Przygody z drogi Joanny Ozgi, czyli spis przypadków niezaplanowanych

Jeśli kiedykolwiek podróżowaliście po nieznanym sobie kraju, na pewno znacie to przyjemne uczucie niepewności przenikające przez ciało z siłą nie do opanowania. Chłód obawy i dreszcz podniecenia. Tak, taaaak… nawet gdy wyprawa jest dopięta na ostatni guzik, może zdarzyć się coś niespodziewanego. Jak dotąd miałam gigantyczne szczęście doświadczyć sytuacji z których wyjście nie było sprawą skomplikowaną, a na samo wspomnienie o nich uśmiecham się szeroko po dziś dzień. To one sprawiają, że kocham podróżować i ta wyjątkowość wzmaga mój głód.

• Pierwszą, z moich dalszych wypraw po Świecie, włóczęgą była Azja Południowo-Wschodnia. Pomijając fakt, że zdecydowałam się bez specjalnego zachęcania, trochę późno bo 5 miesięcy przed zaplanowanym wylotem, wszystko wydawało się w porządku. Moi współtowarzysze, czyli 3 świetnych facetów, zakupili bilety kilka miesięcy wcześniej. Ja- spóźniona, nie załapałam się na ten sam lot oczywiście… Tajlandia, Malezja, Kambodża były  miejscami docelowymi, jako jedyna z naszej czwórki musiałam pozostać w Bangkoku dwa dni dłużej i cierpliwie czekać na powrót. Cała wyprawa była niesamowicie interesująca, ale o tym innym razem.  Zanim chłopcy wylecieli z Tajlandii, spędziliśmy razem kilka dni w stolicy. Nie byłoby po naszemu gdybyśmy nie trafili akurat  na serię antyrządowych protestów trwających od 14 marca do 19 maja roku 2010. Zwolennicy „ czerwonych koszul” maszerowali po ulicach, okupowali wszystkie dzielnice, łącznie z handlową, rozlali prawdziwą krew przed budynkiem rządowym. Byliśmy świadkami tego wszystkiego, a nawet przyłączyliśmy się do powstańców nie zdając sobie sprawy o powadze i sile tego konfliktu. Kiedy zostałam sama w Bangkoku protest narastał, śledziłam wiadomości w tajskiej telewizji w duchu ciesząc się, że o sprawach Azji Pd-Wsch w Polsce się nie trąbi, oszczędzając moich bliskich i ich nerwów. W tym okresie zginęło 25 osób, a w ciągu całego 2 miesięcznego starcia śmierć poniosło 91. Naprawdę z utęsknieniem czekałam na powrót do domu. Pokochałam Azję od pierwszego oddechu dusznego powietrza, miałam jednak dość zaczepek na ulicy, tytułowania mnie per my friend jak na jeden raz. 3 godziny przed planowanym odlotem zawołałam taksówkę spod mojego guesthousa na Khao San i władowałam się z bagażami. I tu się zaczął stres. Ulice były zablokowane. Ludzie nie przepuszczali samochodów, kłębili się na jezdni blokując ruch transparentami. Zamiast w 40 minut dotarłam na lotnisko w ostatnim momencie. Wbiegłam z plecakiem do hali odpraw, potem ustawiłam się w kilometrowej kolejce do security. I wtedy dopiero zdałam sobie sprawę, że zostało mi kupę tajskich bahtów, których nie wydałam. Spojrzałam na kolejkę jeszcze raz i pomyślałam chwilę. Dobra idę wymienić, przecież Ci ludzie się nie ruszą tak prędko. Natychmiast wzrok mój przykul kantor walut, myk myk myk i wymienione. Biegiem do kolejki, która niespodziewanie malała. Ochrona uwijała się w zastraszającym tempie z uwagi na spóźnienie większości pasażerów. Już miałam przejść przez pierwszą kontrolną bramkę a tu ktoś szarpie mnie za ramię. Młody Taj biegł za mną od kantora i odnalazł mnie w morzu ludzi przy mojej bramce aby oddać mi mój paszport, który wypadł mi zaraz po wymianie bahtów na dolary…. Zasada numer jeden: miej oczy dookoła głowy, a jak nie to miej je chociaż otwarte 😀

• Ja mam jakiś zakodowany problem z dokumentami i rzeczami osobistymi… W październiku ubiegłego roku wybraliśmy się na 5 dni do Lizbony. Pogoda była okropna przez większość wypadu. Lało jak z cebra, ale nie pokrzyżowało to naszych planów i spędziliśmy czas pełen wrażeń, ochów i achów. Zwiedziliśmy miasto, skosztowaliśmy przepysznej kuchni no i kibicowaliśmy na meczu Champions League. Lot powrotny był opóźniony- jak zwykle. Po dotarciu do Heathrow o 23.00 z ulgą odebraliśmy samochód z parkingu, już miałam wsiadać kiedy spostrzegłam, że nie mam ze sobą mojej torebki. Torebki ze wszystkim co ważne! Portfel, telefony, paszport mój i Grega ( on sam już nie daje mi nic na przechowanie 🙂  Wpadłam w panikę, zaczęłam machać rękami, łzy stanęły mi w oczach- tylko nie to… znowu to samo. Przypomniałam sobie jak powiesiłam torebkę w lotniskowej łazience zaraz po odebraniu bagażu. Greg krzyknął tylko: biegnij! Pomyślałam- jest późno, tłumów nie było, zdarzenie miało miejsce 15 minut wcześniej- jest szansa. Odnalazłam ten kibel w minutę, co na Heathrow nie jest łatwe, lecz w panice człowiek myśli i działa szybciej i sprawniej niż zazwyczaj. Torebka wisiała z całą zawartością w kabinie dla niepełnosprawnych. Uffffff…….  Nauczka numer sto pięćdziesiąt dwa…..

•  Dlaczego mam taki problem z najprostszymi zasadami bezpiecznego podróżowania? Sama nie znam odpowiedzi. Przecież to nie pierwszy raz wyjeżdżam daleko, nie ostatni na pewno. Dochodzę do wniosku, że im bardziej się pilnuję tym gorzej mi idzie. Albo czyha jakieś fatum nade mną, albo zły duch czai się na mnie, sprawdza moje loty i trasę wyprawy. Powyżej opisane zdarzenia zakończone happy endem to tylko przykład, że człowiek zawsze bogaci się na kolejnych doświadczeniach. Czy uczy się na błędach i więcej ich nie popełnia? Nierzadko jest tak, że uśpiona czujność bierze górę nad nawet najbardziej ostrożnym… Dokładnie rok temu wybrałam się na dwumiesięczną wyprawę po drugiej półkuli odwiedzając Stany, Amerykę Środkową oraz Południową. O zrealizowanych celach i marzeniach z tamtego wyjazdu napiszę innym razem. Lecąc z Kolumbii do Miami na ostatnie dwa tygodnie relaksu po wyczerpującej kilkutygodniowej włóczędze, w trakcie przesiadki w Panamie okradli nas z wszystkich dokumentów z wyjątkiem paszportu. Lubię myśleć, że nas okradli, bo tak naprawdę do tej pory nie wiem co się wtedy stało. W oczekiwaniu na lot Panama-Miami miałam ze sobą plecak i małą, ciasno przewiązaną przez ramię torebkę. Jak to zauważyłam wcześniej, czujność nawet u najlepszego kiedyś zawodzi. Byliśmy tak zmęczeni i szczęśliwi z powodu tego co osiągnęliśmy podczas tej tułaczki, że na lotnisku chyba odpuściliśmy sobie, sądząc, że co jak co ale tutaj k**** nas chyba nikt nie obrobi… To musiało się stać w kolejce do samolotu, gdy tłoczyliśmy się wraz z latynosami do wejścia. Po zajęciu miejsca zorientowałam się o zgubie i natychmiast pobiegłam do stewarda z prośbą o sprawdzenie poczekalni przed bramką. Błagałam go po angielsku i hiszpańsku o wykonanie jednego pieprzonego telefonu do laseczki malującej paznokcie przy standzie aby ruszyła dupsko i sprawdziła fotele oraz kosze na śmieci. W torebce znajdowały się 2 dowody osobiste, karty kredytowe, debetowe, kilkadziesiąt dolców, smartphone itp. itd. Ale co najważniejsze…aparat fotograficzny z tysiącem zdjęć, z całych dwóch miesięcy! Co tu dużo mówić. Paszport miałam w ręce, bo potrzebny był do wejścia na samolot, więc cud że go wyjęłam zanim to się stało. Steward widząc moją panikę, zapewnił mnie że już zadzwonił do koleżanki, pilot również został powiadomiony o sytuacji. Nakazał mi usiąść i zapiąć pasy. Mój współtowarzysz siedział niespokojnie zalewając się łzami. Bez pieniędzy, kart nie ma co do Miami nawet lecieć. Próbowałam wszystkiego, zagroziłam nawet że nie siądę dopóki się nie dowiem czy obsługa sprawdziła poczekalnię dokładnie, a jak nie to sama wyjdę i obczaję. Szybko jednak siadłam, bo znam już trochę amerykańskie standardy i wiem, że taki panamski cwaniak wezwałby policję za wprowadzanie zamętu i uniemożliwienie startu. Prze startem steward oznajmił, że torebka się znalazła i zostanie wysłana następnym lotem do Miami za dwie godziny. Pilot gwarantuje- dodał. Chyba chciałam bardzo, bo uwierzyłam mu jak dziecko własnemu ojcu…. lot upłynął na pocieszaniu i wzbudzaniu nadziei u siebie nawzajem. Po wylądowaniu okazało się, że kłamstwo ma krótkie nogi a steward szybko chodzi. Na miejscu nikt z Copa Airlines nie miał nawet pojęcia o czym ja mówię. Nikt nic nie słyszał o wysłanej torebce następnym lotem. Złapałam pilota, który zrobił wielkie oczy i grzecznie zapytał który to steward przekazał tę informację. Udałam się do obsługi Copa, nadal mięliśmy przejść przez bramki do których kolejka przyprawiała o ból głowy. Poprosiłam o telefon do panamskiego lost and found z nadzieją, że ktoś połakomił się na dolce i telefon ale wyrzucił resztę. Aby znaleźć numer, musieliśmy zadzwonić do trzech innych działów. Nikt nic nie wie. Zrobiłam chyba wszystko co było możliwe, po dwóch godzinach siadłam na plecakach i się rozpłakałam. Podszedł do nas kolejny pracownik i wcisnął mi nazwisko i numer telefonu do „kogoś kto może pomóc”. W trakcie tych dwóch tygodni w Miami dzwoniłam do „niego” kilka razy, ale albo go nie było w biurze, albo nie pamiętał w ogóle o co pytałam, nie mówiąc już o poziomie angielskiego. Z 20 dolarami w kieszeni postanowiliśmy nie lamentować dłużej i olać to wszystko z góry. Zamiast taxi złapaliśmy metrobus z lotniska na Ocean Drive gdzie wynajęliśmy mieszkanko. Zapłacone z góry dwa miesiące wcześniej Bogu dzięki 🙂 poblokowaliśmy karty, telefony i ok 23 poszliśmy do sklepu . Za posiadaną gotówkę kupiliśmy makaron, który ugotowaliśmy w czajniczku ( okazało się, wynajem ze sprzętem kuchennym oznacza czajnik, dwa talerze i dwa widelce) oraz 3 litrowy baniak taniego wina. Nic mnie więcej nie obchodziło. Upiliśmy się nocą na plaży przed domem…tym ohydnym winem… w temperaturze 25 stopni, zasnęliśmy z szumem fal w uszach. Zapomniałam już o tym długim dniu i wszystkich łzach wylanych z bezsilności. Lekcja numer trzysta czterdzieści osiem? Nigdy nie leć z Copa Airlines- useless…. and God bless Western Union 😀

• Przygoda numer cztery jest już mniej stresująca. Znów daje mi wiarę w ludzi, dobrych ludzi… Swego czasu odbyłam miesięczną podróż do Wietnamu, wrażenia ze zdobycia szczytu Fansipan opisałam kilka miesięcy temu. Trekking mógłby jednak nie dojść do skutku gdyż zaraz po przylocie do Hanoi okazało się, że brakuje jednego plecaka. Czyjego? No mojego oczywiście, kogóż innego 😀 To wbrew pozorom zdarza się częściej niż się może wydawać, na pewno znacie to z autopsji. Tym razem jednak nie było mi to wyjątkowo na rękę. Po pierwsze miałam w plecaku cały sprzęt do wspinaczki, ciuchy, no wszystko wiadomo. Po drugie, odnalezienie bagażu i sprowadzenie do tej części świata miało potrwać kilka dni, a do Sapa wybieraliśmy się za kilka dni. Obsługa na lotnisku, która zajmowała się moją sprawą nakazała mi zgłosić się po bagaż za kilka dni lub ustalić adres na który plecak ma być dostarczony. Wręczyli mi pieniążki-równowartość 20 złotych- w ramach ubezpieczenia i na poczet kosztów życia w Wietnamie przez kilka dni. Byli cudownie mili. Naprawdę kocham Azję za tych uprzejmych ludzi.  Moi współtowarzysze zapytali mnie wprost:co robimy. Zostajemy w Hanoi na kilka dni czy realizujemy wcześniej ustalony plan czyli Ha Long, a potem myślimy co dalej. Nie chciałam psuć planu, nawet jeśli byli gotowi go zmienić z uwagi na zaistniałą sytuację. Decyzja należała do mnie, bo mój plecak był cholera wie gdzie. Jedziemy na kilka dni podziwiać Ha Long, koniec i kropka. Aby tam dotrzeć z Hanoi należało zmieniać środki transportu w prawie każdym większym miasteczku. I tak piechotą, autobusem, busem, promem, jeepem aż trafiliśmy na Cat Ba. Następny krok to wynajęcie łódki, która zabierze nas w miejsce gdzie zarezerwowaliśmy chałupki. Pierwsza lepsza agencja na rogu. Krótka gadka co potrzebujemy i za ile. Po szybkiej wymianie zdań zwierzyliśmy się z problemu zagubionego plecaka. Właściciel agencji, rezolutny młody człowiek od razu wziął sprawy w swoje ręce i zaproponował pomoc. Zaufałam mu, nie miałam innego wyjścia. Zadzwonił w moim imieniu na lotnisko, umówił się z tamtejszymi pracownikami, aby w sprawie bagażu kontaktowali się z nim. Tam gdzie mieliśmy się zatrzymać nie było telefonu, więc agencja była naszym jedynym źródłem informacji. Podał adres swojego przyjaciela w Hanoi, który również pracuje w agencji turystycznej.  Tam po 5 dniach zgłosiłam się po plecak. Nietknięty, nieobszukany w idealnym stanie.W śmierdzącej, ubogiej dzielnicy,czekał na nas przy misce zupy, do późnych godzin wieczornych. Mało tego, jeszcze zaprowadził nas na dworzec skąd odjechaliśmy do śpiącego Sapa. Wręczyłam mu solidnego jak na tę część świata tipa i nie żałowałam, że zaufałam. Warto wierzyć w ludzi… Po powrocie do Polski okazało się, że bagaż nie wyleciał nawet z Warszawy. Lekcja numer dziewięćdziesiąt pięć: jeśli zastanawiasz się który kraj dał dupy, nie wykluczaj swojego 😀

• Ostatnią moją przygodę, którą dziś opowiem doświadczyłam również w Wietnamie. Kraj ten zdaje się przyciągać kłopoty, albo ja jestem pogmatwana na tyle, że żyć bez nich nie mogę. Czy to zbieżność zdarzeń raz po raz uświadamia mi jak nie trudno wpaść w tarapaty, czy to całkowity przypadek pokazuje, że łatwo z nich wybrnąć- nie wiem. Podczas tułaczki po tym kraju trafiliśmy na zasłużony odpoczynek na niebiańską wyspę Phu Quoc.  Największa wietnamska wyspa miała być nagrodą po górach, jaskiniach i całym tym zgiełku wielkich miast. Dlaczego tam? Otóż miejsce to słynie nie tylko z pustych, rajskich plaż, ale również jest mekką poławiaczy pereł, producentem tradycyjnych sosów rybnych ( swoją drogą smród nieopisany) oraz słynie z hodowli czarnego pieprzu. Turkusowa woda, zwiedzanie bezdroży na skuterze, degustacja lokalnej kuchni- to właśnie to na co czekaliśmy od tygodni. Znaleźliśmy niedrogie bungalowy zaraz na plaży, zadomowiliśmy się w tutejszym barze prowadzonym przez Niemca, który jak nikt łaknął europejskiego towarzystwa. Dni przy grillu upływały nam sielsko i bajecznie popijając ostanie krople wódki przywiezionej z Polski. Pewnego dnia wypożyczyliśmy skutery i wybraliśmy się na zwiedzanie wyspy, której średnica nie przekracza 40 km. Dzień był przepiękny, słonko muskało skórę promieniami karmiąc nas ciepłem, a wiatr buszował w nozdrzach wymieniając zapachy dżungli, fermentujących anchois i dzikich kwiatów. Mijaliśmy imponujące plantacje pieprzu, farmy i ubogie wiejskie chaty. Dzień byłby spełnieniem najskrytszych marzeń. Ale jednak coś pokrzyżowało te plany. Skuter poślizgnął się na piachu i wylądowaliśmy kolanami na czerwonym żwirze haratając skórę do krwi. Siedziałam z tyłu więc zdążyłam podtrzymać się rękoma i tylko lekko się zadrapać. Łukasza noga jednak nie wyglądała dobrze. W pierwszym lepszym domu  który znaleźliśmy po drodze skorzystaliśmy z łazienki i oczyściliśmy rany. Żwir mocno wbił się w skórę, krew tryskała z kolana. Ja byłam bardziej przerażona niż on, ale czytałam o wszystkich paskudztwach w wietnamskiej ziemi, nie na wszystko da się zaszczepić. Uprzejmy tubylec poradził nam kąpiel w słonej wodzie, więc wskoczyliśmy do morza kwicząc z bólu. Nie załamaliśmy się, trudno. Wygląda paskudnie i trochę utrudnia włóczęgę po Azji ale nie ma wyboru. Po powrocie do bungalowów okazało się, że mamy poważniejszy problem. Owiewka skutera była porysowana oraz wykryto parę innych uszkodzeń. Zareklamowaliśmy motor, który szczerze mówiąc nie miał sprawnych hamulców, ale nic nie dało rady przekonać właściciela, który zażądał horrendalną sumę równowartości nowego skutera. Wojtek zdenerwowany udał się do warsztatu w mieście i zapytał o wycenę naprawy- policzyli taniej. Ale zdaje się, że oni tam mają jakiś układ, bo jak Boga kocham spadłam prawie z krzesła słysząc ile mamy zapłacić. Bardzo się zdenerwowaliśmy. Łukasz zaczął krzyczeć, z powodu błędów językowych rozwścieczył właściciela na maksa. Ten zarekwirował nasze paszporty. Powiedzieliśmy mu, że naprawimy skuter we własnym zakresie i chcemy się wyprowadzić natychmiast z bungalowu. Nie zgodził się. Schował nasze dokumenty i zwołał całą rodzinę i przyjaciół, którzy darli ryja na naszą czwórkę żądając pieniędzy. Mężczyźni grożący nam wyglądali jak członkowie mafii. To koszmar. Byliśmy bezsilni. Wszystko trwało kilka godzin. Po tym nieszczęsnym wypadku naprawdę nie mięliśmy ochoty na awanturę. Ale płacić za bez hamulcowy skuter równowartość nowego- co to to nie. Jedyna nadzieja w Niemcu. Ponieważ wynajmował on teren przy plaży na swój biznes, był cennym źródłem pieniędzy dla właścicieli bungalowów. Szanowali go, tak nam się przynajmniej wydawało. Lubił nas bardzo i przybiegł gdy tylko opowiedzieliśmy całą historię. Wtedy to się zaczęła dopiero awantura. Wygrażali sobie nawzajem, miałam wrażenie, że zaraz któryś z nich sięgnie po klamkę. Ale na szczęście to życie a nie film. Przestali go chyba szanować za to, że wstawił się za nami. Wynegocjował niższą cenę i nasze paszporty, ale zapowiedział, że wymawia umowę z nimi na dzierżawę co zdenerwowało seniora rodu, który przysłuchiwał się z boku. Zaczął bić syna po twarzy, wszyscy krzyczeli na siebie. Chwyciliśmy paszporty, rzuciliśmy Dongi na biurko, poszliśmy po plecaki i uciekliśmy z tego przeklętego miejsca. Lekcja numer czterysta siedem: nie każdy Niemiec to ten zły Niemiec 😀