Teraz, kiedy emocje delikatnie już opadły, mogę się z wami podzielić tym, jakie przygody mnie spotkały podczas powrotu do Ojczyzny. Pomimo tego, że wszystko staram się planować idealnie, coś musi zawsze zawieść.
Moją podróż zacząłem od wydostania się z Siquijor i spędzenia ostatniego dnia na Negros, a dokładnie w Dumaguete z moją Christine. Mieliśmy czas dla siebie, ale też wspólnie poszliśmy kupować pamiątki dla rodziny i przyjaciół. Udało się zjeść nawet kolację w większym gronie lokalnych znajomych. 
Lot Dumaguete – Manila
Następnego dnia rano miałem mieć wylot o 10:45 i być w stolicy Filipin koło południa. Specjalnie chciałem wcześniej lecieć, bo jeżeli lot by się opóźnił, to miałbym kilka godzin wolnego, aby spokojnie zdążyć na 19., o której był planowany start do Hongkongu. Pomimo tego, że wypiłem kilka piwek do kolacji, zasnąć nie mogłem. Przytłoczyła mnie świadomość, że wracam do Polski po ponad 2,5 roku! Co chwilę się budziłem. Kiedy wreszcie zasnąłem… obudził mnie budzik o 7. rano.
No nic. Trudno. Otwieram oczy, następnie otwieram skrzynkę mailową i sprawdzam, co przyszło. I nagle moje zaspane oczy stały się wielkie! Zmienili mi godzinę wylotu z 10:45 na 14:45! Szybka kalkulacja i wychodzi na to, że jeszcze mam i tak wystarczająco czasu, ale z doświadczenia wiem, że jeżeli przesuwają wylot o tyle godzin na tym lotnisku, to równie dobrze mogliby napisać ,że jest odwołany! Nie czekałem długo, zabrałem plecak i wyleciałem jak poparzony na ulicę ,żeby złapać pierwszego trajka i dostać się na lotnisko. Wiedziałem, że z nimi nic nie zdziałam, ale może przynajmniej uda mi się kupić inny bilet na ten sam dzień, żeby mieć pewność, że zdążę, bo jeżeli nie, to nie tylko stracę kasę, ale i możliwość odwiedzenia Polski.
Jak to bywa na małych lotniskach: nic mi się nie udało wskórać. Do godziny 14:00 dalej nic nie było pewne, nawet kobieta z biura Philippine Airlines nie wiedziała, czy samolot odleci o czasie. Udało mi się za to załatwić z nią, żeby mój bagaż rejestrowany miał nalepkę „w pierwszej kolejności”, co – jak się okazało na miejscu w Manili – nie ma ŻADNEGO ZNACZENIA ! bagaż ten wyjechał w ostatniej dostawie! Ale to nauczka na przyszłość…
Manila – Hongkong: liniami Philipiines Airlines
Do wylotu zostały mi prawie 2 godziny. Nie jest źle. Jestem już na odpowiednim terminalu, a przede mną tylko ze sto osób chcących oddać bagaż. Mimo tego, że okienek jest sporo ,to idzie bardzo, ale to bardzo wolno! Nic nie dały próby wytłumaczenia, że mam odlot za niecałą godzinę. Po prostu nie docierało do nich, co im tłumaczę. Dopiero za trzecim razem, kiedy poprosiłem obsługę o to, żeby potraktowano mnie priorytetowo, przekierowali mnie do innej kolejki i pozwolili zarejestrować bagaż. Wtedy już tylko imigracyjny i wreszcie mogłem się udać do odpowiedniej bramki. Żeby wylecieć z kraju po takim czasie, musiałem mieć wcześniej odpowiedni dokument, który pozwala mi na opuszczenie kraju i wyjaśnia, że nie jestem karany ani nie jest prowadzone przeciwko mnie żadne postępowanie (tylko 500 peso i trzeba to zrobić min. 3 dni przed wylotem ).
Hong kong – Monachium
To lotnisko zawsze zostanie w mojej pamięci i to nie tylko dlatego, że tam po prostu nie można się z nikim dogadać, ale dlatego, że gdyby się dało z kimś dogadać, to może nie musiałbym poprawiać swojego czasu w biegu na 10 km, gdyż pewnie ktoś by mi wyjaśnił, że można ten sam dystans pokonać metrem, które kursuje co kilka minut na tym lotnisku. Tutaj też przy bramkach pierwszy raz zostałem poproszony o wyciągnięcie dokładnie wszystkiego z mojego bagażu podręcznego (w sumie mieściło się to na 8. tackach). Zostały mi zarekwirowane kajdanki ! Tak kajdanki, które służyły jako uwaga… breloczek dziesięć razy mniejszy od zwykłych kajdanek. Po prostu nie spodobały się Panu, który mnie obsługiwał i stanowiły zagrożenie w samolocie. Najlepsze jest to, że nawet nie wiedziałem, że ja mam, bo dostałem je w środku zaplombowanej koperty od Christine z napisem „otwórz w Polsce w swoje urodziny”. W Środku jest jeszcze list, którego jeszcze nie czytałem, bo dzisiaj jest dopiero 5 maja.
Był to też dla mnie jeden z najdłuższych lotów. Ponad 11 godzin w samolocie. Podczas takiej podróży naprawdę można jajko wysiedzieć w fotelu. Zmarzłem też jak diabli. Nawet podwójny koc nie pomagał. Uzmysłowiłem sobie, że jednak przylot w krótkich spodenkach, to nie jest najlepszy pomysł… Mądry Polak w samolocie po szkodzie.
Monachium – Kraków
Na lotnisku w Monachium była 5. rano. więc wiele się nie działo. Tutaj poszło wszystko sprawnie, ale pan z imigracyjnego wiele razy przyglądał mi się, zanim mnie wpuścił do UE. Widocznie zdjęcie 22-latka bez brody i z krótkimi włosami mało mnie przypomina.
Temperatura na zewnątrz była w granicach kilku stopni Celsjusza. Nie było za ciepło, a już na pewno nie za ciepło dla mnie. Kupiłem jedną z droższych kanapek w swoim życiu i spokojnie czekałem na kolejny lot. To był krótki skok, bo niecała godzina w samolocie. Dobrze, że włączyli ogrzewanie i jak już wylądowałem w podkrakowskich Balicach, to termometr wskazywał 14 stopni. Da się przezyć…
Kochana rodzina
Rodzice oczywiście nie zawiedli. Czekali na mnie i nie obyło się bez łez…
Teraz już spokojnie siedzę w Krzeszowicach i odpoczywam. Obserwuję otoczenie i zbieram notatki do kolejnego artykułu o tym, jak to Polska wygląda. Pozdrawiam was z ciepłych… tfu! z zimnej Polski tym razem. ?
