Całkowicie przez przypadek, podczas luźnej rozmowy z moją znajomą Filipinką, dowiedziałem się, że czasami pomaga ona w przygotowaniach wesel od strony wizualnej. Coś jak lokalna kwiaciarka, która dostarcza dekoracje oraz zajmuje się przyozdabianiem weselnej przestrzeni. Specjalnie napisałem „przestrzeni”, bo ciężko mówić o sali weselnej, jeżeli samo przyjęcie odbywa się np. na klifie z widokiem na morze. Podczas tej samej rozmowy zaproponowałem, żeby podczas kolejnego zlecenia zapytała młodą parę czy ta zechciałaby fotografa ze sporym doświadczeniem w fotografowaniu ślubów i wesel. Od kiedy przyjechałem na Filipiny interesował mnie ten temat. Chciałem zobaczyć jak wygląda ta uroczystość i móc się tym podzielić z czytelnikami bloga.
Nie musiałem długo czekać, bo już kolejnego dnia zadzwoniła do mnie i poinformowała, że za dwa tygodnie przygotowuje dekoracje na wesele swojej znajomej, a para bardzo szybko i chętnie zgodziła się na moją obecność.
Nie zrobiłem tego ze względu na finanse, ale z czystej ciekawości i chęci zobaczenia jak to wszystko się odbywa. Nie musiałem podsyłać żadnego portfolio, spotykać się z parą młodych i ustalać szczegółów. Wiedziałem tylko, że będzie to proste filipińskie wesele i odbędzie się w jednym z resortów, który zresztą bardzo dobrze znam, bo często w nim bywam i pracuję (mają całkiem niezły internet). Podczas wesela zrobiłem około tysiąca zdjęć, dla pary młodej wybrałem ok. 700, które dobrze wyszły i były unikatowe (zawsze tak robię). Chciałem im przekazać jak najwięcej, żeby mieli pamiątkę na całe życie. Na blogu umieszczam tylko te, które najlepiej pokazują jak wygląda takie wesele i jego klimat.
Przygotowanie do wesela
Samo przygotowanie miejsca oraz jego dekoracja rozpoczęła się już dwa dni wcześniej. Stawiane były namioty dla gości oraz specjalna brama. W dniu ślubu ja, jako fotograf, musiałem się zjawić o 8:00 rano na przygotowania. Na miejscu, w resorcie, zastałem pannę młodą wraz z mniej więcej 10 druhnami, które tak, jak ona szykowały się do uroczystości. Przygotowanie nie odbiegało znacząco od tego, co znamy w Polsce. Było malowanie, dopasowywanie sukienek itp. Jedyna ciekawostka to to, że pan młody nie może zobaczyć panny młodej w sukni ślubnej przed mszą, a państwo młodzi osobno jadą do kościoła i dopiero w nim się widzą pierwszy raz w ślubnych strojach. W kościele tradycyjne błogosławieństwo zostało pominięte i miało miejsce później, na przyjęciu, o czym napiszę poniżej.
Ceremonia ślubna na Filipinach
Po przyjeździe do kościoła bardzo ważny był moment wchodzenia i zajmowania odpowiednich miejsc. W pierwszej kolejności pod ołtarz został odprowadzony pan młody, a następnie cała świta druhen idących w parach z drużbami. Dopiero na samym końcu zostaje wprowadzona panna młoda, którą cały czas trzymają rodzice. Przed ołtarzem pierwsze, co rzuciło się w oczy, to tradycyjny znak uznania dla starszych osób (mano po). Był to kościół katolicki, a więc sama msza nie odbiega niczym od naszej i reguły robienia zdjęć są dokładnie takie same, jak w naszym polskim kościele katolickim (ciekawostka dla fotografów). Oprócz obrączek, zostają również pobłogosławione 
monety, które mają przynieść szczęście i dobrobyt w późniejszym życiu. Zaskoczeniem dla mnie było robienie zdjęć jeszcze przed wyjściem z kościoła, na 3 stopniach przed ołtarzem. Zanim sam zdążyłem coś powiedzieć, wszyscy już byli ustawieni (szok!). Pewna kobieta, która pełniła rolę lokalnego wodzireja, dosłownie w 10 sekund ustawiła wszystkich. Mnie wystarczyło jedynie nacisnąć spust migawki. Sytuacja ta powtarzała się jakieś 20 razy z coraz to innymi rodzinami i grupami ludzi, a wszystko dosłownie zajęło jakieś 5 min. Do teraz jestem w szoku, że wszyscy, jak w wojsku, stawiali się tak szybko i nawet nie grymasili, tylko robili to, co do nich należy. Zupełnie tak, jak by to trenowali od przedszkolaka.
Przyjęcie weselne na Filipinach
Ta część filipińskiego wesela zaskoczyła mnie najbardziej. Tylko kilkoma szczegółami przypomina to nasze polskie wesele. Wyobraźcie sobie, że msza była o godzinie 10:00 rano, o godzinie 11:30 byliśmy już w resorcie, żeby przywitać parę młodą, a całe wesele się skończyło o 15:00…! Zanim pojawiła się para młoda, wszyscy goście zebrali się w miejscu wesela. Tutaj raczej nie są organizowane transporty zbiorowe, bo niemal każdy posiada motor. To czy będzie pił alkohol, czy też nie, naprawdę nie stanowi żadnego problemu. Mało kto na wyspie przejmuje się tym, w jakim stanie upojenia jedzie. Wracając do bohaterów uroczystości – po przyjeździe młodzi zatrzymują się pod zbudowaną bramą, która pełni rolę czegoś w rodzaju recepcji. W tym 
miejscu odbywa się błogosławieństwo wodą. Nie robią tego rodzice, lecz wyznaczona osoba z rodziny – zawsze starsza, która przez całe życie pełniła dla nich rolę mentora. Głowy młodych są polewane wodą, choć bardziej bym to nazwał wczesywaniem wody w głowę. Następnie oboje młodzi piją po łyku tej wody, a mentor rozbija szklankę z resztą wody o kamień. Po tym przywitaniu rozpoczyna się konsumowanie posiłków w tradycyjny filipiński sposób, czyli dostaje się pusty talerz i sztućce, a następnie walczy o dotarcie do stołu, gdzie przygotowane jedzenie zostało postawione. Nie brakuje oczywiście „leczona” (świniaka), który zajmuje miejsce dla VIPów – przy stoliku pary młodej. Goście na „sali weselnej” są podzieleni na dwie grupy. Może to się wydawać dziwne, ale pierwsza grupa to tak zwani „sponsorzy”, przy czym nie są to osoby, które obdarowały pieniędzmi parę młodą, ale osoby z nią bardziej zżyte albo bliska rodzina. Resztę miejsc zajmuje pozostała część gości. Nie widziałem też, żeby ktoś płakał albo rozczulał się nad oddaniem za mąż córki. Co ciekawe, filipińskie wesele zupełnie przypomina fiestę. Zaproszeń, w tym przypadku, było około 50, a przyszła ponad setka osób, by coś zjeść…
Pierwszy taniec pary młodej
Pierwszy taniec pary młodej był zarazem ostatnim tańcem, bo po zjedzeniu przyszła pora na długawe przemowy członków rodziny. Nie rozumiałem z tego zbyt wiele, bo wszystkie były po filipińsku… Po tych przemowach para młoda zatańczyła i to nie byle jak, bo na materacu do spania. Nie wiem i nikt mi tego nie był w stanie wyjaśnić, dlaczego akurat na materacu. Co więcej, część gości była równie zaskoczona. Pierwszy taniec jest bardzo wyjątkowy. Tradycją filipińską jest, że podczas tego tańca członkowie rodziny i goście podchodzą do pary młodej i przypinają im pieniądze. Te pieniądze mają zostać przeznaczone na rozpoczęcie nowego życia albo biznesu, jeżeli młodzi się na to zdecydują. Dla kogoś, kto pierwszy raz widzi coś takiego, wygląda to trochę śmiesznie, ale jest to ciekawe. Oprócz tych pieniędzy goście również przynoszą różnego rodzaju prezenty. Są one układane na jedną stertę i już podczas ceremonii weselnej para młoda otwiera część z nich. Zauważyłem, że większość prezentów miała karteczki z informacją, kto je podarował.
Dalsza część filipińskiego wesela
Po tańcu i prezentach jest jeszcze tradycyjne krojenie tortu oraz rzucanie bukietem, czego akurat nie było mi dane sfotografować, bo większość gości się rozeszła po obiekcie albo wróciła do domów, młodzi zdecydowali że odpuszczą ten element. Para młoda postanowiła obdarować przyjezdnych małymi pamiątkami. Moim zdaniem to miły gest w przeciwieństwie do naszej tradycji, kiedy to zwykle się ciasto i flaszkę dostanie. Tak, jak pisałem wcześniej, całe wesele skończyło się o 15:00, goście się porozchodzili, muzyka przestała grać, a ekipa od wystroju przystąpiła do demontażu elementów dekoracyjnych. Osobiście myślałem, że wesele w tak imprezowym kraju może być wydarzeniem z naprawdę wielką pompą, a tutaj takie zaskoczenie.
Zatem moje pierwsze wesele filipińskie dobiegło końca. Było to dla mnie coś zupełnie nowego i mam nadzieję, że para młoda będzie zadowolona z mojej pracy.
P.S. Para młoda przed weselem wyraziła zgodę na publikację zdjęć na blogu, gdyby ktoś pytał J
