Wreszcie się zebrałem do opisania tego, co długo już siedzi w mojej głowie i z czym męczyłem się przez ponad dwa ostatnie miesiące (tak, tyle to trwało). W zasadzie tak jest z każdą nową sprawą na Filipinach, a po moich ostatnich doświadczeniach wiem jak można to wszystko lepiej zorganizować i co tak naprawdę jest wymagane, by móc wziąć ślub. Podzielę się tu z Wami swoimi „przygodami” i opowiem ile mnie to kosztowało nerwów i ile przeróżnych urzędów w Polsce i na Filipinach musiałem zwiedzić, żeby dojść do tego momentu, w którym teraz jestem. Mam nadzieję, że dzięki temu nie popełnicie błędów, jakich sam niestety nie uniknąłem.
Zaparzcie sobie teraz kawę i przygotujcie jakąś przekąskę, bo to będzie długa historia…
Przed wylotem do Polski – czas do ślubu i wesela około 4 miesiące
Termin ślubu i wesela został ustalony na samym początku i padło na 18 października 2018 roku. Dlaczego taka data? Odpowiedź jest prosta – w numerologii, z którą totalnie nie mam nic wspólnego i się na tym nie znam, 10/18/18 to jakaś szczęśliwa kombinacja liczb. Christine wybrała datę, a ja się nie kłóciłem, ale jako ciekawostkę dodam, że tego samego dnia i miesiąca urodziny ma nie tylko moja siostra, ale też babcia Christine, więc to faktycznie musi coś znaczyć.
Po tym jak ustaliliśmy datę poprosiłem moją wybrankę, żeby zrobiła rozeznanie w kościele i urzędzie stanu cywilnego jakie dokładnie dokumenty potrzebujemy i co muszę przywieść z Polski, żeby dopełnić wszelkich formalności. Wiedziałem, że sporo tego będzie i zdawałem sobie sprawę, że pewnie każda wyspa albo region na Filipinach może mieć różne podejście do tematu (czego nie raz już doświadczyłem w innych kwestiach). Dlatego dopytywaliśmy się dokładnie tam, gdzie będą przyjmować moje papiery. Dokumentów na początku było sporo, choć połowa z nich to rzeczy typu kserokopia paszportu, zdjęcia paszportowe i inne skany, które Christine musiała załatwić ze swojej strony. Przysięgam Wam, że za każdym razem kiedy mam do czynienia z biurokracją filipińską, na samą myśl o tym ciśnienie mi skacze, dlatego starałem się ograniczyć moją obecność w tych wszystkich biurach. Wysłałem zawodnika wagi ciężkiej, który niejedną walkę stoczył, czyli Christine…
Pierwsze wrażenie nawet spoko. Dowiedzieliśmy się, że z mojej strony potrzebnych jest tylko kilka dokumentów z Polski, a konkretnie akt urodzenia, potwierdzenie z Urzędu Stanu Cywilnego, że jestem stanu wolnego oraz z kościoła certyfikat chrztu, bierzmowania oraz zaświadczenie, że nie jestem w żadnym związku katolickim w Polsce. W zasadzie zaraz po tym jak otrzymałem tę listę poprosiłem moich rodziców by się dowiedzieli, co można załatwić jeszcze zanim przylecę do Polski. Z kościołem, z którym naprawdę mam mało wspólnego, poszło od strzału! Moja Mama (dziękuję Ci za to) otrzymała oficjalny dokument z parafii, w którym były zawarte wszystkie informacje jakich potrzebowałem (na jednej stronie a4). Z Urzędem Stanu Cywilnego poszło trochę inaczej, czego się zresztą spodziewałem…
Urząd Stanu Cywilnego w Polsce
Po wizycie moich rodziców w USC byłem trochę zmieszany. Zostali niby poinformowani, że mogę wystąpić o dokumenty osobiście będąc w kraju i w kilka dni je otrzymam, ale z drugiej strony nic nie wiedzieli na temat ślubów za granicą i jak dokładnie te dokumenty mają wyglądać. Postanowiłem jeszcze będąc na Filipinach wziąć sprawy w swoje ręce i napisałem do nich e-maila. Wyjaśniłem o co chodzi i że biorę ślub na Filipinach. Odpowiedź przyszła bardzo szybko, a tam przeczytałem, że jeżeli chcę się ubiegać o międzynarodowy dokument potwierdzający mój status singla muszę dostarczyć dokumenty potwierdzające status singla mojej wybranki z Filipin… Eeehhh, chwila, chwila, bo nie czaję… Nie mogę dostać potwierdzenia statusu singla na międzynarodowym druku jeśli nie przedstawię analogicznego dokumentu dotyczącego mojej narzeczonej? Czy to są jakieś żarty?!?
Te żarty trwały jeszcze trochę, bo po prostu odpisałem, że jeszcze wybranki nie znalazłem, a dokument chcę i tak otrzymać, bo jest on ważny przez 6 miesięcy i w tym czasie oczywiście kogoś sobie znajdę 😛 Dostałem odmowę! Szybki telefon do Christine i 20 minut później miałem od niej skan stosownego zaświadczenia, wydanego przez jej urząd. Od razu przesłałem go do Polski i zapytałem czy to im wystarczy i… dostałem kolejną odmowę! Przyznaję, trochę naprawdę brzydkich słów poleciało, bo jako uzasadnienie odmowy otrzymałem informację, że na dokumencie, który jest w języku angielskim, było napisane „Christine nie widnieje w rejestrze osób zamężnych” a nie, że jest stanu wolnego. WTF?!? Nigdy w życiu bym nie przypuszczał, że Urząd Stanu Cywilnego w Polsce otrzymując wymagany przez siebie dokument będzie robił takie jazdy! To był po prostu cyrk! Wymieniłem z nimi jeszcze kilka e-maili, w których niejednokrotnie wyjaśniałem, że nie możemy im przedstawić innego dokumentu z Filipin, bo jest to druk standardowy i oficjalnie obowiązujący, a do tego poświadcza dokładnie to, o co im chodzi, ale to niestety nie skutkowało. Z pomocą przyszedł przyjaciel Marcin, który najprawdopodobniej spędził połowę nocy na studiowaniu ustawy i szukaniu przykładów, że USC w Polsce jest w błędzie. Kolejnego dnia odpisałem do nich i załączyłem informacje jakie znalazł Marcin. Wiecie co się okazało? Otóż według nich te informacje były stare i nieaktualne, ale „zrobimy dla Pana wyjątek”. Do dzisiaj jestem przekonany, że to nie żaden wyjątek tylko próba ucieczki urzędnika od przyznania się do błędu, bo zapis o tym, że potrzebne są dokumenty przyszłej małżonki do wydania mi tego konkretnego zaświadczenia już dawno nie istnieje… Wreszcie jakiś postęp!
Jeszcze przed wylotem do Polski
Tuż przed wylotem dostałem od siostry zeskanowany dokument z kościoła, który w oryginale czekał na mnie spokojnie w domu. Znając jednak filipińską patologię na szybko zrobiłem jego tłumaczenie i pojechaliśmy z Christine zawieść go na plebanię, gdzie odbędzie się ślub. Złożyłem te dokumenty i zapytałem czy wszystko się zgadza. Przez chwilę nawet myślałem, że wszystko przejdzie bez problemu, bo kobieta otrzymała dokładnie to, o co prosiła, ale jednak nie…. „proszę pana, ale pan potrzebuje trzy osobne dokumenty” … „proszę pani, ale jak przeczyta pani to tłumaczenie to zrozumie, że katolicki kościół w Polsce wydaje te trzy dokumenty i wymagane poświadczenia na jednym dokumencie”… Serio, przeczytała to ze 3 razy po czym stwierdziła „ale ja mam tutaj napisane, że mam otrzymać trzy”… Trochę się zagotowałem, ale wiedziałem, że to kościół, więc postanowiłem zachować spokój i powagę i policzyłem spokojnie do 10. NA GŁOS! (Christine się śmiała, a kobieta chyba rozumiała czemu to robię). Po odliczance powiedziałem jej, że są dwie opcje rozwiązania tego problemu. Skoro musi mieć trzy dokumenty, to „1 – proszę sobie zrobić jeszcze dwie kopie tego dokumentu, który trzyma pani w ręku albo druga opcja – proszę potargać kartkę tak, by rozdzielić ją na 3 części”. Zastanawiała się jeszcze parę minut po czym stwierdziła, że musi się zwrócić do księdza, żeby ten sprawdził przedstawione zaświadczenie, a my mamy wrócić za 3 dni.
Po trzech dniach specjalnie przyjechałem z sąsiedniej wyspy, poszliśmy na plebanię i zapytałem czy ksiądz sprawdził co miał sprawdzić. Ta sama kobieta otworzyła naszą teczkę, popatrzyła na dokument i bez chwili zawahania powiedziała „ale potrzebuje Pan do tego tłumaczenie na angielski”. Dosłownie mnie zamurowało! Już nawet nie liczyłem do 10, tylko bardzo stanowczym głosem odpowiedziałem, że tłumaczenie ma od samego początku, bo je czytała i znajduje się ono pod oryginalnym dokumentem w tej samej teczce! Ani nie przyznała mi racji, ani nie przeprosiła, tylko stwierdziła, że przecież ten dokument powinien zostać złożony w głównym kościele w Dumaguete, a nie w kościele, gdzie bierzemy ślub… Kurtyna…
To koniec części pierwszej dotyczących próby załatwienia wszystkich dokumentów na ślub, mam nadzieje że przypadł ci ten tekst do gusty i udostępniasz albo chociaż zalajkujesz bloga. Zapraszam również na Fan Page gdzie jest więcej zdjęć i tekstów dotyczących Filipin Szukajacprzygody
