Nie będę ukrywał, że ostatnie dwa tygodnie w Polsce, po ponad dwóch latach życia na Filipinach, były dla mnie niezwykłym przeżyciem. Samo spotkanie z rodziną i łzy w oczach oznaczały, że dwa lata to szmat czasu. Sam nie wiem, dlaczego wcześniej nie poleciałem. Może podświadomie chciałem zobaczyć, czy to możliwe, aby postarać się ułożyć sobie życie na drugim końcu świata, a dopiero wtedy wrócić z gotowym planem. Tak czy inaczej – stało się. Wylądowałem w podkrakowskich Balicach w krótkich spodenkach przy 8 stopniach, marznąc i zastanawiając się, jak to będzie.
Rodzina
To było do przewidzenia, że łzy polecą i nie wstydzę się tego powiedzieć. Wszystkimi targały emocje. Po takim czasie – pomimo tego, że staramy się utrzymywać kontakt – jest wiele do powiedzenia, wiele do wyjaśnienia. Rodzina chciała upewnić się, że jestem w miejscu, które mi się podoba i to nie kwestia tego, że nie mam pieniędzy na powrót, ale sama ciekawość trzymała mnie tam na tyle długo, że pomimo wad, które widzę w Filipinach, kocham to miejsce i chcę tam zostać. Cieszę się, że udało mi się prawie wszystkich zobaczyć, choć na chwilę. Denerwowało mnie jedynie, że każdemu musiałem odpowiadać na ten same pytania, ale co w tym dziwnego. Każdy chce to samo wiedzieć, na ich miejscu zrobiłbym to samo i nawet nie myślał o konsekwencjach. Obiecałem, że każdą wolną chwilę poświęcę na napisanie jakiegoś e-maila albo nagranie wiadomości głosowej, bo wiem teraz dokładnie, ile ona znaczy i nawet pomimo tego, że czasami nikt na nią nie odpowie, to wiem, że jest odsłuchiwana wiele razy.
Przyjaciele i znajomi
Tu ogromne zaskoczenie. Myślałem, że będziemy mieli miej czasu. Okazało się, że było go aż nadto. Udało się zrobić kilka fajnych spotkań przy piwku ( pozdrawiam nazwa.pl ). A ci z Krzeszowic stanęli na wysokości zadania i nawet wręczyli mi prezent urodzinowy! Naprawdę dziękuję! ? Nie myślałem też, że tylu z nich czyta mojego bloga i kogoś tak naprawdę interesuje życie na Filipinach. Ale po tych rozmowach wyszło, że może nas Polaków być w „Raju” trochę więcej.
A co z tą Polską?
To było dla mnie zaskoczenie. Przylatywałem z myślą wykreowaną przez media i telewizję: z wizją zagłady i ciągłych strajków, ludzi, którzy nie mają pieniędzy i o wszystko się kłócą, a wróciłem do Polski takiej samej jaką zostawiłem dwa lata temu! W sumie to może nawet do piękniejszej. bo teraz detale, na które nie zwracałem uwagi, ukazywały jej piękno! Nawet nie zdajecie sobie sprawy, jak cieszy oko, kiedy widzisz głupie pojemniki na śmieci – ale z segregacją. W sumie to nawet same pojemniki na śmieci były już miłym zaskoczeniem ( w porównaniu do Filipin ). Piękna zieleń i architektura, która naprawdę zachwyca! Wyjazd do Krakowa doprowadził mnie do takiego staniu, że zapomniałem, że jestem w kraju, gdzie używa się języka polskiego, bo praktycznie każdy wokół mówił po angielsku. To cieszy – wiedząc, że tyle turystów tutaj przylatuje i zwiedza. To, co dla nas jest tak powszednie, że nawet na to uwagi nie zwracamy. Obiecałem sobie, że stanę na głowie, żeby w przyszłym roku przylecieć z Christine i pokazać jej to piękno, bo wiem, że będzie oszołomiona tym, co mamy do zaoferowania. Jeszcze na Filipinach żartowałem sobie, że w Polsce nie da się z nikim porozmawiać, bo każdy leci z klapkami na oczach i nawet ciężko kogoś zapytać o drogę, ale teraz widzę, że może to bardziej zależy od naszego nastawienia. Większość ludzi jest jednak otwarta i chętna do pomocy. To zależy, z jaką energią do nich podejdziemy i jaką dzięki temu otrzymamy.
Moje zdrowie
Po samym przylocie – sam nie wiem, czym to było spowodowane – dostałem nadciśnienia i to nie związanego ze stresem czy wkurzeniem. Być może pogodą. Taka różnica temperatur powodowała, że ręce i nogi mi marzły praktycznie cały czas. Nie obyło się bez wizyty u lekarza i nawet badaniu serca, czy wszystko z nim jest ok. Badania wyszły dobrze, więc teraz czekam, co będzie po powrocie. Jako ciekawostkę mogę wam napisać, że moja ukochana Mama na moje 32. urodziny kupiła mi przyrząd do mierzenia ciśnienia. Nie ma to jak idealny prezent dla 32 latka… :/
Czy myślałem o tym, żeby zostać w Polsce?
Tak, oczywiście, myślałem, ale tylko przez chwilę… Jednakże nie byłbym w stanie. Poznałem przez ostatnie dwa lata coś innego i nie mówię tylko o Filipinach, ale o całym podróżowaniu. Złapałem bakcyla bycia nomadą tak mocno, że nie wyobrażam sobie teraz wrócić do Polski i zacząć pracować w korporacji. Po prostu nie ogarniam, że musiałbym stawać codziennie rano i robić coś, co nie sprawa mi przyjemności. Poczułem, że świat jest o wiele, wiele większy, a język angielski oraz paszport dają ogromne możliwości podróżowania i robienia czegoś w różnych miejscach. Pieniądze zarobione przy okazji są dodatkiem. Zdaje sobie sprawę z tego, że większość z was ma obawy przed tym. Albo napisze: co za idiota, bo przecież trzeba mieć pieniądze, żeby coś zacząć. Tak ,trzeba mieć, ale nie aż tyle, ile wszystkim się wydaje. Trzeba się rzucić na głęboką wodę i płynąć z nią – być otwartym na te okazje, które daje nam życie.
Podsumowanie
Wakacje w Polsce i prawie 2 tygodnie bez komputera podniosły mnie na duchu. Zrobiłem niemal wszystko, co sobie zaplanowałem. Niestety, nie na wszystko czasu starczyło, ale skoro jesteśmy przy czasie: czy uważam, że dwa tygodnie po takim czasie było wystarczające? Moim zdaniem tak. Pewnie gdybym przyleciał z Christine, to zostalibyśmy chwilę dłużej, żeby pozwiedzać Polskę, ale dla mnie samego było ok. Ja przyleciałem z Raju do Polski na wakacje i to udało mi się spełnić w 100 %.
