W dzisiejszym odcinku trochę o budowie i remontach, czyli o paru ciekawych przypadkach, które poznałem na podstawie własnych obserwacji lub opowiadań moich znajomych. Pewnie niektórzy z Was pomyślą, że te opowieści są naciągane i wyssane z palca, ale nic z tych rzeczy – to są po prostu Filipiny i prace remontowo- budowlane tak się tutaj odbywają. Nie chcę też w jakikolwiek sposób obrażać Filipińczyków. Ten wpis ma tylko i wyłączenie pokazać jak różnice kulturowe oraz sposób życia wpływają na tak proste czynności jakimi są prace budowlane. Inspiracją do tego wpisu stała się moja koleżanka, która kilka dni temu zapytała czy mogę jej polecić jakąś znaną mi ekipę budowlaną… Odpowiedziałem jej, że znam wiele, ale żadnej nie jestem w stanie polecić. I tak to się zaczęło. Zapraszam do lektury. ?
Jedna budowa, 8 ekip budowlanych
Jeden z moich dobrych znajomych budował swój mały resort przez około 3 lata. Okres ten nie wydłużał się z powodu braku pieniędzy czy materiałów budowlanych, ale z błahego powodu – po prostu nikt nie chciał dla niego pracować. Znamy się długo i zdawałem sobie sprawę, że może być uparty w niektórych kwestiach. Pomimo tego, że jest Filipińczykiem, większość życia spędził w Stanach Zjednoczonych, gdzie podejście do jakości jest zupełnie inne. Zapytałem go szczerze pod koniec budowy, dlaczego kolejne ekipy tak często odchodzą. Powiedziałem, że nie mogę spać po nocach i musi mi odpowiedzieć na to pytanie! Odparł bez wahania: odchodzą, bo powiedziałem im, że jak przyjdę sprawdzić czy jest prosto, to ma być prosto. I co? – dalej pytam uparcie. „Okazywało się, że ściana jest krzywo, więc prosiłem, żeby to poprawili, a oni zawsze reagowali wrzaskiem, że jak chcę prosto, to mam sam sobie zrobić prosto! Odwracali się na pięcie i nie chcieli już dalej pracować”.
Jaki kolor? Bez znaczenia, ważne, żeby pomalować
Inny mój znajomy miał też ciekawą sytuację. Po ostrej burzy, od uderzenia piorunu wybuchł u niego elektryczny podgrzewacz wody. Zapalił się i przeleciał na drugą stronę łazienki. Jak łatwo się domyślić po podgrzewaczu została czarna plama od sadzy i dymu. Właściciel domku poprosił opiekuna nieruchomości, żeby ten (oczywiście za pieniądze właściciela) pojechał do sklepu, kupił nowy podgrzewacz wody i go zamontował. Nie spodziewał się, że już tego samego dnia, a w zasadzie kilka godzin później wszystko będzie gotowe! Okazało się, że zdolna ekipa budowlana bez ociągania się zamontowała nowy podgrzewacz w miejscu starego, tyle, że bez przemycia ściany po wybuchu. Właściciel ponownie wezwał chłopaków i powiedział: „Panowie, ale bez jaj, przecież widzicie, że zza podgrzewacza wystaje czarna opalona ściana, to tak przecież zostać nie może!”. Chłopaki stanęli na wysokości zadania zdjęli ledwo co zamontowany podgrzewacz, wyczyścili ścianę szmatą, żeby zebrać największy brud i pomalowali cały przypalony obszar farbą… Pech chciał, że nikt nie powiedział ekipie budowlanej, a oni sami oczywiście na to nie wpadli, żeby pomalować fragment ściany takim samym kolorem, jak reszta pomieszczenia… Tak więc przez kolejny dzień łazienka wyglądała delikatnie hipisowsko – z pięknej bieli wyłaniał się podgrzewacz, zza którego wyrastał słonecznik, bo czarna rozgwiazda od wybuchu została pomalowana na żółto. Taka była farba pod ręką i już.
Czy ilość się zgadza?
To już moja historia, po przeprowadzce do Dumaguete. Musieliśmy wyburzyć jedną ścianę i chcieliśmy przemalować całe pomieszczenie na jakiś jasny kolor, a przy okazji również odświeżyć ściany, żeby się wprowadzić jak do nowego. Ciocia Christine, jak przystało na starszą poczciwą osobę, bardziej troszczy się o tych, którzy nie mają pieniędzy, niż o to, jak ma być wykonany remont. Dlatego też, mam wrażenie, zamówiła budowlańca przez mikroskopijne „b”, który z budowlanką, jak na moje oko, raczej miał mało do czynienia. Nie chcę oczerniać pana, który przyszedł. Zdaję sobie sprawę, że pewnie jest dobrym piekarzem, małżonkiem albo spawaczem, ale do budowlańca naprawdę mu bardzo daleko. Zwracam na niego uwagę, bo jeszcze do niego wrócę w dalszej części postu, więc czytajcie uważnie. Jak już remont trwał na dobre, pojechałem wraz z moją małżonką kupić farbę i inne pierdółki potrzebne do malowania. Farbę na Filipinach kupuję się w galonach, jeden galon to ok. 4 litry (dokładnie 3,7l). Na początek kupiliśmy dwa galony, czyli prawie 8 litrów farby. Po pierwszym dniu pokój był pomalowany w 80 % i to praktycznie podwójnie. Pan zużył na to około 3,5 litra, czyli niespełna jeden galon, więc jeszcze jeden mu został. Następnego dnia rano oświadczył, że aby skończyć pokój potrzebne mu są jeszcze 4. Jego angielski ograniczał się do słów typu „ok”, więc wydawało mi się, że chodzi mu o 4 litry i dlatego też pojechałem kupić kolejny galon. Wiedziałem, że nawet jeżeli nie zejdzie cały, to przynajmniej coś zostanie na przyszłość. Okazało się, że byłem w błędzie, bo nasz wspaniały majster i mistrz zaawansowanej matematyki powiedział, że obliczył i na pomalowanie tego niewielkiego pomieszczenia potrzebuje 4 dodatkowe galony, czyli w sumie około 28 litrów farby! Na migi mu pokazałem, że nawet jak by chciał oblewać ściany prosto z puszki, to i tak by mu jeszcze zostało. Po filipińsku odpowiedział, że to jest absolutnie niemożliwe, że jest za mało i wrócił do pracy. A potem się okazało, że gdy skończył malować, w trzeciej puszce zostały jeszcze z 3 litry farby.
Wszystko ma swój priorytet
Podczas ostatniego remontu ciekawe akcje wyszły nie tylko podczas malowania ścian, ale też kilka dni później, kiedy farba wyschła i wreszcie mogliśmy wnieść wszystkie zamówione meble oraz rozpakować moje graty przewiezione w pudłach z Siquijor. Dosłownie kiedy już prawie wszystko stało na swoich miejscach przyszedł do nas ten sam majster, dotknął jednej ze ścian i poczuł wilgoć. Sam przyjrzałem się dokładniej i coś było nie tak! Ściana rzeczywiście była wilgotna, tak, jakby cos tam przeciekało. Wtedy majster miesiąca zaczął tłumaczyć coś w visaya Christine rozpakowującej pudła. Dyskusja trwała dobre 10 minut, po czym moja ukochana podeszła do mnie i spokojnym, anielskim głosem (wiedziała, że to co powie będzie bolesne, ale chciała to jakoś złagodzić) powiedziała „kochanie, budowlaniec poinformował, że powinniśmy byli ten przeciek naprawić zanim się tutaj wprowadziliśmy, bo tam za tą ścianą jest zbiornik z wodą, który już od jakiegoś czasu przecieka”. Wtedy nastąpiło moje pierwsze odliczanie do 10… Nie, k…wa, nawet do 20, spokojnym głosem, żeby tylko czegoś albo kogoś nie rozwalić. No dobra, może nawet trwało to chwilę dłużej, ale jak wróciłem do swojego stanu „zen”, zapytałem tego kolesia, a Christine tłumaczyła: „Czy kur…. nie lepiej było nam to powiedzieć przed malowaniem ścian?!? Przecież teraz trzeba będzie jedną rozwalać i od nowa malować!” Koleś nic nie odpowiedział, machnął tylko ramionami i poszedł jeść obiad.
Malarz artysta
To już nie moja historia, ale jednego z przyjaciół, który remontował wynajęte przez siebie mieszkanie. Chodziło o przemalowanie ścian na jakieś bardziej ludzkie kolory. Kiedy ekipa się już znalazła i wszystko zostało zrobione dopiero wtedy zauważył, że na ścianie, na której znajdowało się kilka obrazów i luster wszystko jest wręcz idealnie wymalowane. Idealnie, ale tylko wokół tych obrazów i luster. Taki mały psikus i do dzisiaj się zastanawiamy, gdzie w tym jest logika skoro obklejenie albo mozolne obmalowanie na około lustra trwało dłużej, niż jego ściągniecie i zamalowanie całej ściany.
To tyle z dzisiejszego opowiadania o specjalistach z Filipin. Jestem przekonany, że sporo rodaków tutaj mieszkających ma swoje historie, którymi się warto podzielić. Dlatego zachęcam wszystkich do pisania komentarzy. Pozdrawiam z Filipin Rafał.
