Moja przygoda z nurkowaniem zaczęła się bardzo dawno temu, kiedy jeszcze wakacje wiązały się dla mnie z wersją „All inclusive”. Wtedy po raz pierwszy poleciałem do Egiptu i spróbowałem zejść pod wodę. Jako osoba totalnie zielona w temacie nie miałem pojęcia, z czym to się wiąże i jakie zasady czy względy bezpieczeństwa powinny być zapewnione. Zapłaciłem ok. 200 $ za trzy nurkowania w piance, która miała przynajmniej trzy razy więcej dziur niż powinna. Nawet nie chcę myśleć o tym, w jakim stanie była reszta sprzętu, z którym wchodziłem pod wodę. Nie schodziłem głęboko, bo podejrzewam, że gdzieś na 6 – 8 metrów. Najciekawsze z tego wszystkiego jest to, że instruktor, który miał mnie przeszkolić, nawet nie wspomniał o tym, że mam wyrównywać ciśnienie. Teraz jak o tym pomyślę, to aż mam ciarki…
Trening w prywatnym basenie pływackim
Takie życie… Człowiek uczy się na swoich błędach albo błędach innych. Ja niestety tych błędów sporo popełniłem. Pamiętam, że kilka razy zgłaszałem mu, że coś jest nie tak, że moja głowa chce eksplodować! Jedyne, co robił to, wychodził ze mną wyżej, na mniejszą głębokość i dalej próbował pokazywać mi rybki „nemo”, które przepływają koło nas. Nie robiło mi różnicy, ile tych ryb jest i jak wspaniale wygląda świat podwodny, skoro jedyne, co czuję, to ogromne ciśnienie w mojej głowie i chęć powrotu na powierzchnię. Takie doświadczenie na wiele lat uświadomiło mi, że ten rodzaj aktywności nigdy nie będzie mnie interesował. Bo niby jak, skoro jedyne wspomnienie, jakie mam, to ból głowy? Może nawet przez to doświadczenie obrałem przeciwny kierunek i przez następne sześć lat próbowałem, jak można zajść wysoko, a nie zejść głęboko, spędzając praktycznie każdy weekend w górach.
Freediving – próby schodzenia na większą głębokość
Sporo czasu upłynęło, ale mimo to w dalszym ciągu miałem ogromny dyskomfort schodząc pod wodę, bo nawet nie wiedziałem, jak się zachowywać i co robię źle. Bóle głowy podczas snorkowania przy większej głębokości trwały aż do czasu, kiedy poznałem Jana („Siquijor diving”). Jana znam od ponad dwóch lat i przez większość tego okresu byliśmy sąsiadami, spędzaliśmy sporo czasu razem przy piwie i kilka razy była okazja razem podróżować po Filipinach. To dzięki niemu zrozumiałem, co tak naprawdę dzieje się pod wodą i co powinienem robić, żeby ból głowy znikł. Niby wydaje się to takie proste: próbowałem wiele razy na różne sposoby „wyrównywać ciśnienie” pod wodą, lecz nigdy to nie działało. Większość ludzi „ze świata podwodnego” starała się wyjaśnić mi, że problem z wyrównaniem ciśnień leży w mojej głowie, a nie w budowie mojego ciała; pomimo tego, że oczywiście są wyjątki. Starali się usilnie przekonać mnie, że dam radę i będę czerpał z tego przyjemność. Ja, jak na złość, próbowałem, ale gdzieś ta blokada w mojej głowie związana z bólem nie pozwalała mi zrobić zdecydowanego pierwszego kroku. Tak mijał kolejny rok na Filipinach – na próbach, z których nic nie wychodziło.
Nauczyciel, który ma dla ciebie czas
Wielki przełom pojawił się w momencie, kiedy na mojej drodze stanęła kolejna osoba – Brad, emerytowany doktor, który mieszka na wyspie i nie tylko nurkuje, ale też uprawia freediving. To on zaszczepił we mnie motywacje do tego, że na przekór beznadziejnym staraniom muszę to zrobić! Stało się to dzięki temu, co zobaczyłem. Któregoś dnia pojechaliśmy większą grupą na przeciwną stronę wyspy, żeby snorkować (snorkeling). Kiedy wszyscy byliśmy już w wodzie i oglądaliśmy korale z odległości kilku metrów, Brad zrobił coś niesamowitego! Zszedł pod wodę na tę głębokość i obserwował to podwodne życie „z pierwszego rzędu”, kiedy reszta z nas starała się znaleźć miejsce „na końcu sali”.
Wtedy po raz pierwszy powiedziałem sobie, że muszę sprawdzić, jak to jest! Wydawało mi się to tak niesamowite, że przez jakiś czas myślałem tylko o tym. Nie dawało mi to spokoju. Siedziałem po nocach przeglądając filmiki, czytając o tym, jak zbudowane jest ucho człowieka i dlaczego nie jestem w stanie tego zrobić. Pewnie gdybym był w Polsce, to spędziłbym kilka dni w bibliotece, żeby doktoryzować się w tej dziedzinie. Całe to zamieszanie i chęć zejścia pod wodę doprowadziła do tego, że codziennie przez miesiąc przynajmniej snorkowałem. Codziennie próbowałem na różne sposoby wyrównać ciśnienie i uparcie walczyłem z samym sobą, aby mi się udało.
Od lewej : Jan Morton z laarni, Ja, Brad Walker
Mijały kolejne miesiące
Po kilku miesiącach walki prawie się poddałem. Poleciałem do Polski i zakupiłem profesjonalną maskę i rurkę, ale nie myśląc o nurkowaniu tylko o snorkowaniu. Planowałem nawet wizytę u specjalisty, żeby wykluczyć problem zatkanych przewodów słuchowych. Niestety, z powodu braku czasu to się nie udało. Wróciłem na Filipiny i dalej oglądałem rafę koralową z powierzchni. Nie mówię, że mi się to nie podobało, ale chciałem zejść głębiej. Kiedy już zrozumiałem, że nie dam rady ,wyluzowałem i przestałem się na tym koncentrować aż pewnego razu…
Haha! Do dzisiaj pamiętam ten dzień. Pływałem samotnie kilkanaście metrów od brzegu, kiedy zobaczyłem coś na dnie. Nie było głęboko, bo ok. 3-4 metrów, czyli jeszcze byłem w stanie to zrobić. Zszedłem pod wodę i jakoś w ogóle o tym nie myśląc, zatkałem nos ręką i delikatnie próbowałem przetkać uszy. UDAŁO SIĘ! Ciśnienie „zeszło”, przestałem czuć jakikolwiek dyskomfort. Niesamowite uczucie! Zostałem tak pod wodą jeszcze z 20 sekund, trzymając się kamienia, żeby nie wypłynąć. To było tylko 20 sekund, a dla mnie trwało to jak wieczność. Pierwszy raz poczułem, że to ja jestem w pierwszym rzędzie i obserwuję to, co się dzieje pod wodą z najbliższej odległości. Widoczność jest lepsza na tej głębokości. Czujesz się jak część tego niesamowitego, podwodnego świata. Starałem się zostać jak najdłużej, ale wyporność i brak przygotowania nie pozwalały mi zostać. Wróciłem na powierzchnię, po czym wyplułem rurkę i dosłownie zacząłem się drzeć wniebogłosy ze szczęścia. Serio! Jan jest światkiem, który akurat był na plaży i gdybym mu nie odpowiedział, co się stało, to był skłonny skoczyć do wody i mnie ratować. Kiedy już wywrzeszczałem, że ze mną wszystko ok i byłem w stanie wyrównać ciśnienie, zaczął się śmiać i tylko krzyknął, że „to najwyższy czas! To zaczynamy OWD dla ciebie”!
Na głębokości ok 10 – 12 metrów
Teraz to tylko trenować
Od tego czasu minęło już kilka miesięcy. Staram się spędzać jak najwięcej czasu w wodzie. Niestety, ze względu na brak czasu dalej nie zrobiłem OWD (uprawnienia „Open Water Diver”), ale nie spieszy mi się z tym. Czerpię niesamowitą przyjemność z freedivingu. Godzina dziennie w wodzie pozwala mi się całkowicie zrelaksować. Jeżeli pływam sam, to nie schodzę głębiej niż na 10 metrów i też nie dłużej niż na jedną minutę. Przynajmniej dwa razy w tygodniu spotykam się z Bradem i razem zwiedzamy podwodny świat. Wtedy mogę sobie pozwolić na więcej. Cały czas się uczę: próbuję zrozumieć i poznać swoje ciało, na ile to możliwe. Nie ryzykuję, staram się pokonywać własne słabości i granice małymi kroczkami. Bo tak najważniejsze dla mnie jest czerpanie przyjemności z obserwowania niesamowitego podwodnego świata.
CDN.
P.s Jeżeli spodobał Ci się mój artykuł, to pamiętaj, żeby zostawić coś po sobie: komentarz albo lajk będzie dla mnie znakiem, że idę w dobrym kierunku ? Pozdrawiam Rafał
