No i stało się! Naprawdę ciężko mi przelać emocje i myśli, które towarzyszyły mi przez ostatnie dwa tygodnie. Dopiero dzisiaj poczułem, że zaczynam odpoczywać po całym weselu. Na samym wstępie chciałem wszystkim bardzo serdecznie podziękować za wszystkie życzenia i miłe słowa, które otrzymałem. Nie spodziewałem się, że będzie ich tak wiele! Nie mówię tutaj tylko o znajomych osobach z Polski czy innych krajów, ale również o wszystkich ludziach, których nie znam osobiście, a którzy czytają mojego bloga i razem ze mną dzielili te niesamowite chwile.
Niestety nie było mi dane spędzić tego dnia z moimi Rodzicami, ale nie mam z tego powodu żalu. Tak po prostu wyszło i na pewno odbijemy to sobie w Polsce w trakcie mojej podróży poślubnej. W zasadzie, spośród wielu gości z Polski, którzy planowali przylecieć, było ze mną tylko kilka osób, za co bardzo dziękuję. Jest mi też naprawdę miło, że do ołtarza prowadziła mnie jedyna siostra mojej Mamy, która nie dość, że pierwszy raz w życiu leciała samolotem, to jeszcze doleciała nim na koniec świata, bo inaczej tego opisać się nie da. Zaproszonych gości mieliśmy ok. 200 i jak łatwo przypuszczać, 75 % to goście ze strony Christine. Reszta to już mieszanka ludzi z różnych krajów, z którymi to ludźmi utrzymuję bliskie kontakty. Doliczyłem się siedmiu narodowości, co na weselu raczej rzadko się zdarza.
Dzień wesela, a ja wciąż nie wiem, jak to będzie wyglądało
Tego dnia, wraz z kilkoma bliskimi osobami musiałem być w hotelu już o 9 rano, pomimo tego, że ceremonia ślubna była zaplanowana na godzinę 14-tą. Zaczęło się od przygotowania garnituru, oczywiście wszystko w towarzystwie ekipy filmowej, utrwalającej całe wydarzenie. Nie powiem, że byłem wyspany. W zasadzie przestałem spać kilka dni przed weselem… Hotel naprawdę był warty swojej ceny, zdecydowanie inny standard, niż ten, do którego przywykłem. Co ciekawe moja narzeczona była tam już noc wcześniej, ale jak zostało mi zapowiedziane, nie miałem możliwości się z nią zobaczyć aż do momentu jej wejścia do kościoła (i tak też było). Nie muszę opisywać, jak wyglądała, widać to na zdjęciach. Nie byłem jednak mocno zaskoczony, bo według mnie, gdyby nawet ubrała na siebie worek po ziemniakach, wyglądałaby w nim zachwycająco. ?
Ceremonia kościelna
Msza, która miała się zacząć o 14:00 zaczęła się o 14:30, jak to na Filipinach. Kościół, pomimo braku klimatyzacji, nie powodował omdlenia. Odpowiednia liczba wiatraków załatwiała sprawę i pomimo tego, że miałem czarny garnitur, w którym wcześniej myślałem, że umrę z gorąca, w samym kościele nie sprawiał problemu. Ksiądz prowadzący całe nabożeństwo był z Irlandii. Chyba jedyny biały ksiądz po tej stronie dość sporej wyspy i akurat nam się trafił. Miałem okazję wymienić z nim kilka zdań i sprawiał wrażenie naprawdę miłego. Cała ceremonia, z naprawdę fajnym kazaniem, trwała mniej więcej godzinę, ale dla mnie minęła jakby w 5 minut. Podejrzewam, że to z powodu stresu. Nie popełniłem żadnej gafy, a bałem się tego bardzo. Z opowieści obecnych w kościele gości wiem, że nawet kilka osób się popłakało ze wzruszenia.
Filipińskie przyjęcie weselne, czyli polskie wesele w pigułce
Christine zajmowała się organizacją tej części imprezy i ja w zasadzie nie miałem pojęcia co będzie podawane, w jakiej formie, a o tym, jak sala zostanie ustrojona nawet nie chciałem słyszeć. Podejrzewam, że połowę kosztów zataiła, bo po prostu nie chciała mi podnosić i tak już wysokiego ciśnienia. Tak czy inaczej odwaliła kawał świetnej roboty! Sala weselna wyglądała pięknie! Jak by to typowy facet powiedział – było „zajebiście” i pierwsza myśl, jaka mi przeszła przez głowę po wniesieniu tam Christine na rękach, brzmiała „To już wiem na co poszły pieniądze”. A tak zupełnie serio, naprawdę było przyjemnie. Napisałem wyżej, że przyjęcie filipińskie to takie polskie wesele, ale w przyspieszonym tempie. Przyjęcie trwało niecałe 4 godziny i w zasadzie po wejściu na salę od razu mieliśmy pierwszy taniec, po nim poczęstunek w formie szwedzkiego stołu, a następnie krojenie tortu. Oczywiście nie obyło się bez pamiątkowych zdjęć i tradycyjnych (podobnie jak w Polsce) oczepin z wybraniem nowej pary młodej. Wszystko działo się naprawdę tak szybko, że nie byłem się w stanie skupić i mam wrażenie, że połowa mi umknęła. Przyjęcie weselne trwało do godziny 19:30, po czym część gości udała się na kolejne przyjęcie, gdzie już był podawany alkohol i panowała zdecydowanie luźniejsza atmosfera.
Jeszcze raz chciałbym podziękować wszystkim, którzy przybyli i razem z nami celebrowali ten wyjątkowy dla nas dzień. Dziękuję także tym osobom, które przysłały życzenia i cieple słowa z różnych zakątków świata. Szczególne podziękowania dla Agnieszki Żywczyńskiej za to, że pomimo swoich wakacji poświęciła dla nas swój czas i przygotowała zdjęcia, które macie właśnie okazję oglądać. Jeżeli ktoś by był zainteresowany fotografem ślubnym w Polsce, to zdecydowanie polecam ( link do portfolio )
I specjalny Bonus 🙂 Filmik z naszego wesela 🙂
