Ślub na Filipinach – przygotowanie dokumentów – część trzecia

W ostatniej części opisałem swoje przygody podczas spotkania w Urzędzie Stanu Cywilnego oraz Ambasadzie Filipin w Polsce. Byłem przekonany, że dokumenty, które po długim czasie udało mi się zorganizować są czyste i czytelne jak łza. Ambasada Filipin wystosowała odpowiednie pismo, potwierdzające autentyczność dokumentów oraz to, że zostały uwierzytelnione przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Wszystko zostało spięte razem i przewleczone czerwoną wstęgą, zalakowaną kozacką pieczątką. Nie byłem w stanie sobie wyobrazić już niczego złego, bo te dokumenty po prostu były tak przygotowane, że tylko analfabeta by sobie z nimi nie poradził.

Wróciłem na Filipiny

Podróż powrotna minęła mi naprawdę bardzo sympatycznie. Kolejny raz spotkałem się z Witkiem w Dubaju, zwiedzałem, mogłem znów skosztować pysznych potraw – tym razem z Indii oraz Etiopii. Swoją dubajską przygodę opisałem w poście „Co warto zobaczyć w Dubaju”.
Kolejny lot też był przyjemny, czytałem książki, a w Manili, dzięki Bogu, miałem tylko kilka godzin postoju. Wróciłem w upragnione objęcia mojej narzeczonej i pierwsze co zrobiłem (no dobra, może nie pierwsze) to przekazałem jej kopertę ze wszystkimi oryginałami dokumentów – nie tylko dokumenty z ambasady, ale również oryginał pisma wydanego przez moją parafię. Christine zaraz po moim wyjeździe na Siquijor miała przekazać je do odpowiednich placówek, bo i tak jeszcze mieliśmy wystarczająco dużo czasu. Wróciłem na Siquijor i delektowałem się wyspiarskim życiem. Było sporo imprez i odwiedzin znajomych. Wszystko wydawało się idealne aż do momentu, kiedy Christine do mnie zadzwoniła i trochę wkurzonym głosem poinformowała, że filipiński Urząd Stanu Cywilnego nie chce przyjąć dokumentów, ponieważ brakuje na nich pieczątek polskiej ambasady. Przekazali jej, że mam polecieć do Kuala Lumpur (tam znajduje się najbliższa ode mnie placówka) i zdobyć pieczątki. To chyba był ten moment, kiedy podczas całego procesu przygotowania do ślubu ciśnienie skoczyło mi najwyżej. Czułem się trochę jakby mnie ktoś okradł z kasy po czym do mnie przyszedł i powiedział, że chce pożyczyć kilka dodatkowych stówek. Wiedziałem, że dalsza rozmowa z Christine w tamtym momencie nie miała już sensu, bo ona i tak nic więcej nie mogła tam załatwić. Uznałem, że jedyną opcją będzie złapanie następnego dnia pierwszego promu i osobiste wyjaśnienie całej sytuacji. Tak też się stało.

Urząd stanu cywilnego na Filipinach – Local Civil Registrar office (LCR)

Przysięgam, że z taką niekompetencją, jak w LCR, na Filipinach się jeszcze nie spotkałem. Miałem wrażenie, że oni tam nie pracują tylko spędzają wolny czas. W całym biurze było 10–15 osób, z czego przynajmniej 12 siedziało i grało na telefonach albo miało otwartego FB na firmowym komputerze. Czekaliśmy spokojnie aż osoba, która właśnie umieści ostatniego posta będzie wolna, żeby do niej podejść. Pech chciał, że głównego szefa nie było, bo musiał wyjechać na spotkanie, więc na nasze nieszczęście trafiliśmy na kobietę, która nie tylko nie mogła udzielić żadnej konkretnej informacji, ale jeszcze miała wielkie problemy, żeby powiedzieć coś konstruktywnego w języku angielskim. Sytuacja po prostu była komiczna – ja do niej mówiłem po angielsku po czym ona nawet nie patrzyła na mnie tylko na Christine i odpowiadała jej po filipińsku, a ja tego nie rozumiałem. Zwróciłem jej uwagę, że jestem tu osobiście. Zapytałem, czy rozumie i jest w stanie rozmawiać po angielsku patrząc na mnie, na co ona, że tak, oczywiście i zaraz potem wracała do swojego ojczystego języka nawet na mnie nie spoglądając. Grzecznie ją poprosiłem, żeby przeczytała co jest napisane na pierwszej stronie, a mianowicie, że ich własny, filipiński konsul podpisał list w Polsce i zatwierdził te dokumenty. A ona swoje, że na jakiejś kserowanej kartce ma napisane, że w przypadku obcokrajowców wymagana jest pieczątka z ambasady ich kraju. Zapytałem grzecznym, choć nieco złośliwym tonem, czy jeżeli na mojej koszulce jest napisane pomidor (bo akurat tak było) czy to oznacza, że jestem warzywem? W jej oczach było widać zmieszanie, ale bez zająknięcia wyksztusiła z siebie, że z nią niczego nie załatwimy i mamy przyjść w przyszłym tygodniu, kiedy wróci kierownik placówki.

Kilka dni później…

Uzbrojony w cierpliwość kolejny raz udałem się do tego biura LCR z zamiarem przeprowadzenia stanowczej rozmowy z kierownikiem placówki. Wydawało mi się, że osoba, która pełni taką funkcję biegle włada językiem urzędowym, czyli angielskim, ale kolejny raz się zawiodłem. Burak, bo inaczej nie jestem w stanie go nazwać, nawet nie przeczytał pierwszej strony z pieczęcią i poświadczeniem konsula, tylko przeszedł do ostrego ataku pokrzykując, że zgodnie z ich prawem potrzebuję pieczątki polskiej ambasady w Kuala Lumpur. Zadałem mu pytanie dlaczego akurat Kuala Lumpur, bo przecież polskich ambasad na świecie jest wiele. W odpowiedzi poczęstował mnie totalną brednią, jedną z wielu wypowiedzianych do mnie tego dnia, że musi być Kuala Lumpur, bo jest najbliżej. Zacząłem się śmiać i jeszcze raz tłumaczyć jak prostemu chłopu, który właśnie skończył sadzić ryż, żeby przeczytał pierwszą stronę i jeżeli jej nie rozumie to niech zadzwoni do kogoś postawionego wyżej, kto może to pojmie. Odparł, że nie będzie tego czytał, bo brakuje pieczątki. Tak się jeszcze przez chwilę bawiliśmy w kotka i myszkę, ale widać było, że nie tylko jemu rośnie ciśnienie. Na koniec rzuciłem mój ostatni pocisk, który mógł mnie kosztować dodatkową kasę i to pewnie nie małą, ale byłem w stanie się poświęcić. Powiedziałem: „to ja dzwonię przy panu do waszej ambasady w Polsce i sobie porozmawiacie, wyjaśnijcie między sobą kto jest w błędzie”. Koleś na chwilę się zawiesił, po czym gdy zacząłem szukać numeru z krzykiem odparł, że on z nikim nie będzie rozmawiał. Na nic poszły moje tłumaczenia, że staram się go zrozumieć i jeżeli pierwszy raz na oczy bym widział taki dokument też byłbym zdziwiony, ale mimo to próbowałbym wszelkimi sposobami wyjaśnić sytuację, zapytałbym kogoś wyżej itp. Chłop jak chłop, po prostu tego nie pojął. Wyszliśmy ponownie bez niczego, a on wrócił do swoich codziennych obowiązków w ustanawianiu biurowego rekordu w układaniu pasjansa na Windows 95. Całą sytuację uratowała Christine pomimo tego, że była w podobnym stanie wkurzenia, jak ja (co bardzo rzadko jej się zdarza). Powiedziała, że LCR podlega pod PSA.

Filipiński Urząd Statystyczny – Philippine Statistics Authority (PSA)

Długo nie myśląc złapaliśmy pierwszego lepszego trajcykla i udaliśmy się do PSA. Była to druga strona Dumaguete, więc jazda zajęła około 25 min w godzinach szczytu. Chwilę trwało zlokalizowanie pomieszczenia, gdzie przesiaduje główny szef, ale nie zwalniając tempa działania nie czekaliśmy na jakieś specjalne pozwolenia i udaliśmy się prosto do jego gabinetu. Kolejna kłoda pod nogi, bo pech chciał, że był na jakimś seminarium. Prawo Murphy’ego – na 90% zawsze jak chcecie porozmawiać z osobą decyzyjną to będzie ona gdzieś poza biurem! Zastaliśmy za to jego zastępczynię, która z nieskazitelnym akcentem przywitała nas i poprosiła o wyjaśnienie sprawy. Chwilę to trwało zanim wszystko jej wyłożyłem, a ona po 15 min słuchania dlaczego mam takie, a nie inne dokumenty, strzeliła karpia. Przez moment miałem nawet wrażenie, że się zawiesiła, ale odruchy były normalne. Okazało się, że po prostu nie wiedziała co zrobić. Nakierowałem ją delikatnie i poprosiłem, żeby przeczytała pierwszą stronę, gdzie wyraźnie zobaczy, że filipińska ambasada już wszystko wyjaśniła, potwierdziła, sprawdziła i podpisała. Przeczytała, nawet wykonała dwa telefony do swoich przełożonych, ale akurat nie do jej bezpośredniego szefa i na koniec skwitowała, że ona niestety nie może podjąć decyzji, bo w przypadku takich dokumentów może to zrobić jej przełożony, którego oczywiście dzisiaj nie ma i może będzie jutro… Byliśmy niby o krok do przodu, ale miałem wrażenie, że cały czas uderzam głową w ścianę i nikt z przyglądających się nie rozumie, dlaczego to robię i nawet nie chce mi pomóc w tym, żebym przestał!
No nic, minęło kilka dni, nadszedł kolejny weekend i już w zasadzie na skraju załamania nerwowego próbując ustalić, ile będzie mnie kosztowała wycieczka do Kuala Lumpur, odebrałem telefon od Christine, która swoim anielskim głosem (przynajmniej wtedy tak on brzmiał) powiedziała mi, że szef wszystkich szefów już wrócił na posterunek. Następnego dnia miało nastąpić nasze spotkanie.

Walka o ślub – ostatnie starcie!

Znając już na pamięć topografię Dumaguete oraz plan pomieszczeń urzędu, łącznie z wyjściami ewakuacyjnymi, bez zbędnych zakrętów, po najbardziej optymalnej linii, jaka istnieje, wparowaliśmy do gabinetu szefa, który szczęśliwie znalazł dla nas chwilę i odstawił Facebooka na czas spotkania. Sytuacja była dla mnie podbramkowa. Wiedziałem, że to już ostatnia osoba, która może w jakimś stopniu pomóc albo przynajmniej zrozumieć problem, dlatego wyjaśniłem mu wszystko bardzo dokładnie od samego początku. Dlaczego takie papiery, że specjalnie poleciałem po nie do Polski, że dalej nie mamy tutaj swojej ambasady oraz o tym na ilu weselach byłem i co było serwowane. No dobra trochę teraz przesadzam, ale miał wszystkie niezbędne do podjęcia jakiejś decyzji szczegóły wyłożone prosto na ławę. Christine tylko patrzyła na mnie i nie wierzyła, że mogę tak spokojnie, bez irytacji i składnie coś wyjaśnić. Wydaje mi się, że nawet wielki boss był oczarowany, bo dokumenty, które mu dostarczyłem przeczytał z 5 razy, każdą stronę! Na koniec zapytał mnie które to są dokładnie pieczątki z Ministerstwa Spraw Zagranicznych oraz dlaczego poprzednie biuro nie chciało przyjąć tych dokumentów. Na pierwsze pytanie odpowiedziałem celująco, na drugie lekko sugerując, że może pan kierownik nie do końca ogarnia angielski, dlatego z automatu odrzuca dokumenty. Szef wszystkich Szefów wziął głęboki oddech i powiedział „Moim zdaniem…” po czym nastąpiła długa pauza, na tyle długa, że przestałem oddychać.  Zawsze jak słyszałem „moim zdaniem” oznaczało to, że NIE bo nie wiem, nie rozumiem, nie chce mi się i na koniec zawsze mi ciśnienie rosło. Tym razem było inaczej! Dokończył swoje zdanie „… te dokumenty powinny zostać przyjęte, bo są tu wszystkie potrzebne pieczątki oraz potwierdzenie z naszej ambasady, że są autentyczne”. Pierwszy raz od dłuższego czasu miałem wielkiego banana na buzi, poczułem taką wielką ulgę, że gdybym miał cygara to w tym samym momencie bym je odpalił i nawet tego jedynego człowieka, który poświęcił całe 20 min na spotkanie bym poczęstował! Dziękowałem mu razem z Christine jeszcze przez 5 min, nawet miałem wrażenie, że Christine chce go zaprosić na ślub, bo przecież ona też wiedziała, że ten koleś zrobił dla nas więcej, niż połowa urzędów w Dumaguete.
Wracając do tematu, powiedział nam, że nie rozumie, dlaczego kierownik LCR dał odmowę i żebyśmy tam wrócili i jeszcze raz to wyjaśnili. Chciałem trochę zażartować i powiedziałem, że „on twierdzi, że jak pan się zgodzi to ma pan do niego zadzwonić”. Ten tekst okazał się być wisienką na torcie, bo wrzasnął oburzony „To ja jestem jego kierownikiem! Każcie mu do mnie zadzwonić jak tylko tam przyjedziecie”. Nie wiem dlaczego, ale mnie to nieźle bawiło, bo już czekałem na moment, kiedy powiem tamtemu panu, że nie chcę z nim rozmawiać tylko przekazuję mu polecenie od jego przełożonego, że ma do niego natychmiast dzwonić 😀 I tak się stało, rozmawiali bardzo szybko, ale rozmowa była w zasadzie głównie monologiem po drugiej stronie słuchawki, zakończonym poleceniem przyjęcia naszych dokumentów. Pan, tym razem jak potulny baranek, nie miał wyjścia i wszystko przełknął. Gdy wychodziliśmy z biura nikt się nie odzywał, nikt nie powiedział do widzenia tylko Christine zapytała na kiedy dokumenty będą gotowe i tyle. Mieliśmy oboje naprawdę wielką satysfakcję!

Tym tematem w zasadzie zakończyła się nasza długa walka z systemem filipińskim. Do ślubu został miesiąc i wszystkie dokumenty zostały złożone. Obecnie trwają przygotowania sali ślubnej oraz przygotowania do imprezy po oficjalnym obiedzie, ale o tym napiszę w osobnym artykule.

Jeżeli spodobał Ci się ten post to zapraszam na Fan Page, gdzie jest więcej zdjęć i tematów z Filipin, a co najważniejsze dla mnie – zostaw lajka albo udostępnij dalej, żeby docenić moją pracę. Pozdrawiam serdecznie z Filipin, Rafał