ten sam co go spotkaliśmy kilka km temu. Nie chciał się odczepić i jakoś nie dało się go odgonić.

Dotarliśmy do celu, schronisko czekało z otwartymi ramionami (gdyby je miało)- tylko trzeba nacisnąć klamkę (najpierw jednak podeszliśmy „odhaczyć” swoją obecność). Kulturalni koledzy puścili mnie przodem; „uderzyło” mnie miłe ciepełko tego miejsca, od razu poczułam się lepiej.

Idę wgłąb. Rozglądam się w prawo- wszystkie powierzchnie płaskie zajęte zostały przez olbrzymie kokony z foli NRC lub śpiworków. Lawirując miedzy „zwłokami” dotarliśmy do recepcji/baru- cokolwiek to było. Odnaleźliśmy jakieś wolne krzesła i zasiedliśmy niczym królowie (i księżniczka 😉 ). Wszędzie leżeli lub siedzieli ludzie i spali- w tak dziwnych pozycjach w jakich się znajdowali można się nabawić tylko osobliwych bólów, postrzałów i odrętwień kończyn.

Zamysł był taki: opatruję stopy, co nieco jemy/pijemy i za około 30minut wychodzimy. Tomek chciał się kimnąć (tak ze 2h), ale Maciek nie pozostawił mu złudzeń. Stanowczo mu powiedział, że my ruszamy w dalsza drogę (jak tylko plan zostanie zrealizowany). Tomasz zgodził się by go obudzić za te pół godzinki.

Ściągnęłam buty i się załamałam (znowu!). Oba buty już mi zaczęły lekko obgryzać Achillesy, stopy były rozmoknięte i bąbli też nie mało (chyba wszystkich 7 z czego 2 ogromne), jeden krwiak pod paznokciem (tylko pozazdrościć). Rozłożyłam szpeje i siebie na 3 stołkach oraz połowie stołu (strasznie jestem zachłanna terytorialnie). Stopy „oddychały” sobie wesoło, więc poprosiłam Maćka by mnie wyręczył (zazwyczaj staram się nie wykorzystywać innych, ale ponowne ubranie butów nie było wtedy szczytem moich marzeń) i kupił mi herbatę 🙂 sam coś  po chwili szamał (paskudnego 😛 ), a Tomek smacznie chrapał- no może nie chrapał, ale spał. Po zakończonym posiłku drugi towarzysz też postanowił się kimnąć, ja niestety musiałam zająć się stopami, no i bałam się, że jak usnę to obudzę się obolała z zakwasami (które podobno nie istnieją) 🙁

Oczyściłam stopy gazikiem ile się dało i wydobyłam z apteczki przygotowaną na tę okazję igłę. Wiedziałam, że z tymi bąblami długo nie pociągnę, więc zacisnęłam zęby i zaczęłam „zabawę”. Namoczona skóra niestety okazała się dość oporna na moje narzędzie, więc musiałam każdy z bąbli mocno naciskać, co z całego zabiegu było najbardziej nieprzyjemne. Bolało jak diabli, ale wyboru w zasadzie nie miałam. Udało mi się usunąć sporo „wody”, która wyciekała radośnie na chusteczkę higieniczną- dobrze, że płyn nie był krwawy, bo jakoś czerwony kolor w tym czasie do mnie nie przemawiał. W przerwie między przebijaniem igłą kolejnego kawałka skóry popijałam herbatę i zagryzałam starą bułką z szyneczką- choć była z czwartkowej nocy (nie pochorowałam się) to i tak smakowała najlepiej na świecie 🙂 Zmieniłam też baterie w czołówce (w końcu!). Nastawiony budzik zadzwonił, a ja jeszcze byłam w trakcie operacji na żywym organiźmie, więc przestawiłam na kolejne 5 min- niech sobie chłopaki pośpią chwilkę dłużej. Wprawdzie zabiegu nie skończyłam ale ich pobudziłam. Nasmarowałam stopy sudocremem, zażyłam drugi ketonal, dałam jeden Maćkowi i zaczęliśmy się zbierać.

Z polecenia Macieja nasmarowałam kolana Amolem- hmm o tym sposobie nie słyszałam ale chyba pomógł (a może to był ketonal?). Ponieważ gdzieś tam wcześniej przyznałam, że z ciepłych ciuchów mam to co mam, (czyli niewiele) więc właściciel udostępnionego przed chwilą specyfiku okazał mi miłosierdzie w postaci polara (czasem dobrze być dziewczyną- dowód nr 2- taki sam jak numer jeden).

Niebawem zwarci i gotowi wyruszyliśmy w dalszą trasę- najpierw przeciskając się miedzy ludzkimi kokonami :). Już w tym momencie zaczęłam przeklinać w myślach moje wspaniałe pomysły. Przekłute bąble szczypały. Każdy krok zdawał się być stawiany na rozżarzone węgle, piekło okropnie- jakiś dramat. Nie było jednak wyjścia, szkody zostały poczynione. Miałam świadomość, że dobrze zrobiłam, że musi być gorzej by zrobiło się lepiej- pytanie tylko KIEDY? do jasnej anielki!

Wyszliśmy ze schroniska. O dziwo okazało się, że nie jest aż tak zimno jak się spodziewałam- była 4 rano.

Maciek- nasz przewodnik szybko odnalazł trasę i znów gęsiego podążyliśmy za nim. Stopy paliły mnie „wesoło”, no ale trzeba było iść. Trochę ponarzekałam- bo tak już mam, no ale starałam się utrzymać (język na wodzy) narzucone z góry tempo. Było chyba sporo momentów w których spowalniałam Tomka, bo szedł za mną, no ale nie mogłam nic poradzić (dawałam Maćkowi trochę miejsca jakby miał przypadkiem ochotę upaść do tyłu, z pewnością nie chciałby zrobić mi krzywdy 😉 ). Rozmów było niewiele, „przodownik stada” musiał uważać na to, by znaleźć szlak- oj nie zazdroszczę mu zadania (dodatkowo było dość mgliście) oraz patrzeć pod własne nogi. Ja się tylko skupiałam na stawianiu kolejnych kroków bez dodatkowego obijania stóp o kamienie. Darliśmy się mozolnie pod górę, jak po wysokich (jak dla mnie) schodach. Domyślam się (było ciemno i czas płynął po swojemu), że to było w okolicy Czoła albo Skalnego Stołu gdy zaczął mi znów „wzrok uciekać”. Z początku nie mogłam go tylko skupić w jednym miejscu, ale po chwili gałki oczne robiły już zupełnie to co im się żywnie podobało- zero kontroli. Parę razy przez to się potknęłam, no ale miałam nadzieję, że szybko mi przejdzie. Niestety. Nie minęło wiele czasu gdy pojawiły się inne dolegliwości- czyli halucynacje. Przez pierwszych kilka minut wydawało mi się to zabawne, więc zaczynałam się śmiać w sposób niekontrolowany. Na każdym stopniu moich górskich „schodków” widziałam coś innego. Tu były kwiatki, tam rozsypane guziki, patyczki poukładane (jak od linijki), główki od klocków lego, ludzkie uszy,  szyszki, żelki, amputowane palce- normalnie mózg zwariował. Kiedy „widzenia” na chwile przechodziły to znów bardziej rozbiegiwały mi się oczy- albo jedno albo drugie. Starałam się jakoś sobie z tym radzić, ale nie miałam żadnej kontroli. Szłam, chichotałam i mówiłam co widzę. Podejrzewam, że moi towarzysze mogli pomyśleć, że jestem niespełna rozumu (tak się czułam). Przez pewien czas starałam się tylko patrzeć na buty Maćka i skupiać na nich całą moją wolę (którą kiedyś uważałam za silną), ale wychodziło średnio. W końcu Tomek mnie wyprzedził, bo mój krok stał się bardzo niesystematyczny. Na „schodkach” znów pojawiały się wytwory mojej chorej wyobraźni, guziki, zwykłe klocki lego, pomidory, różowe kwiatki, jedynki (całe rządki, takie jakby miedziane odlewy), kasztany, szyszki, spaghetti z sosem pomidorowym, chrabąszcze czy inne robactwo, cukierki, biedronki, poukładane gałązki, jakieś tabletki, borówki, mozaika z kamyczków. Chłopaki co jakiś czas zatrzymywali się, by na mnie poczekać- wykazywali się sporą dozą cierpliwości. Zaczęłam żałować, że jednak nie przespałam się chwilkę- z zakwasami bym sobie lepiej poradziła niż z tymi halucynacjami 🙁 .Szłam jednak dalej (bo co miałam zrobić?). W pewnym momencie patrząc na plecaki „wspólników w niedoli” zobaczyłam Bukę z „Muminków” (Maciek miał niebieski pokrowiec przeciwdeszczowy, a Tomek żółty) oraz psa Jake’a (z „Pora na przygodę”). Rzeczywistość mieszała się z moimi urojeniami. Tomek w pewnym momencie szedł bez butów, a Maciek miał 4 ręce.

Znów starałam się skupić na stopach przewodnika i na jakiś czas mi przeszło. Nie wiem kiedy znaleźliśmy się na jakiejś ścieżce wśród kosodrzewiny. Zrobiło się bardziej wietrznie więc ubrałam kurtkę (a może miałam ją na sobie cały czas?) i postanowiłam zjeść batonik. Próbowałam sobie wmówić, że batonik mi pomoże, że móżdżek jest niedożywiony i mu przejdzie- na chwilę podziałało. Zaczęłam iść troszkę raźniej. Niestety radość nie trwała długo- byłam strasznie śpiąca. Myślę, że byliśmy gdzieś w okolicy Czarnej Kopy albo i dalej.

Powyżej kosodrzewiny zerkając w dół rozciągał się widok na Karpacz- a w zasadzie jego światła. Wyglądało to ślicznie, no ale nie było czasu za wiele podziwiać- trzeba iść póki się da i patrzeć pod nogi . Koledzy trzymali tempo, a ja zaczęłam odstawać (niczym uszy plastusia), zmęczona a zwłaszcza śpiąca. Znów wydawało mi się, że mój umysł zamienił się w papkę. W końcu (było to blisko drogi jubileuszowej) któryś z moich towarzyszy (chyba Maciek) powiedział coś co ja zrozumiałam jako ” spotkamy się na górze, po prawej stronie, tam gdzie mniej wieje”  przytaknęłam i znów skoncentrowałam się na stawianiu kroków. Po chwili postanowiłam ubrać rękawiczki, bo ręce zaczęły mi grabieć. Włożyłam lewą, a ubierając prawą usnęłam na ułamek sekundy. Popatrzyłam na drogę- widzę kolorowe osłonki plecaków- jest dobrze. Zrobiłam kilka kroków, stwierdziłam, że boli mnie kręgosłup, oparłam się na kijach i znów na ułamek sekundy usnęłam. Ocknęłam się nagle z lekkim przerażeniem (niczym uśpiony autostradą kierowca osobówki, któremu przyśniło się, że drzemie za kierownicą). Postanowiłam ignorować ból pleców (bo znów mogłabym kimnąć oparta o coś) i po prostu iść. Chciałam dogonić chłopaków, ale nie miałam szans. Cały czas się oddalali. Szłam więc takim tempem na jaki było mnie stać. W pewnym momencie stwierdziłam, że nigdzie ich nie widzę. Zaczęłam ich wypatrywać. Mrużę oczy intensywnie (jestem krótkowidzem) wpatrując się w górę, wreszcie zobaczyłam małą żółtą i niebieską plamkę wdrapującą się na Śnieżkę.

Doszłam do rozstaju dróg, gdzie był drogowskaz na Dom Sląski i dogoniło mnie wtedy jakichś dwóch gości. Nie zważając na to, że zakręcili postanowiłam iść dalej pod górę (w końcu miał dołączyć do grupy). Darłam się pod górę ile sił, spoglądając co chwila w prawo. W pewnym momencie wydawało mi się, że ktoś do mnie macha z oddali, ale gdy byłam wyżej (i bliżej) zobaczyłam tylko kamienie. Nie zrażając się silnym wiatrem plezłam się noga za nogą. Ostatecznie dotarłam do czegoś co wyglądało na ścianę budynku. Poszłam w lewo tam gdzie prowadziła droga (zrobiłam skrót i wdrapywałam się na krzywy ryj). Rozglądam się i próbuję ocenić w którą stronę będzie to rzeczone „po prawej”. Poszłam w jedno prawo, potem wyszłam wyżej (chyba już byłam na terenie obserwatorium meteorologicznego) i znów na prawo. Był jakiś murek, więc wszystko posprawdzałam i nic. Hmm zaczęłam się zastanawiać co jest grane. Skoro wszyscy zakręcali na tym rozwidleniu to może jednak Śnieżka nie była w planie? Ale może Maciek z Tomkiem słysząc, że nigdy nie byłam w Karkonoszach chcieli bym zaliczyła ten szczyt. Ponieważ na górze było kilka osób zaczęłam wypytywać o chłopaków (takie dwa typki, jeden ma niebieską, a drugi żółtą osłonę plecaka). Nikt ich jednak nie widział. Szybko rzuciłam okiem na widoczki jakie ukazywały się ze szczytu (zmęczona nawet nie pomyślałam by zrobić zdjęcie wyłaniających się z chmur i mgły „pagórkom”) i poszłam do innej grupki pytając o to samo. W końcu jakaś dziewczyna zobaczywszy mój numer powiedziała, że trasa chyba tędy nie wiedzie, że jest tu od dłuższej chwili i nikogo z numerem nie widziała, więc może koledzy jednak tu nie wchodzili. Wytłumaczyłam, że miałam się z nimi tu spotkać, zapytałam co według niej znaczy „na górze po prawej, gdzie mniej wieje” i była tego samego zdania, że powinni być na Śnieżce.

Byłam wściekła, w myślach bluzgałam ile wlezie. Obydwu już skręciłam nogę i złamałam rękę w wyobraźni. Żałowałam, że nie wzięłam od nich numerów telefonów- co za kretynka ze mnie, ale nie podejrzewałam, że się rozdzielimy (że znów się zgubię- albo choć będę próbowała). Rozważałam nawet dzwonienie do organizatora z pytaniem o ich komórki, ale nie byłam pewna jakie numery startowe mieli (schowane pod pokrowcami). Po namowie dziewczyny (z dużym aparatem) postanowiłam, że pójdę do tego Domu Śląskiego.

Na odchodnym tylko rzuciłam, że gdyby się nie daj Boże pojawili to: „zabij ich ode mnie”. Dziewczyna  spokojnie to zignorowała i powiedziała, że „powiem im, że poszłaś do schroniska”. Poszłam; prawie zbiegałam z tej góry- tym razem drogą. W niedługim czasie byłam na rozstaju, potem bardzo szybkim krokiem udałam się dalej w kierunku upragnionego miejsca odpoczynku. Nim weszłam do środka, byłam już tak wkurzona, że nie wiedziałam czy chcę by koledzy tam byli czy też nie chcę ich więcej w życiu oglądać (dla ich własnego dobra). Rozważałam ominięcie schroniska (ale byłam zbyt zmęczona) i samotną podróż (może się nie zgubię)- niech się martwią (a co?). Z drugiej jednak strony najprawdopodobniej zrobiłabym na złość bardziej sobie niż im, więc pomysł został odrzucony.

Kilka osób wyszło z budynku, a ja skierowałam się do drzwi. Oczywiście najpierw nie mogłam ich otworzyć, ale po małej szarpaninie (zamiast ciągnąc pchałam albo na odwrót) znalazłam się w środku. Weszłam do pierwszej sali i nim dotarłam do drugiej zobaczyłam, że do mnie machają. Nie wiedziałam czy chce mi się płakać, wrzeszczeć, tupać, uderzać pięściami w stoły, rzucać krzesłami czy po prostu ich skopać. Usiadłam wielce obrażona- a jakże! Pytam ich co miało znaczyć: „spotkamy się na górze po prawej, tam gdzie mniej wieje”. Na moje słowa zrobili nietęgie miny (jakbym gadała głupoty- znowu). Okazało się, że krzyknęli do mnie coś zupełnie innego (czego teraz nie pamiętam), ale zasadniczo na tym rozstaju miałam pójść w prawo, a tam jest jakieś takie miejsce gdzie powinno mniej wiać. No szlag mnie trafił. Czy ja spałam jak krzyczeli? Czy może wiatr i założony kaptur zniekształciły słowa? Może słyszałam co chciałam?- choć wcale nie chciałam pchać się na tę górę. Powiedzieli, że czekali na mnie dobrą chwilę, ale zrobiło się zimno, więc przyszli tutaj. Ja nadal rozgniewana nie wiedziałam co powiedzieć. nawet nie wiedziałam na kogo jestem wkurzona- na nich, na siebie, na wiatr, na kurtkę (na nią jednak nie), na tę cholerną Śnieżkę?

Chłopcy kazali mi coś zjeść, więc zamówiłam żurek- choć wcale nie miałam na niego ochoty. Chciałam tylko coś rozwalić. Postanowiłam, że na wszelki wypadek (póki pamiętam) wezmę od nich numery telefonów. Zgodzili się (nie wiedzieli, że będę ich potem prześladować ;)). Najpierw zaczął dyktować Tomek, a do mnie dotarło, że z tej wściekłości, zmęczenia i braku snu nagle nie pamiętam jak nazywają się osoby, które przede mną siedzą. Wpisałam numer i patrzę na nich jak głupek. Intensywnie próbuję przeszukać zasoby moich szarych komórek i dowiedzieć się jakie noszą imiona. Patrzę się w przestrzeń- wyglądali tak, jakby podejrzewali, że jednak usnęłam z otwartymi oczami. Po chwili do mnie dociera sygnał z mózgu (który pracuje na niemiłosiernie zwolnionych obrotach- czas reakcji bardzo się wydłużył, maszyn i pojazdów mechanicznych nie należy obsługiwać)- jeden z nich to Tomek- ale który do cholery. Głupio pytać ludzi jak się nazywają gdy przeszło się z nimi ponad 30- 40km (w przybliżeniu, ale chyba już więcej). Ostrożnie więc wpisałam przy numerze „T Przejście Kotliny”. Po chwili jednak drugi kolega powiedział do pierwszego coś używając  przy tym imienia Tomek więc mogłam szybko poprawić. Pod pozorem jedzenia żurku powiedziałam do Przewodnika „wpisz się” licząc na łut szczęścia, że wpisze też imię. Niestety tak się nie stało (a mogło być tak pięknie). Napisałam więc „Amol- Przejście Kotliny” (bo właśnie zapytał o stan kolan i przypomniał bym użyła tego specyfiku).

Powoli jadłam żurek, Tomek zaproponował milkę (ale że była wyprodukowana przez Kraftfoods)- odmówiłam. Maciek też chciał poczęstować swoją czekoladą- jakąś gorzką- nie przepadam. Poza tym miałam jeszcze trochę słodkości z sobą, a plecak trzeba opróżniać (co? Im ma być lżej? – I don’t think so). Skończyłam zupę i mnie olśniło, przypomniałam sobie imię Amola (ah jaka ulga;))

Zabrałam buteleczkę do łazienki i posmarowałam kolana, które znajdowały się pod dwoma warstwami getrów i dawały znać o swoim istnieniu 😀 .Te „perfumy” nigdy nie były moimi ulubionymi, no ale cóż poradzić, co nieco działały chyba :). Wróciłam, Maciek odniósł mój talerz i kubek; zebraliśmy się i wyszliśmy.

Okazało się że droga jest teraz iście spacerowa- a ja się po Karkonoszach spodziewałam kolejnych Tatr Wysokich 😉 powiedziałam więc coś na kształt: „znów po płaskim” i zostałam uraczona: „a ta znów narzeka”. Hmm wiedziałam, że narzekanie to moje drugie imię (którego się wyrzekam), więc szybko dodałam: „ale za to idę w takim fajnym polarku” by jednak podreperować swój wizerunek (polarek był zacny bez dwóch zdań). W odpowiedzi właściciel rzeczonej części garderoby dodał coś w stylu „teraz lepiej” lub „no, to mi się podoba”.

Szliśmy więc zupełnie na luzie rozmawiając o jakichś przyziemnych sprawach, braciach, siostrach, żonach ;). Dowiedziałam się, że jestem głucha- na pytanie Tomka odpowiedziałam Maćkowi, w dodatku to co  wyszło z moich ust miało się do pytania niczym pięść do nosa (a może pasowało niczym wół do karet?). Fakt faktem wiał wiatr, ale chyba trzeba będzie się wybrać do laryngologa.

Z mojego wejścia na Śnieżkę zaczęliśmy żartować. Ostatecznie skończyło się na tym, że powinnam być im (oraz mojemu słuchowi) niezmiernie wdzięczna za stworzenie okazji do wejścia na Górę- w końcu nie wiadomo kiedy się okazja powtórzy. W podróży doszły mnie słuchy (mimo głuchoty), że jestem TRUDNA DO (Z)NIESIENIA (że co? że ja?) bo „słyszę co chcę, albo wszystko przekręcam”- wszystkiego się wypieram, to nie ja! Koniec o rozmowach 🙂

Trasa była bardzo przyjemna, od czasu do czasu szliśmy takim drewnianym jakby mostkiem/ podestem. Widoki były urzekające, bo pogoda w niedzielę postanowiła nam odpuścić 🙂 Strasznie żałowałam, że trasa nie biegnie przez Samotnię (o której słyszałam 🙂 choć nie wiedziałam gdzie jest- nazwy mnie się nie trzymają)- bo miejsce wyglądało na tak urokliwe, że nawet próbowałam namówić współpodróżników byśmy jednak zeszli w dół (stromo w dół) 🙂 mówiąc: „Chyba musimy zejść do Samotni! Tomek bardzo chciałby pozwiedzać 😉 Daliście mi szansę wyjść na Śnieżkę, to dajmy szansę i Tomkowi”.

Niestety wszelkie moje fortele zawiodły- czyżby 145km miało być wystarczającym wysiłkiem i nie trzeba nic dodawać? Szliśmy więc dalej, było sporo kamieni na dróżce- strasznie mi się podobały, więc sobie po nich tak troszkę skakałam. Potem zostałam nieco z tyłu, by zrobić 3 zdjęcia (telefonem- tragedia) na krzyż (ręce mi się trzęsły jak alkoholikowi na odwyku, więc powtarzałam kilka razy- cały czas z marnym skutkiem).

Musiałam dobiec do kolegów (co o dziwo nie było większym problemem) i znów jak ostatni głupek skakałam po kamieniach- zadowolona, że stopy mnie nie bolą (nie wiem kiedy przestały).

Maciek z obecności kamieni nie był szczególnie zadowolony (Tomek nie komentował)- ja bawiłam się jak dziecko (skoro już się okazało, że jestem najmłodsza w grupie, to mogłam sobie pozwolić na takie zachowywanie) w sklepie z zabawkami. Z kamienia na kamień, byle nie stanąć na ziemi 🙂 hops, hops, hops. Widoki były śliczne, a klimat tej kamiennej dróżki kojarzył mi się z okolicami Edynburga- trzeba by tylko kosodrzewinę i krzaczki z borówkami wymienić na wrzosowisko 🙂

Doszliśmy i przeszliśmy Słoneczniki; powoli trasa robiła się monotonna (co za dużo to nie zdrowo, albo nudno). Rozmowy jakoś się skończyły- bo wszyscy byli zmęczeni. Hopsanie po kamieniach przestało bawić, a zaczęło być torturą dla stóp- zaczęłam rozumieć milczącego Maćka, który prawie przestał reagować na naszą obecność.

Szliśmy właściwie w milczeniu, Maciek skrajem po prawej (tam gdzie było najmniej kamieni), Tomek raczej trzymając się lewej. Postanowiłam umilić sobie wędrówkę- nadszedł czas by wykraść z Parku Narodowego kilka borówek i sprawdzić czy są równie dobre co wykradzione Tatrzańskie :). Rozmiarem nie powalały, ale średnica skłaniała do zatrzymania się i skubnięcia 😀 Zebrałam maleńką garstkę- bo nie chciałam za bardzo oddalać się od męskiego towarzystwa i szamnęłam. W smaku były dobre, nie mogłam im nic zarzucić. Skomentowałam więc ten fakt „Dobre macie te borówki, ale Tatrzańskie są lepsze”  (Proszę nie informować TPNu, że jestem podkradaczem jagód) w odpowiedzi usłyszałam „myśleliśmy, że już je jadłaś schodząc ze Śnieżki, takie miałaś fioletowe usta” ( ha ha ha, bardzo śmieszne). „Nie jadłam, ale raz jeszcze dziękuję za stworzoną możliwość wejścia na ten szczyt :P”.

Zerknęliśmy na mapę- byliśmy blisko ostatniego punktu kontrolnego. Tomek nagle dostał skrzydeł.

Pokonywał kamienie z zawrotną jak dla nas prędkością. Maciek wybierał jak najmniej kamienistą drogę, ja musiałam uważać na większe głaziki, bo znów kolana dawały o sobie znać (jakby nie miały co robić).

Niedługo po Tomku dotarliśmy do schroniska. Wypiliśmy herbatę, wymieniliśmy kilka zdań z turystami, których zainteresowały nasze numery. Chyba najwięcej słów uznania usłyszałam ja 😀 (jednak czasem dobrze być dziewczyną- dowód nr 3). W „Odrodzeniu” rzeczywiście narodziłam się na nowo. Choć wizyta była krótka, to nabrałam sił i wrócił dobry humor :). Mieliśmy całkiem niezły czas (tak myślę), bo chyba była 8:35 albo 9.

Nie wiedząc ile tak naprawdę przed nami, próbowałam namówić „współtowarzyszy niedoli” byśmy może się przebiegli- nagle powstał w mojej głowie plan- chcę być na miejscu o 12 no max 13 (O Niemądra kobieto- gdybyś wiedziała co przed Tobą :/ ). Przebiegłam się więc kilkanaście metrów, ale że nikt mi nie wtórował, zrezygnowałam. Zaczęliśmy znów maszerować, trochę w górę, trochę w dół- czyli prawie płasko. Nie minęło dużo czasu, a przed nami wyrosło niebagatelne asfaltowe podejście. Z odległości wyglądało na sakramencko strome- na szczęście w rzeczywistości było „tylko” strome. Wchodzenie na tę górę zajęło nam dobrą chwilę. Potem szliśmy po kamiennej dróżce wśród kosówki- więc znów było klimatycznie. Próbowałam sobie wyobrazić ile jeszcze nam zostało- na oko założyłam, że jakieś 20km (choć 15 było bliższe prawdy). Moja orientacja kilometrowa była na tyle zła, że i tak uważałam, że Szrenica będzie tuż za rogiem. Nogi niosły fajnie chyba żyjąc własnym życiem i nadzieją na zasłużony odpoczynek 🙂

W zasadzie prawie cała ta trasa zlewa mi się w pamięci jako jedna wielka ścieżka z kosodrzewiną i kolejnymi pagórkami z kamieni (podejrzewam, że to Śląskie Kamienie i Czeskie Kamienie) za zakrętem. Gdzieś w tej okolicy napotkaliśmy jakiegoś starszego pana zainteresowanego tym co robimy.

Poinformowaliśmy, że Przejście jest na 145km i limit to 48h- turysta był pod wrażeniem (być może naszej głupoty 😉 ).  Dostał się nam komplement „to już państwo przeszli 145km- gratuluję” na co odparowałam „nie, dopiero jakieś 130”- jakby to było nic, a liczyły się tylko te ostatnie 15km :). Uświadomienie sobie tego ile już za nami było mimo wszystko niespodziewane (bo do tej pory raczej myślałam w kategorii ile jeszcze do mety). Jeszcze nigdy tyle nie pokonałam pieszo jednym ciągiem. SZOK, ile potrafi ludzki organizm (mój organizm :D). Ta informacja w pewien sposób też mnie przytłoczyła. Byłam już trochę znudzona tą drogą, tym wysiłkiem, sama sobą (i jeszcze inni musieli znosić moje towarzystwo)- co chwila pytałam kolegów ile jeszcze i denerwowałam się, gdy ich prognozy nie były prawdziwe („przecież mówiłeś, że za tym zakrętem będzie….”). Co tu się dziwić skoro w zeszłym roku ten fragment trasy pokonywali na początku i w ciemności- mogli nie liczyć pagórków 😉 mogły się „zlać” w jedną całość.

Przez jakiś czas szłam więc na przodzie, w samotności, by nie narzekać na to, że ten pagórek też nie jest ostatni. Włączyłam na telefonie album „PULSE” Floydów, włożyłam muzykę do kieszeni i starałam się pogodzić z otaczającą mnie rzeczywistością. Co kilkanaście lub kilkadziesiąt metrów obracałam się i sprawdzałam jak tam mają się chłopaki, dostosowując prędkość tak bym nie zaszła bez nich za daleko. W końcu dali sygnał bym zaczekała w jakimś dogodnym miejscu.

Zrobiliśmy jeszcze jeden postój- przy wiacie przed Śmielcem. Zjedliśmy coś(chyba dostał mi się banan od Macieja- dobrze być dziewczyną 😀 dowód numer 4) i zadzwoniłam do Taty (który oczywiście nie omieszkał powiedzieć, że mi zazdrości wyprawy). Gdy nadeszła pora wstać, to nogi postanowiły złożyć wymówienie z tej niewolniczej pracy. Zwlekłam się jednak z ławeczki tylko dlatego, że nie miałam wyboru.

Przeszliśmy wzniesienie, zeszliśmy na przełęcz i Przewodnik ostrzegł, że niebawem będą Śnieżne Kotły- czyli będzie pi***** jak na przysłowiowym dworcu w Kielcach. Zaczęliśmy podchodzić pod jakąś górę (Wielki Szyszak o ile się nie mylę), skrajem po prawej, no i już zaczął się niezły wietrzyk. Od czasu do czasu któryś głaz pod naszymi stopami wykazywał funkcje życiowe i zaczynał się poruszać, co przyprawiało mnie o lekkie mdłości. Mijaliśmy ludzi schodzących w dół, zainteresowanych naszą podrożą w kierunku przeciwnym. Kijaszki wpadały w szczeliny- było po prostu cudnie.

Potem pamiętam wiatr (dużo wiatru), mrużenie oczu, szum w uszach. Mijaliśmy jakieś punkty widokowe ale żadne z nas nie pokusiło się by na nie zbaczać. Szliśmy w milczeniu walcząc z żywiołem i zmęczeniem. Zrobiło się naprawdę zimno i strasznie żałowałam, że w którymś momencie pozbyłam się maćkowego polara. Teraz nie miałam szans ubrać go ponownie, bo po ściągnięciu kurtki chyba natychmiast bym stała się kostką lodu. Tak więc szliśmy zmarznięci (gore tex może i przed wiatrem chroni, ale gdy jest mocny i bardzo zimny to i tak jest nieprzyjemnie), a ja troszkę szczękałam zębami. Miałam wrażenie, że szpik kostny zaczyna mi zamarzać. Chociaż staraliśmy się iść szybko to nie mogliśmy się rozgrzać- trzeba było to przetrzymać. Droga gdyby nie pewne utrudnienia (szybki ruch powietrza) była fajna (monotonna, ale fajna), w miarę równa, szeroka, prawie płaska. W zasadzie taki rodzinny spacerek wśród kosówki 🙂 Przez to że trasa nie była uciążliwa znów zaczęło mi się chcieć spać. Ciągle wyglądałam końca naszej wędrówki- a droga z uporem maniaka ciągnęła się w nieskończoność (nie chcąc ukrócić naszej tułaczki). Stopy od jakiegoś czasu znów nie dawaly o sobie zapomnieć. Czułam, że co najmniej jeden paznokieć się będzie ze mną żegnał po tej wyprawie. Za każdym razem, gdy nieuważnie postawiłam stopę miałam ochotę natychmiast ją amputować. Nie było jednak sensu się zatrzymywać- niech to się wreszcie skończy i już! (czyżby kryzysik?)

Noga za nogą szłam nie zważając za bardzo na towarzyszy. Co jakiś czas sprawdzałam gdzie są- ktoś tu (chyba ja) miał nierówne tempo, bo raz byli bliżej, raz dalej. Patrzyłam głównie pod nogi, nie rozglądając się zbytnio- miałam wrażenie, że znów wpadliśmy w jakąś pętle czasoprzestrzeni, że tego czy innego turystę już widziałam (3 razy), wszystko się powtarza. W końcu jednak to zobaczyłam (w zasadzie jeszcze nie wiedziałam co widzę)- ostatnie podejście, a wcześniej zejście. Odbiliśmy więc w lewo (w dół), zrobiliśmy pętelkę. Zaczęliśmy podchodzić- radość ogromna, chciało mi się biec- ale wiedziałam, że to nierozsądne i pożałowałabym. Moje stopy już radości nie podzielały od kilku lub kilkunastu, jak nie kilkudziesięciu km.

Weszliśmy szczęśliwi na Szrenicę (choć w zasadzie nie jestem pewna czy nie trzeba odbić w prawo by się znależć na szczycie) i nie wiem jak reszcie, ale mnie prawie od razu zrzedła mina: zejście. To chyba był największy koszmar jaki mi się przytrafił. Nogi się ugięły na ten widok- w dół, w dół i jeszcze raz ostro w dół.

Z początku było DOŚĆ łagodnie- choć jak dla mnie były powody do narzekania. Szliśmy wolno, kolana zaczęły znów dawać w kość (a może w staw), buty stały się mniej wygodne 🙁 Byliśmy na wysokości około 1362m, a trzeba było zejść do 710m n.p.m. Nie wiedziałam jak stawiać stopy, więc szłam na zmianę jak kaczka lub sierotka- żaden ze sposobów jednak nie był dobry. Wolnym tempem doszliśmy do Schroniska na Hali Szrenickiej  (1195m n.p.m). Chcieliśmy nawet zrobić mały skrót, ale zobaczyliśmy „ogłoszenie parafialne” dotyczące grzywny, więc sobie darowaliśmy- to przejście i tak kosztuje nas wiele siły, więc ewentualnie choć finansowo się nie rujnujmy 🙂

Od tego budynku było tylko gorzej, miałam ochotę wrzeszczeć z wściekłości- choć nie wiem na co wkurzona- może na to, że trasa nie prowadziła „zakosami” tylko prosto w dół. Nie wiem pod jakim kątem było to zejście, ale jak na mój gust 45-50 stopni jak nic (być może wyolbrzymiam). Próbowałam wszelkich znanych mi metod by zaradzić swojej niedoli. Schodziłam jakiś czas tyłem, co było na tyle niewygodne, że zrezygnowałam; zakosami co dodawało metrów- ba, nawet tymi zakosami truchtałam (byle jak najszybciej się z tym uporać); dreptałam bokiem- też kiepska sprawa. Z metra na metr nogi miały serdecznie dość mojego towarzystwa. Miałam ochotę schować kurtkę, położyć się na tym pseudo chodniczkopodobnym czymś i się turlać- może gdyby była tu trawa to plan bym zrealizowała, choć tak długi spadek mógłby zaowocować prędkością nie do opanowania.

Zadzwonił Szymon (cóż za niespodzianka!) by zapytać na jakim jestem etapie- miło było usłyszeć jego wesoły głos. Zaczęłam żalić mu się, że to zejście jest istnym koszmarem, że wszystko mnie boli, że mam dość- jakby jakaś tama puściła- wylewałam swoje smutki. Kolega na to zażartował: „ja bym na twoim miejscu zrezygnował” (podziałało, humor odzyskałam na chwilę), nie pozostałam mu dłużna „wszystko fajnie, też bym zrezygnowała. Musiałabym się jednak z Tobą rozłączyć, napisać smsa do organizatora, a po prostu mi się nie chce”. Stanęło więc na tym, że jednak do mety się dowlokę- ewentualnie. W zasadzie nawet gdybym złamała teraz nogę to miałam jeszcze ponad 6h by się doczołgać. Zakończyłam rozmowę, rozeznałam się w sytuacji grupy.

O dziwo Tomek jakby ponownie dostał skrzydeł- nie wiem, czy ten człowiek tak zawsze reaguje na spadek terenu 😉 . Nabrał pewnej prędkości i nie zważając na nic zaczął przecinać trasę. Był gdzieś troszkę poniżej mnie gdy go zapytałam czy poczeka może ze mną na Maćka. Powiedział, że na swój sposób boi się zatrzymać, że może już ponownie nie ruszyć- rozumiem to doskonale. Dodał, że poczeka na dole. Zakrzyknęłam do Maćka czy na niego czekać (nigdzie mi się nie spieszyło, w końcu czy to będą 41h50min czy nawet 42:30min nie ma już znaczenia, ważne by dojść) i po raz pierwszy od jakiegoś czasu dostałam sprecyzowaną odpowiedź- przytakujące kiwnięcie głowy 🙂 . Kiedy Maciej dołączył, to szliśmy razem tempem zdeterminowanych, bezlitośnie bezwzględnych 90letnich staruszków zwiedzających muzeum sztuki ludowej. Ludzie zaczęli nas mijać, więc zaczęłam wygrażać, że nie wolno chodzić szybciej niż my, bo będziemy przez nich zdołowani. Jakaś miła para z nami co nieco zagadała, ale zasadniczo atmosfera była średnia. Maćka humor się nie trzymał, a mnie zaczynał opuszczać. Stopy choć miałam dobrze zawiązane buty, mimo wszystko obijały się o obuwie, co przysparzało dodatkowych bolesnych doznań. Kolana miały ochotę eksplodować, znów marzyłam o tym by się turlać. Chciałam by ten cholerny pseudochodnik się skończył (nie wiedziałam czego sobie życzę). No i tak też uczynił. Dotarliśmy do schroniska Kamieńczyk (ok 830m.n.p.m.), a następnie szliśmy węższą kamienistą nierówną drogą- nadal dość ostro w dół. Uparta ta góra.

Przykładem Maćka dreptałam trzymając się prawej strony, gdzie zagęśczenie kamieni było mniejsze i mogły służyć niczym schody- istniała też sposobność trzymania się barierki. Stawialiśmy ostrożnie stopy, w skupieniu i ciszy (niczym przy modlitwie).

Ludzie nadchodzący z przeciwka narzekali, że mają pod górkę (a moim marzeniem było by się z nimi zamienić- podejrzewam, że Maćka też). Jakieś dziewczyny się strasznie zmęczyły, a my tylko wymieniliśmy lekko szydercze uśmiechy- co Ci ludzie wiedzą o zmęczeniu? W końcu prawie parsknęliśmy śmiechem gdy jakaś pannica poskarżyła się, że to wejście jest jak Mont Everest, takie strome -naprawdę trudno było się powstrzymać. Tak czy inaczej te komentarze chyba wbrew pozorom nas pokrzepiły- odwaliliśmy kawał dobrej roboty.

Dotarliśmy do Tomka, który na nas czekał (zrozumiałam, że na dole znaczy na mecie- pojmowanie słów facetów mam na strasznie niskim poziomie) u wylotu drogi przy jakiejś budce (z pamiątkami?). Ruszyliśmy dalej naszą trójeczką- tym razem Maciek chyba dostał skrzydeł (czyżby to były skrzydła przechodnie, kiedy ja je dostanę?). W ogóle nie orientowałam się gdzie mamy iść. Tomek zaczynał się rozkręcać na nowo (o ile pamiętam przyznał, że czekał jakieś 4 minuty- ale taki postój wystarczy by ciężko było ruszyć).

Mieliśmy ochotę dotrzeć do mety przed 42h, plan był realny. Byliśmy blisko (tylko jak bardzo?). Przewodnik prowadził bezbłędnie, choć miał jakieś małe wątpliwości. Mnie się wydawało, że jednak trasę pomylił, ale musiałam mu zaufać- nie chciało mi się sprawdzać mapy (chciałam wierzyć, że dobrze idziemy). Z rozpoczęcia trasy pamiętałam tylko przechodzenie przez mostek i myślałam, że zeszliśmy za bardzo w dół. Miałam cichą nadzieję, że nie będzie trzeba znów podchodzić (choć lepsze to niż zejście).

Wyszliśmy z leśnej dróżki i nagle usłyszeliśmy jakiś dziwny mechaniczny dźwięk, spojrzałam na zegarek minęła właśnie 42 godzina. Chyba automatycznie przyspieszyliśmy kroku, po chwili ukazała się dolna stacja wyciągu (a może widzieliśmy ją gdy usłyszeliśmy ten mały „alarm”), jeszcze schody w dół, jeszcze zakręt w prawo, meta jest za jakieś 5m. Spontanicznie chwyciliśmy się za ręce i przekroczyliśmy ją w jednym czasie 42:00:41- są powody do radości (ale może trzeba było opóźnić się o sekundkę) jesteśmy na 49. pozycji (co policzyłam w domu).

Nawet nie wiem czy czułam radość, czy była euforia (jak po maratonie), na pewno ulga i zmęczenie. Szybki „ukłon” by Maciek organizator zarzucił nam medale (tego się nie spodziewałam, bo nigdy ich nie było) na szyje i chyba uścisk dłoni (prezesa 😉 ).

Weszliśmy do Szałasu Żywiec, a tam wszyscy jacyś tacy rześcy i wypoczęci- co jest grane? Zakrzykuję na pięterko (gdzie był depozyt) „czy może ktoś mi znieść plecak?” Chętnych nie było (dziwne), tylko głos jakiś odpowiedział „tyle przeszłaś dziewczyno, to i schody pokonasz”. ” W górę jakoś wejdę, ale kto mnie zniesie- zejścia się obawiam”. Weszłam jednak na górę, narobiłam rabanu, zabrałam swój pakunek i jakimś sposobem zeszłam w dół- ktoś mi doradził by iść tyłem. Ponieważ Tomek musiał lecieć (autem do domu), więc podziękowaliśmy sobie za wspólną wyprawę (w międzyczasie  razem z Maćkiem zrobili sobie pamiątkowe zdjęcie- beze mnie- czyżbym wyglądała na aż tak styraną, że się nie nadawałam?)

i serdecznie pożegnali. Maćka znalazłam po chwili- już jadł.

Zaczęłam wybebeszać oba plecaki w poszukiwaniu ciuchów, które na siebie założę- by nie przeszkadzać swoją obecnością innym pasażerom autobusu. Maciek patrzył z politowaniem, a ja próbowałam się spieszyć. Kazał mi coś zjeść ciepłego np. żurek (no ale ile żurków można w jednym dniu zjeść, nie przesadzajmy z tym zupkowaniem)- jakbym była małą dziewczynką. Po rozglądnięciu się po zawartości menu, w końcu wygrała: gorąca czekolada (chyba jestem dzieckiem) i szarlotka (ok, jestem łasuchem). Wcześniej jednak poszłam się przebrać 🙂 Spakowanie się na powrót nie poszło mi najlepiej (przez wszechogarniającą mnie atmosferę pośpiechu wywoływaną wzrokiem kolegi)- wracałam z dwoma plecakami choć niby miałam teraz mniej rzeczy (bułki nie było i niektórych batonów, ale koszulka z Przejścia zajęła ich miejsce).

O ile gorąca czekolada była zupełnie poprawna o tyle szarlotka mnie zaskoczyła- nie dość, że z lukrem i czekoladą to wśród jabłek można było znaleźć kawałeczki pomarańczy- pyszności:) . Zjadłam- Maciek nie chciał skosztować (choć obiecałam jakoś dowlec się po drugi widelec).

Myślę, że trwało to wszystko dobrą godzinę nim udało mi się pozbierać i zjeść- byłam gotowa do wyjścia.

Nie mam pojęcia jakim cudem Maciek był w stanie prowadzić auto, w zasadzie nie wiem skąd wzięliśmy siły by do niego dotrzeć- fakt chodzenie krokiem „staruszkowym” mieliśmy opanowane do perfekcji, no i jeszcze dżentelmen niósł mi plecak (czasem dobrze być dziewczyną – dowód  numer 5). O dziwo nawet udało mi się oddać polara- choć w pewnych kręgach jestem znana z bycia kleptomanką (w kwestii ubrań i długopisów).

Podroż była przyjemna- dobrze jest siedzieć na miękkim fotelu samochodowym 🙂 . Szybko jednak stała się trochę przerażająca, gdy kierowca przyznał, że miał w drodze (z soboty na niedziele ) halucynacje i teraz też widzi jakieś niepokojące rzeczy- super, tego mi było trzeba (wylądować na drzewie lub w rowie, bo wyskoczy na jezdnie gigantyczny różowy pluszowy króliczek). Szczęśliwie dojechaliśmy do Jeleniej Góry, bez wypadku.

Zostałam „porzucona” koło pewnej pseudo restauracji w której zazwyczaj nie jadam. Maciej zapytał czy wiem w którą stronę iść na dworzec, więc przytaknęłam. Zabrałam rzeczy, pożegnałam się- już prawie jestem w domu 🙂 Odjechał.

Z wrażenia niepotrzebnie przeszłam ulicę, bo wydawało mi się że dworzec jest jednak z innej strony 🙂 Sprawdziłam o której mam odjazd autobusu, zadzwoniłam do Mamisi, zaczęłam smsować ze znajomymi (skracając czas oczekiwania na autobus). W końcu ruszyłam w dalszą drogę- zadowolona z wyczynu który kosztował tak wiele, wydawał się ponad moje siły; z wrażeniem, że góry mogę teraz przenosić, ze zmęczeniem graniczącym z obłędem. Zmordowana, ale jaka szczęśliwa 🙂

Przejście Dookoła Kotliny Jeleniogórskiej jest niesamowitym wyzwaniem (sprawdzeniem charakteru), ludzie są wspaniali (można się dowiedzieć, że jest się trudnym do zniesienia kompanem), trasa czasem bezlitosna (oj to zejście ze Szrenicy i mylne szlaki), ale na końcu drogi czeka ogromna satysfakcja.

Mam nadzieję, że w przyszłym roku uda mi się znów zapisać (nie chciałabym iść na krzywy ryjek) 🙂 i przejść trasę w kierunku „tradycyjnym”. Tym razem się przygotuję- może 🙂

Jeśli chodzi o straty to sprzętowe na szczęście żadne (ok, niewielkie dziurki w butach). Zdrowotnych nie stwierdziłam (jak na razie): kolana o dziwo ocalały w tej wojnie, stopy- no cóż myślałam, że będzie gorzej (wszystko się zagoi).

Drugiego dnia po Przejściu byłam w stanie zbiegać po schodach, a kiedy wyszłam z autobusu w Krakowie (w niedziele, a w zasadzie poniedziałek po północy) Mama zdziwiła się w jak dobrym stanie jestem 🙂 . Być może po przekroczeniu pierwszych pieszych 100km (po Kieracie dochodziłam do siebie dość długo) jest już z górki. Trzeba będzie pomyśleć o nowej formie katowania 😉 jakieś dwie seteczki.

Mam szczerą nadzieję, że wszystkie wspomniane wydarzenia miały miejsce. Ludzie których spotkałam istnieją i nie przeżyłam tej przygody tylko w mojej wyobraźni (wtedy chyba byłoby dziwniej). Martwi mnie jednak fakt, że na dwóch zdjęciach na jakich są moi towarzysze mnie nie ma 🙂

Przejście w liczbach:
długość145km
około 5500m wzlotów i upadków (terenu)
zapisanych zawodników: 527
doszło: 134 (25,4%)
zrezygnowało: 393

Autor : Gośka „Boleczka”